Μέρος 5ο:Το κίνημα της Πεντηκοστής

Το ευαγγέλιο του Χριστού είναι το μόνο μέσο που μπορεί να σώσει, να ελευθερώσει και να διαμορφώσει τον χαρακτήρα του ανθρώπου, ώστε να αποκτήσει συμπεριφορές που τον καθιστούν χρήσιμο στην κοινωνία, ευλογία στο περιβάλλον του και οσμή ευωδίας στον Θεό. Αυτό τουλάχιστον έχω κατανοήσει εγώ σχετικά με το ευαγγέλιο και ως ελεημένος του Κυρίου, το διακηρύττω!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ τον Θεό, διότι άνθρωποι κινούμενοι από το Πνεύμα το Άγιο εμφανίστηκαν διαχρονικά, προκειμένου να μεταδώσουν το ευαγγέλιο σ’ όλο τον κόσμο και σε μας επίσης το ίδιο. Οι αδελφοί μας αυτοί αν και περπάτησαν σε δρόμους δύσκολους με αντιδράσεις και σκάνδαλα από «πιστούς» κι «άπιστούς», αυτοί όλοι κατάφεραν ν’ αποκτήσουν καλή μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό τον Σωτήρα μας και το ευαγγέλιό Του. Κοιτάζοντας στο παράδειγμά τους θα ευχόμουν να εκπλήρωνα όπως αυτοί έκαναν, τον ρόλο που έχω κι έχουμε στην γενιά που μας έφερε ο Θεός…

Το κίνημα της Πεντηκοστής

Από τον 20ο αιώνα μέχρι σήμερα, ένα νέο ανανεωτικό και συνάμα χαρισματικό χριστιανικό κίνημα, γνωστό με το όνομα «Πεντηκοστιανισμός» και «Πεντηκοστή», συνέβαλε με τη δράση του πάρα πολύ στο ευαγγελιστικό έργο. Οι Πεντηκοστιανοί δημιούργησαν χιλιάδες Εκκλησίες, οι οποίες διατηρούσαν την αυτονομία τους όσον αφορά την ονομασία, τη διδασκαλία και τον τρόπο λατρείας που αποδίδουν στον Κύριο, φιλοξενώντας όμως βασικά στοιχεία της «Ευαγγελικής Αναμόρφωσης», τα οποία στήριξαν το ξεκίνημά τους.

Το κίνημα αυτό, έχοντας ως όπλο αποκλειστικά την Αγία Γραφή, σε αντίθεση με την Ορθοδοξία και τον Καθολικισμό, που δέχονται την λεγόμενη «Ιερά Παράδοση» με όλα όσα αυτή συνεπάγεται (π.χ. την «μεσιτεία» των Αγίων, τις εικόνες κ.ά.), αποδείχθηκε ότι από τις αρχές του 20ου αιώνα είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη θρησκευτική κίνηση στον κόσμο, αφήνοντας πίσω ακόμη και τους Ευαγγελικούς. Και είναι ν’ αναρωτιέται κανείς: Γιατί άραγε;

Δεν θ’ αδικήσω κανέναν, πολύ περισσότερο το έργο εκείνων που υπηρετούν τον Κύριο όπου κι αν ανήκουν. Θα ευχόμουν να τους έμοιαζα, αλλά είναι γνωστές οι ανησυχίες πολλών εργατών (και ιερέων) του ευαγγελίου από χριστιανικές παραδόσεις και ομολογίες, οι οποίοι λένε παρρησία ότι οι εκκλησίες τους έχουν πάψει πλέον να γεννούν. Βλέποντας τις ψυχές να ελαττώνονται, πολλές εκκλησίες άλλαξαν χαρακτήρα για να κερδίσουν νέα μέλη. Μερικές αυτοαποκαλούνται «μη καταδικαστικές», δίνοντας την εντύπωση ότι ο Θεός δέχεται οποιοδήποτε είδος διαγωγής. Προβάλλουν μόνο την αγάπη, χωρίς να διδάσκουν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη του Θεού. Το αποτέλεσμα είναι ότι ολοένα και πιο συχνά οι εκκλησίες προσφέρουν ψυχαγωγία, συγκινήσεις και κοσμικά δελεάσματα αντί για τον καθαρό Λόγο του Θεού. Στα χρόνια που πέρασαν, συνθήματα του τύπου «σας πάω» και «ελάτε όπως είστε» αποδείχτηκαν αέρας, αφού το κάλεσμα, όσο δελεαστικό κι αν ακούστηκε, δεν ήταν από τον Θεό, αλλά από τον άνθρωπο! Μ’ αυτά και με άλλα, όπως έχουμε ξαναπεί, η καθαρότητα του κηρύγματος πάει περίπατο, και εμείς όλοι γινόμαστε θεατές στο ίδιο έργο, μιας και η ιστορία επαναλαμβάνεται. (Δες το άρθρο: Χριστιανισμός και η λογική των Σούπερ Μάρκετ)

Η διαφορά με τους Πεντηκοστιανούς

Υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά στους Πεντηκοστιανούς σε σχέση με τους πιστούς των άλλων ομολογιών, ακόμα και με τους Ευαγγελικούς, από τους οποίους προέρχονται! Πιστεύουν πως για να προχωρήσει κάποιος σε αγιαστική ζωή, ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να το κάνει μόνος του, χωρίς την ΕΝΕΡΓΗ παρουσία Του Πνεύματος του Αγίου στη ζωή του. Αυτή η διδασκαλία τους οδήγησε στο βάπτισμα στο Πνεύμα το Άγιο και σε μοναδικές εμπειρίες με αυτό! Εκεί λοιπόν που άλλοι χριστιανοί δεν μπόρεσαν οι Πεντηκοστιανοί τα κατάφεραν, και με οδηγό την Αγία Γραφή ξεπέρασαν τα όρια της μέχρι τότε πίστεώς τους. Έκαναν, για να το καταλάβουμε, ένα βήμα πίστεως παραπάνω απ’ όλους τους άλλους χριστιανούς! Ζήτησαν το Πνεύμα το Άγιο και το έλαβαν χωρίς να εμποδίζονται από την κοινωνική τους θέση, την εκκλησία τους η την παράδοσή τους…Ως ευσεβείς Χριστιανοί, εμβάθυναν στον Λόγο του Θεού και χωρίς να θεολογούν, ανακάλυψαν στην σχέση τους με τον Θεό την εμπειρία του Πνεύματος του Αγίου! Εν συνεχεία διαπίστωσαν πως για να έχει κανείς βιωματική σχέση με τον Χριστό χρειάζεται τη δύναμη Του Πνεύματος για να διατηρηθεί. Σχέση αγαπητική και σύμφωνη με το θέλημα του Θεού δεν υπάρχει χωρίς την ενεργή παρουσία Του Πνεύματος του Αγίου.

Η έγχυση του Αγίου Πνεύματος

Θυμηθείτε ότι το έργο της σωτηρίας άρχισε από την έγχυση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής για τους Ιουδαίους. Από τη θέση της υπακοής στον λόγο του Ιησού Χριστού, όταν τους είπε «μείνατε στην πόλη της Ιερουσαλήμ έως να ενδυθείτε δύναμη εξ ύψους», και της εκζήτησης του αγίου ονόματός Του, στην οποία συμμετείχε η μητέρα Του και τα αδέλφια Του.

Στο έργο του Θεού δεν χωράνε ιδιογνωμοσύνες… Εδώ οι μαθητές και μετέπειτα απόστολοι, μαζί με πολλούς άλλους, άφησαν πίσω τους όσα ήξεραν και, χωρίς να κατανοούν πλήρως τι τους ζητούσε, υπάκουσαν σε ό,τι τους είπε, ζητώντας για δέκα ολόκληρες μέρες εκείνο που ΔΕΝ είχαν καταλάβει, βασιζόμενοι μόνο στο λόγο Του! Παράδοξα πράγματα θα πει κανείς… Όσοι μελετούν τις Γραφές θα γνωρίζουν ότι ο Θεός αρκετές φορές ζητά να κάνουμε παράδοξα πράγματα, αφού τίποτα δεν θέλει να στηρίζεται στη δική μας δύναμη, αλλά στη δική Του σοφία και δύναμη. Το έργο δεν είναι δικό μας, αλλά δικό Του! Και ναι, 120 άτομα χωρίς δεύτερη σκέψη έκαναν το παράδοξο… Άρχισαν να ζητούν αυτό που κατ’ όνομα ήξεραν και τελικά το έλαβαν! Ζήτησαν το Πνεύμα το Άγιο και το έλαβαν ακριβώς αυτό. Και τότε μόνο κατάλαβαν, σύμφωνα με τον Πέτρο, τι ακριβώς εννοούσε η προφητεία του Ιωήλ που έλεγε: «Και εν ταις εσχάταις ημέραις, λέγει ο Θεός, θέλω εκχέει από του Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα, και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας, και οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις, και οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια» (Πράξ. 2:17, Ιωήλ 2:28).

Αργότερα, ο Λουκάς θα αναπαράγει τα λόγια του Ιησού, γράφοντας κάτι που για πολλούς είναι ευδιάκριτο και παρήγορο. Λέει: «Εάν λοιπόν σεις, πονηροί όντες, εξεύρετε να δίδητε καλάς δόσεις εις τα τέκνα σας, πόσω μάλλον ο Πατήρ ο ουράνιος θέλει δώσει Πνεύμα Άγιον εις τους αιτούντας παρ’ αυτού;» (Λουκ 11:13).

Αυτό αφορά όχι μόνο τους αποστόλους, αλλά όλους τους «αιτούντας», δηλαδή κάθε νέο πιστό στην χάρη του Ιησού Χριστού, σε μια περίοδο που από τότε ονομάστηκε «έσχατες μέρες», οι οποίες ξεκίνησαν με το κήρυγμα της Βασιλείας του Θεού από τον Ιησού και τους αποστόλους και συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Η Όψιμη βροχή: Η αρχή όταν έγινε

Μια παρέα 10-12 σπουδαστών του Βιβλικού Κολεγίου της Βαιθήλ στο Κάνσας, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς ήταν απόδειξη του αν κάποιος έλαβε το Πνεύμα το Άγιο ή όχι. Όταν το δοκίμασαν, το έλαβαν κιόλας! Δεν τους εμπόδισε τίποτα να πειραματιστούν, και το έκαναν! Έτσι, σε ένα υπόγειο στην Οδό Αζούσα στο Λος Άντζελες, στις 4 Απριλίου 1906, αυτοί οι ίδιοι κι όσοι άλλοι ήταν μαζί τους έλαβαν το Πνεύμα το Άγιο και άρχισαν να δοξάζουν τον Θεό σε ξένες γλώσσες και να προφητεύουν δια του Κυρίου. Το είπαν, το έκαναν και το έλαβαν! Και τώρα η ερώτηση της ημέρας: Αν αυτό δεν ήταν από τον Θεό, θα είχε συνέχεια; Αν το Πνεύμα το Άγιο δεν ενεργούσε και σήμερα, όπως τότε, θα ήμασταν εμείς εδώ τώρα και θα συζητούσαμε γι’ αυτά τα πράγματα;

Να θυμόμαστε ότι από μια «Μεταρρύθμιση» ξεπροβάλαμε όλοι, και αν το ευαγγέλιο έφτασε στα χέρια μας, το οφείλουμε σε ανανεώσεις όπως του Λούθηρου, του Γουέσλεϊ, του Βάμβα, του Καλοποθάκη κ.ά. Με άλλα λόγια, όποτε η χριστιανική σκέψη τελμάτωνε, ο Θεός σήκωνε άνδρες πίστεως σαν κι αυτούς, για να ανανεώνουν το χριστιανικό κίνημα και να το σπρώχνουν με δυναμισμό προς το τέλος!

Για αυτούς που γκρινιάζουν ότι οι εκκλησίες τους στερεύουν από μέλη, να τους πω ότι βρέθηκε επιτέλους η λύση για ν’ αποκτήσουν και πάλι. Με το να εισάγουν το βάπτισμα στο Πνεύμα το Άγιο στα κηρύγματά τους και στην καθημερινή εκκλησιαστική πρακτική τους.

Μια ιστορική υπενθύμιση

Είναι πολλοί που γνωρίζουν ότι αυτό το κίνημα,-ας το πούμε της Πεντηκοστής για να μπορούμε να το διακρίνουμε από τυχόν άλλα,- δεν είναι τόσο σύγχρονο όσο λέγεται, καθώς οι ρίζες του επιστρέφουν στη Αγιαστική παράδοση του 18ου αιώνα από τους Μεθοδιστές του Γουέσλευ που αποχώρισαν από την «μισομεταρρυθμισμένη» Αγκλικανική εκκλησία, και στο Αγιαστικό κίνημα του 19ου αιώνα που προέκυψε από Ευαγγελικούς στην Β. Αμερική.

Κι ένα συμπέρασμα

Η Αναζωπύρωση της Οδού Αζούσα στο Λος Άντζελες το 1906, έγινε στην αρχή ενός αιώνα που έμελλε στην διάρκειά του να εκπληρωθούν τα περισσότερα σημεία που αφορούσαν το «ΤΕΛΟΣ» αυτής της πονηρής και διεστραμμένης εποχής, για την οποία μας έχει προειδοποιήσει ο ίδιος ο Κύριος, ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΣΗ, καθώς η νέα έγχυση του Πνεύματος του Αγίου μας παραπέμπει στην εκπλήρωση της προφητείας περί της «οψίμου βροχής».(Ιωήλ 2:23) ΔΕΝ είναι ακόμα ο «Υετός» που μας υπόσχεται ο Ζαχαρίας αλλά τουλάχιστον κάποια αρχή έγινε.(Ζαχ.10:1)

τέλος 5ου μέρους

Γιάννης Μαστοράκος