Ουσιαστικό γένους θυληκού, αρχαία ελληνική ἀγάλλω

Είναι μια έντονη αίσθηση χαράς και ευφορίας. Μπορεί να αναφέρεται σε προσωπικές στιγμές ευτυχίας, σε πνευματική ευφορία, ή ακόμη και σε συλλογικές στιγμές όπως οι εορτασμοί..

Στην Αγία Γραφή, η αγαλλίαση εκλαμβάνεται ως μια θεία κατάσταση ή δώρο, που προκαλείται από τη χάρη του Θεού και την πίστη. Η αγαλλίαση δεν είναι μόνο προσωπικό αίσθημα αλλά και δημόσια έκφραση της λατρείας και της ευγνωμοσύνης προς τον Θεό.Την συναντάμε στον (Ησ.65:14,Ψαλ. 32:11 Λουκ 10:21 Πράξ.2:46-47 κ.αλ.)

Ουσιαστικό γένους θηλυκού

Σημ. η ψυχική τάση (πόθος) του ανθρώπου ν’ αποκτήσει, να γνωρίσει η να ζήσει κάτι που θεωρείται επιθυμητό ή αναγκαίο είτε αυτό είναι αντικείμενο η στόχος η εμμειρία.  Η “επιθυμία” αποτελεί έναν συνδυασμό ενστίκτου η συναισθήματος και συνειδητής βούλησης.  Μπορεί να είναι υγιής και φυσιολογική, αλλά επίσης μπορεί να εξελιχθεί σε υπερβολική ή ανεξέλεγκτη επιθυμία, οδηγώντας σε δυσφορία ή απογοήτευση αν δεν ικανοποιηθεί.

Είδη επιθυμίας:

1. Σωματική & Ερωτική επιθυμία: Αφορά τις φυσικές ή σωματικές ανάγκες του ανθρώπου, όπως η επιθυμία για τροφή, νερό, ύπνο ή σεξουαλική ικανοποίηση.

2. Συναισθηματική επιθυμία: Αναφέρεται στις επιθυμίες που συνδέονται με τα συναισθήματα και τις σχέσεις, όπως η επιθυμία για αγάπη, φιλία, αποδοχή ή ασφάλεια.

3. Πνευματική ή διανοητική επιθυμία: Αφορά την επιδίωξη γνώσης, μάθησης ή ανάπτυξης.

4. Υλική επιθυμία: Αφορά την απόκτηση πλούτου, πολυτελών αντικειμένων ή αναγνώρισης στην κοινωνία.

5. Αισθητική επιθυμία: Σχετίζεται με την επιθυμία για όμορφα ή καλαίσθητα πράγματα,(όμορφο περιβάλλον,τέχνη, μουσική, αισθητικές εμπειρίες).

6. Ηθική επιθυμία: Αφορά την ηθική ή τον χαρακτήρα.Σχετίζεται με την επιθυμία για δικαιοσύνη, αλήθεια ή βοήθεια προς τους άλλους.

7. Έντονη επιθυμία·: Λαχτάρα, ζήλος, ενθουσιασμός, ενδιαφέρον, ανυπομονησία, αγωνία
8.  

   Ακόρεστη: Επιθυμία, απληστία

    

Η “ευφροσύνη” είναι ουσιαστικό γένους θηλυκού, προέρχεται από την αρχαία ελληνική και δηλώνει την κατάσταση της χαράς, της ευτυχίας ή της αγαλλίασης. Αναφέρεται σε μια συναισθηματική κατάσταση ευφορίας η αλλιώς βαθιάς ευχαρίστησης.

Ο όρος “ευφρόσυνος” (ευ + φρόνηση) αναφέρεται σε αυτόν που είναι χαρούμενος ή ευτυχισμένος.

Η λέξη “εύφρων” (ευ + φρόνηση) αναφέρεται σε κάποιον που είναι “ευφρόσυνος”, δηλαδή με καλή διάθεση και χαρούμενος.

Συνολικά, όλοι αυτοί οι όροι συνδέονται με την έννοια της ευτυχίας, της ψυχικής ηρεμίας και της καλής διάθεσης.

Σχίσμα είναι η διαίρεση, η διάσπαση η ρήξη μιας οικογένειας, μιας κοινότητας, μιας θρησκευτικής ομάδας, ενός πολιτικού κόμματος η μιας χώρας…Στην περίπτωση αυτή οι απόψεις, οι αξίες η τα συμφέροντα κάποιων, αποκλίνουν τόσο πολύ απο κάποια άλλα μέλη της ίδιας ομάδας που δημιουργούν ανεπανόρθωτες ρήξεις και ξεχωριστές υποομάδες.

Όταν η πίστη χωρίζει!

1. Η πρώτη αποστολική εκκλησία ταλανιζόταν από σχίσματα (Αρειανισμός, Μοντανισμός, Νοβατιανισμός) και διαμάχες για την εξουσία μεταξύ των επισκόπων, τα οποία τελικά από το 313μ.χ., έθεσαν τις βάσεις για μελλοντικές θεολογικές και εκκλησιαστικές διαφορές, αλλάζοντας κατά τους επόμενους αιώνες την μορφή της…

2. Ακολούθησε το άλλο μεγάλο σχίσμα της εκκλησίας του 1054, γνωστό και ως το Μεγάλο Σχίσμα (ή Σχίσμα Ανατολής και Δύσης), το σημαντικότερο στην ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας και αφορούσε την διάσπαση μεταξύ της Ρωμαϊκής Καθολικής Εκκλησίας και της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το σχίσμα αυτό προήλθε από διαφωνίες που είχαν αναπτυχθεί για διάφορα θεολογικά, εκκλησιαστικά και πολιτικά ζητήματα,(με βασικότερο τα πρωτεία), οι οποίες είχαν ενταθεί για αιώνες πριν φτάσουν στο αποκορύφωμά τους το 1054.

3.Το σχίσμα του 16ου αιώνα, γνωστό ως η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση, υπήρξε η μεγαλύτερη θρησκευτική διάσπαση στη Δυτική Εκκλησία μετά το Μεγάλο Σχίσμα του 1054 με προταγωνιστή τον μεταρρυθμιστή  Μαρτίνο Λούθηρο…

4. Μετά τη Μεταρρύθμιση, ο Προτεσταντισμός υπήρξε σε συνεχείς διασπάσεις και σχίσματα, καθώς οι διάφοροι ηγέτες και ομάδες θεολόγων ανέπτυξαν διαφορετικές ερμηνείες και πρακτικές.(Αναβαπτιστές, Πεντηκοστιανισμός, Αγγλικανισμός, ευαγγελικοί (evangelical) και προοδευτικοί (liberal)

5. Τον 18ο αιώνα έως τον 21ο συντελέστηκαν κι άλλα σχίσματα τόσο στην Ρωμαιοκαθολική (προοδευτικοί και συντηρητικοί) όσο και στην Ορθόδοξη εκκλησία.(αυτοκαιφαλία του πατριαρχείου της Ουκρανίας)

Η θεά της φιλονικείας και των διαφωνιών…Γνωστή είναι η φράση “το μήλο της έριδας” που προκάλεσε τον Τρωικό πόλεμο! Κρατάμε ότι η έριδα ως αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης είναι συνώνυμη με ανταγωνισμούς, ασυμφωνία, διαφορές, διχογνωμίες, λογομαχίες και καβγάδες, στοιχεία που όμως σε χριστιανούς δεν ταιριάζουν!

Ο Λευΐ υπήρξε ο τρίτος γιός του Ιακώβ από την Λεία την γυναίκα του, (Γεν.29:34) και ο Πατριάρχης μιας εκ των δώδεκα φυλών του Ισραήλ που έφερνε τ’ όνομά του. (Έξ.6:25)  Έζησε 137 έτη και έκανε τους Γηρσών,  Καάθ και Μεραρί. Από τον Καάθ προήλθε ο Αμράμ ο πρωτότοκός του, ο οποίος πήρε για γυναίκα του την Ιωχαβέθ, (κόρη του αδελφού του πατέρα του) κι εγέννησε τους Ααρών και Μωυσή.

Η καθιέρωση της Λευιτικής ιεροσύνης

Στους Ααρών και Μωυσή ο Θεός έδωσε εντολή να βγάλουν τους Ισραηλίτες από την Αίγυπτο «κατά τάγματα», σε διάταξη δηλ. στρατεύματος, (Έξ.6:16-27)  και στους απόγονους του Λευΐ ο Μωυσής αναγνώρισε το δικαίωμα (καθιέρωσε) να εργάζονται για τον Κύριο, (Λευιτική ιεροσύνη) αφού έκρινε πως ήταν οι πλέον αποφασισμένοι κι αφοσιωμένοι στο να υπηρετούν το θέλημα του Θεού. (Έξ.32:29) Στην περίπτωσή τους ίσχυσε αυτό που λένε ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αφού κέρδισαν στο να ιερατεύουν μεταξύ των άλλων φυλών βουτώντας τα χέρια τους στο αίμα γιών, αδελφών και φίλων τους! Ενέργειες που ανεξάρτητα από το ποιον η τι υπηρετούσαν, για τον σύγχρονο άνθρωπο φαντάζουν από αντιφατικές έως ακατανόητες, αν βέβαια τις κρίνουμε με σημερινούς όρους.

Τα «κατορθώματα» του Λευΐ και η «ευλογία» του Ιακώβ του πατέρα του

Αλλά και ο προπάτοράς τους ο Λευΐ είχε για διαφορετικούς λόγους ανάλογη προϊστορία, καθώς αυτός μαζί με τον δευτερότοκο αδελφό του τον Συμεών σκότωσαν με δόλο «παν αρσενικό» από την πόλη Συχέμ των Ευαίων, στα περίχωρα της οποίας προσωρινά είχαν εγκατασταθεί, με την δικαιολογία ότι ένας άρχοντας εξ αυτών ατίμασε την αδελφή τους Δείνα βιάζοντάς την…(34:1-31) Δεν φαίνεται να υπάρχει αντιστοίχηση στα εγκλήματα που διέπραξαν σ’ όλους εκείνους που σκότωσαν, λήστεψαν κι άρπαξαν τις γυναίκες τους, τα παιδιά τους και τα πλούτη τους, έναντι εκείνου που ατίμασε την αδελφής τους, γι’ αυτό και ο Ιακώβ τους αποδοκιμάζει χαρακτηρίζοντάς τους «βίαιους» «βάναυσους», «ανέντιμους», «όργανα του κακού», «εγκληματίες» και περίπου τους «καταριέται» όταν λέει: «Θέλω διαμοιράσει αυτούς εις τον Ιακώβ, και θέλω διασκορπίσει αυτούς εις τον Ισραήλ». (Γεν.49:5-7)

Οι συνέπειες της «κατάρας»

1. Κατά την απαρίθμηση του λαού Ισραήλ από τον Μωυσή στην έρημο Σινά οι Λευίτες δεν συμπεριελήφθησαν μεταξύ των «εκλεκτών της συναγωγής, των αρχόντων των φυλών των πατέρων αυτών και των αρχηγών των χιλιάδων του Ισραήλ», αλλά τους δόθηκε από τον Κύριο η αποκλειστική επιστασία και φροντίδα της «Σκηνής του Μαρτυρίου», αφού πρώτα οι ίδιοι θ’ αφιερώνονταν και θα «καθαρίζονταν» κατά το διατεταγμένο. (Αρ.1:47-54, 8:5-22, 4:34-39)
2. Στην μοιρασιά της γης Χαναάν που κατέλαβαν οι Ισραηλίτες, η φυλή Λευΐ δεν θα είχε «κληρονομία και μερίδα», κι αυτό κατ’ εντολή του Κυρίου διότι όπως είπε, «εγώ είμαι η μερίς σου και η κληρονομία σου εν μέσω των υιών Ισραήλ». (Αρ.18:20)

Συμπέρασμα

Ο Κύριος παίρνει τους ανθρώπους αυτούς που τα χέρια τους είναι βουτηγμένα στο αίμα από το καιρό του προπάππου τους, και τους βάζει σε υπηρεσία και μάλιστα τέτοια που να στέκουν μεταξύ του ιδίου και του λαού! Δεν τους τιμωρεί αλλά τους δίνει την ευκαιρία να εξιλεωθούν για τις αποτρόπαιες πράξεις τους τοποθετώντας τους στην άμεση παρουσία Του, κάτω από την επίβλεψή Του και φέρνοντας τα φορτία Του. Μέχρι τότε ο Θεός εξαντλούσε την οργή Του στους πρωτότοκους γιούς των οικογενειών των φυλών του Ισραήλ, όπως έκανε και με τους πρωτότοκους των Αιγυπτίων όταν αμάρτησαν ενώπιόν Του, και τώρα, με αφορμή την ιεροσύνη των Λευιτών που ο ίδιος καθιερώνει αυτό αλλάζει, καθώς αυτοί που θα Τον υπηρετούσαν εκ του πλησίον, θα ήταν εκείνοι που θα’ δίναν λόγο για τις αμαρτίες του λαού, προκειμένου να μην τον καταστρέψει κάθε φορά που γινόταν παραβάτης του Νόμου…

1. Ο λειτουργός μιας θρησκείας,  επιφορτισμένος με τα καθήκοντα τέλεσης των θρησκευτικών τελετών, της φροντίδας για τους ναούς και της πνευματικής καθοδήγησης των πιστών.
2. Στην Π.Δ. είχε την θέση του υπεύθυνου για την τέλεση της λατρείας, την αποκάλυψη του θελήματος του Θεού και την διδασκαλία του Νόμου. Είχαν ξεχωριστή θέση μεταξύ του λαού, καθώς κατ’ εντολή του Θεού ήταν «οι βαστάζοντες την κιβωτόν της διαθήκης του Κυρίου» (Δευτ.31:9) ενώ «επέλυαν διαφορές κι αποφαίνονταν για αρρώστιες». (Δευτ.21:5, Μαρκ.1:44) Ιερατικά καθήκοντα ασκούσαν όλοι όσοι ανήκαν στην φυλή του Λευΐ, κι ανάλογα με τις διαιρέσεις αυτών, οι ιερείς προσέφεραν τα ολοκαυτώματα και τας ειρηνικάς θυσίας και οι Λευίτες τους βοηθούσαν κάνοντας άλλες εργασίες μέσα κι έξω από τον Ναό (Β΄Χρ.13:9,31:2,Αρ.3:10) Ιερείς και Λευίτες έπρεπε να είναι ευσεβείς και να αγιάζονται, προσφέροντας πρώτα θυσίες περί αμαρτίας για τον εαυτό τους και ύστερα για τον λαό. (Β΄Χρ.23:6 κ.αλ.)
3. Ο προφήτης Ησαΐας προφήτευσε για την επέκταση της ιερατικής ιδιότητας. Το ιερατείο που θα προέκυπτε από την νέα εξέλιξη, “θ’ απολάμβανε τα πλούτη των εθνών και με την δόξα τους θα στολιζόταν…” (Ησ.61:6) 
4. Στην Κ.Δ. η πρόρρηση του Ησαΐα αφορούσε κατά τον απόστολο Πέτρο «ένα πολύ μεγάλο πλήθος λαού που ο Θεός θα ξεχώριζε ανάμεσα σε πολλούς άλλους» και θα ευλογούσε χτίζοντας έναν «Ναό πνευματικό», όπου θα υπηρετούσαν ως «ιεράτευμα άγιον», προσφέροντας «θυσίας πνευματικάς» ευπροσδέκτους εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού. (Α΄Πέτ.2:5 Εβρ.9:15 κ.αλ.)
5. Το Αρχιερατικό αξίωμα του Ιησού Χριστού αναφέρεται στην μοναδική θυσία Του, καθιστώντας τον Αρχιερέα κατά την τάξη Μελχισεδέκ. Με μια μόνο προσφορά εισήλθε στ’ αληθινά Άγια των Αγίων των ουρανών και όχι σ’ αντίτυπα όπως της πρώτης σκηνής, που αντίθετα με τους ιερείς θα’ πρεπε να εισέρχονται σ’ αυτήν και να θυσιάζουν συνεχώς, αρχικά για τον εαυτόν τους κι ύστερα για τους άλλους…. Η θυσία Του – που εξαλείφει τις παραβάσεις της πρώτης Διαθήκης και καθαρίζει τις συνειδήσεις,- καταργεί το Ιουδαϊκό ιερατείο, και μέσω του Σταυρού, ο Ιησούς καθιερώνει την αιώνια τελειότητα για εκείνους που εξαγνίστηκαν με το αίμα Του! (Εβρ.5:1-10 κ.αλ.)
6. Είναι ολοφάνερο σήμερα πως ο ρόλος του ιερέα έχει εξελιχθεί σε επάγγελμα και λιγότερο σε λειτούργημα. Αν και αυτό μπορεί να δικαιολογείται και να έχει καθιερωθεί από τα εκκλησιαστικά δίκαια κάποιων χριστιανικών παραδόσεων, τέτοιες αντιλήψεις δεν αποτυπώνονται στον κανόνα της Κ.Δ. Ο ιερέας, όποιον τίτλο και αν φέρει (εφημέριος, πρεσβύτερος κ.ά.), σε καμία περίπτωση ΔΕΝ «αντικαθιστά» τον Χριστό, ούτε επικαλείται εξουσίες που δεν του ανήκουν, όπως η συγχώρεση (Ματθ.9:6 κ.ά.). Αντιθέτως, ο ρόλος του ιερέα είναι να Τον υπηρετεί με αλήθεια, δικαιοσύνη και πίστη.

ἐπί + ἡμέρα. Σημ. 1. Υπηρεσία πέρα από το κανονικό πρόγραμμα και ωράριο(π.χ. εφημερίες νοσοκομείων) 2. Από την Αγία Γραφή μαθαίνουμε πως ήταν δεκαπενθήμερη υπηρεσία στον Ναό του Σολομώντα εκ μέρους των διορισθέντων για τον σκοπό αυτό ιερέων ενώ αργότερα έως και σήμερα λογίζεται ως η εβδομαδιαία υπηρεσία κληρικών σε ναό.

ΠΟΙΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΜΈΝΑ

Την περίοδο που βασιλιάς στο Ισραήλ ήταν ο Δαυίδ, διόρισε 24 εφημερίες για όλο τον χρόνο, τις οποίες οι απόγονοι του Ελεάζαρ και του Ιθάμαρ θα υπηρετούσαν στον Ναό με κλήρο. Διαιρώντας τους 12 μήνες του χρόνου με το 24, βγαίνουν 15 ημέρες για κάθε εφημερία. Αυτοί που τις υπηρετούσαν ονομάστηκαν, «διευθυνταί του αγιαστηρίου και διευθυνταί του οίκου του Θεού…». Τα ονόματα και η σειρά των 24 εφημεριών, φαίνονται στο Α΄ Χρονικών. (Α΄Χρ.24:5)

ΣΤΗΝ Κ.Δ.

Από το Λουκάς (1:5) πληροφορούμαστε ότι ο Ζαχαρίας ιεράτευε κατά την “εφημερία Αβιά”. Αυτή ήταν μία από τις 24 εφημερίες που είχαν οι Ισραηλίτες για τους ιερείς τους. Εκεί, στο εδάφιο 10, φαίνεται ότι η εφημερία του Αβιά ήταν η 8^η δηλαδή το 8^ο  δεκαπενθήμερο της κάθε χρονιάς.

Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ

Το Εβραϊκό έτος δεν άρχιζε τον Ιανουάριο αλλά τον μήνα Νισσάν ή Αβίβ της Εξόδου του Ισραήλ από την Αίγυπτο: “Ο μην ούτος θέλει είσθαι εις εσάς αρχή μηνών. Πρώτος των μηνών…” (Έξ. 12:2). Αρχίζοντας από τα μέσα Μαρτίου, στον οποίον αντιστοιχεί η αρχή του μηνός Νισσάν ή Αβίβ, ΚΑΙ λογαριάζοντας ΣΥΝ 8 δεκαπενθήμερα που θα ήταν για την «εφημερία Αβιά», συμπεραίνουμε πως αυτός συμπίπτει με τον μήνα 15 Μαρτίου+ (8*15)= 15 Ιουλίου τέλος της εφημερίας.

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ:

1. Όταν η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε το 587 π.Χ., οι εφημερίες έπαψαν, και οι εφημέριοι σκορπίστηκαν. Όταν επέστρεψαν από την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα και ξανάρχισαν να λειτουργούν, η σειρά ήταν πλέον διαφορετική και από 8^η που ήταν η εφημερία Αβιά γίνεται 12^η .Το ίδιο επηρεάστηκε και ο αριθμός τους καθώς έγιναν πολύ ολιγότερες από 24 που αρχικά ήταν. (Νεεμ.12:1-7).
2. Στα ύστερα χρόνια η εφημερία ήταν μόνο για μία εβδομάδα,από Σάββατο σε Σάββατο, και αυτό γινόταν δύο φορές το χρόνο, μέχρι βέβαια της καταστροφής εκ νέου του Ναού από τους Ρωμαίους το 70μ.χ., οπότε, όχι μόνο αυτές καταργήθηκαν απ’ όσες ήταν αλλά και οι λίγοι εναπομείναντες Ιουδαίοι σκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία της γης (Φλ. Ιώσηπος: “Αρχαιότητες”,βιβλίο 7^ο,14: 7), (Β΄Χρον.7:17-22)

1 . Αυτός που άκουσεο ίδιος κάτι, με τα ίδια του τα αφτιά. 2. Αυτήκοοι μάρτυρες ορίζονται κι εκείνοι επίσης που αν και δεν ήταν προσωπικά παρόντες στο γεγονός, είχαν πρόσβαση όμως σε εκείνους που ήταν, και οι οποίοι με την μαρτυρία τους επαλήθευσαν τα περισσότερα από κείνα που τους ανέφεραν…

Στην Χριστιανική πίστη:

Ο Ματθαίος, ήταν αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας της ζωής και διδασκαλίας του Ιησού, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας και κατέγραψε. Όπου δεν ήταν ο ίδιος, είχε πρόσβαση σ’ εκείνους που ήταν, και οι οποίοι με τις μαρτυρίες τους επαλήθευσαν ότι ο ίδιος έβλεπε κι άκουγε για τον Ιησού Χριστό. Τα ίδια ισχύουν και για τον Ιωάννη τον απόστολο, τον Ιάκωβο τον αδελφόθεο όπως ονομάστηκε κ.αλ.

Ο Λουκάς: Θεωρείται “αυτήκοος μάρτυρας” με την ευρύτερη έννοια του όρου, επειδή όπως αναφέρει και ο ίδιος, συνεργάστηκε στενά με τον Παύλο κι άλλους Αποστόλους όπως τον Πέτρο, γεγονός που του επέτρεψε να συλλέξει αυθεντικές μαρτυρίες για τη ζωή του Ιησού και την αρχή της Εκκλησίας. Η μεθοδολογία του και η αφοσίωσή του στην ακριβή καταγραφή των γεγονότων τον καθιστούν σημαντικό και αξιόπιστο μάρτυρα για την εποχή του. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τον Μάρκο και το δικό του ευαγγέλιο πλην όμως, και οι δύο όπως είπαμε ανέτρεξαν στους «απ’ αρχής», στους μαθητές του Κυρίου δηλαδή που πρώτα ήταν 12 έπειτα έγιναν 70 ύστερα 120 και οι οποίοι εκτός από «αυτόπται μάρτυρες» έγιναν και «υπηρέται του λόγου». (Λουκ.1:2)

Ο απόστολος Παύλος δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας με την αυστηρή έννοια, όμως η μαρτυρία του για τη ζωή του Ιησού και οι αποκαλύψεις που έλαβε απευθείας από τον Χριστό τον καθιστούν σημαντικό μάρτυρα για την πρώιμη Χριστιανική κοινότητα. Όπως ό ίδιος αναφέρει, επισκέφτηκε την Ιερουσαλήμ και συνάντησε τον Πέτρο και τον Ιάκωβο, αδελφό του Κυρίου, καθώς και άλλους ηγέτες της Εκκλησίας, για να εξακριβώσει αν το κήρυγμά του ήταν το ίδιο με των «απ’ αρχής» και να συζητήσει μαζί τους σημαντικά θεολογικά ζητήματα για τους πιστούς εκ των εθνών σε σχέση με την περιτομή των Ιουδαίων. (Γαλ.1:18-19 & 2:1-9)

Αρχαία Ελληνική «αυτόπτης». Αυτός που βλέπει κάτι με τα ίδια του τα μάτια

Μάρτυρας: 1. Αυτός που ακούει ή βλέπει κάτι τη στιγμή που αυτό γίνεται 2. Αυτός που βασανίστηκε ή και θανατώθηκε για τις πεποιθήσεις του 3. Που ζει μέσα σε ταλαιπωρίες.

Αυτόπτης μάρτυρας: Αυτός που είδε ένα γεγονός με τα ίδια του τα μάτια και μπορεί να μαρτυρήσει γι’ αυτό. π.χ. 1. μπορώ να σου το διαβεβαιώσω, ήμουν μάρτυρας 2. που παρουσιάζεται σε ένα δικαστήριο για να δώσει πληροφορίες πάνω σε ένα θέμα που έχει δει ο ίδιος

Ο Ματθαίος υπήρξε αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αφού με τα ίδια του τα μάτια Τον είδε και με τ’ αυτιά του τον άκουσε να του λέει «ακολούθησέ με». (Ματθ.9:9)

Ο Πέτρος εξηγεί: «Σας εγνωστοποιήσαμεν την δύναμιν και παρουσίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ουχί μύθους σοφιστικούς ακολουθήσαντες, αλλ’ αυτόπται γενόμενοι της εκείνου μεγαλειότητος». (Β΄Πέτ.1:16)

Ο Ιωάννης πάλι λέει: «Εκείνο, το οποίον ήτο απ’ αρχής, το οποίον ηκούσαμεν, το οποίον είδομεν με τους οφθαλμούς ημών, το οποίον εθεωρήσαμεν και αι χείρες ημών εψηλάφησαν, περί του Λόγου της ζωής…» (Α΄Ιωάν.1:1-5)

Η λέξη “μάρτυρας” προέρχεται από το ρήμα “μαρτυρώ” που σημαίνει “καταθέτω ή αποδεικνύω κάτι ως αληθινό”. Ανάλογα με τα συμφραζόμενα, υπάρχουν διάφοροι τύποι μαρτύρων:

1. Μάρτυρας στο Νόμο: Είναι το άτομο που ήταν παρόν σ’ ένα γεγονός κι επιβεβαιώνει την παρουσία του ή τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκεί.

2. Μάρτυρας σε Δικαστήριο: Είναι το άτομο που καταθέτει σε δίκη για να βοηθήσει στη διαλεύκανση μιας υπόθεσης. Μπορεί να είναι μάρτυρας κατηγορίας (που καταθέτει υπέρ του κατηγορητηρίου) ή μάρτυρας υπεράσπισης (που καταθέτει υπέρ του κατηγορουμένου).

3. Μάρτυρας της Συναλλαγής: Πρόκειται για άτομο που παρακολουθεί μια συμφωνία ή πράξη και επιβεβαιώνει την αλήθεια ή την εγκυρότητά της, όπως σε συμβόλαια ή συναλλαγές.

4. Μάρτυρας στην Ιστορία ή τη Λογοτεχνία: Μπορεί να αναφέρεται σε ένα πρόσωπο που καταγράφει ή καταθέτει γεγονότα που συνδέονται με την ιστορία, είτε μέσω γραπτών πηγών είτε μέσω άλλων τρόπων.

5. Χριστιανός Μάρτυρας: Είναι ο μάρτυρας που υπέφερε ή ακόμη και θυσιάστηκε για την πίστη του…Ο Άγιος Στέφανος είναι γνωστός ως ο πρώτος Χριστιανός μάρτυρας.

Αυτοί είναι οι βασικοί τύποι μαρτύρων, αν και μπορεί να υπάρχουν και άλλες εξειδικευμένες περιπτώσεις ανάλογα με το πλαίσιο στο οποίο χρησιμοποιείται ο όρος.

(βλ. Αυτόπτης μάρτυρας) & (Αυτήκοος μάρτυρας)

Εκ της αρχαίας ελλην. «υπηρέτης». Ετυμολογία.. Από το υπό +‎ ερέτης = ερέσσω (κωπηλατώ).

Είναι ο βοηθός, αυτός που υπηρετεί κάποιον, που εργάζεται στην υπηρεσία του κάνοντας διάφορες εργασίες ή δουλειές που του ανατίθενται.

Συνώνυμες: ακόλουθος, στρατιώτης, θεράπων, εργάτης, διάκονος.

(βλ. “θεράπων”)

Εκ του αρχαίου διηγέομαι. Ετυμολογικά διά + ἡγέομαι/ ἡγοῦμαι = διηγούμαι.

1.Η ενέργεια και το αποτέλεσμα του διηγούμαι 2. Η (γραπτή ή προφορική) εξιστόρηση ενός γεγονότος ή μιας σειράς γεγονότων που είτε συνέβησαν είτε προέκυψαν από τη φαντασία κάποιου.

2. Στην Π.Δ. τον όρο “διήγηση/διηγούμαι/διήγημα” τον συναντάμαι με αναφορά τον λαό Ισραήλ χαρακτηρίζοντάς τον έτσι ως “περίγελο”.”Και θέλεις είσθαι εις έκπληξιν, εις παροιμίαν και εις διήγημα μεταξύ πάντων των εθνών, όπου εν σε φέρη ο Κύριος”. (Δευτ.28:37) 

3. Στην Κ.Δ. γίνεται αναφορά στο ευαγγέλιο του Λουκά κεφ.1:1 (Βάμβας) και στις Πράξεις των Αποστόλων του ιδίου κεφ.1:1 (Φίλος)

Ο Λουκάς, επειδή ακριβώς γνωρίζει πως μια διήγηση μπορεί είναι εξ ολοκλήρου η μέρος αυτής αποκυήματα της φαντασίας εκείνου που την συντάσσει, του φάνηκε εύλογο να εξιστορήσει τα γεγονότα «με σειρά», έχοντας κατά νου «τις μαρτυρίες εκείνων που ήταν αυτόπτες και υπηρέτες του Λόγου». Ο ίδιος είχε πιστέψει στον Ιησού Χριστό από πληροφορίες αληθινές και «πλήρως βεβαιωμένες» μέσα του που όμως έρχονταν σ’ αντίθεση μ’ ότι ακουγόταν τότε. Για να μην επικρατεί λοιπόν σύγχυση μεταξύ των ακουόντων και ιδιαίτερα ανάμεσα σ’ εκείνους που είχαν κατηχηθεί από τον ίδιο και τους αποστόλους, ανέλαβε και δια της δικής του διηγήσεως να εκθέσει τα πράγματα όπως είχαν. Είχαν βεβαίως προηγηθεί οι επιστολές του Παύλου και τα έργα των Μάρκου και Ματθαίου τα οποία προσέφεραν τα μέγιστα στην αύξηση των πιστών αλλά για τον ίδιο ήταν καλό και αναγκαίο να βάλει και την δική του πέτρα στο πνευματικό οικοδόμημα του Ιησού Χριστού. Έργο ευαγγελιστού κάνει εκείνος που οι σκέψεις του είναι στο έργο του Θεού και προσφέρει την ζωή του στην υπηρεσία του ευαγγελίου Του…Και ναι…Ο Λουκάς ως ευαγγελιστής έγραφε τότε ιστορία και το δικό του θεόπνευστο «ευαγγέλιο», καθώς αργότερα πήρε την θέση που του έπρεπε μεταξύ των βιβλίων της Κ.Δ. ενώ κάποιων άλλων απορρίφθηκαν ως «ψευδεπίγραφα»! (Λουκ.1:1-4)  

Η λέξη «πάθημα» προέρχεται από το ρήμα «πάσχω» και δηλώνει κάτι που έπαθε ή υπέστη κάποιος. Στην καθημερινή χρήση, τα «παθήματα» συνδέονται με καταστάσεις δυσκολίας, ατυχίας, ή κάποιας μορφής δοκιμασίας, η οποία συνήθως φέρνει πόνο ή θλίψη. Η φράση «τα παθήματα μας έγιναν μαθήματα» εκφράζει την ιδέα ότι από τις δυσκολίες και τα λάθη μας μπορούμε να μάθουμε και να εξελιχθούμε.

Όπως λέει η παροιμία «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα», πολλοί άνθρωποι μαθαίνουν μέσα από τα λάθη τους, κάτι που μπορεί να θεωρηθεί μια αργή και δύσκολη μέθοδος μάθησης. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι ότι πολλοί δεν αντιλαμβάνονται τα διδάγματα που κρύβονται πίσω από τα παθήματά τους μέχρι να βρεθούν αντιμέτωποι με τις συνέπειες των πράξεών τους.

Καταστάσεις που συνδέονται με το «πάθημα» είναι: Η ατυχία, η δυστυχία, η θλίψη, οι αντιξοότητες, το πρόβλημα, το κακό, η καταστροφή, η αναστάτωση, η ζημία, το χτύπημα, το ατύχημα, η οπισθοδρόμηση κ.αλ.

Στον χριστιανισμό, τα «παθήματα» θεωρούνται μέρος της θείας εκπαίδευσης που επιτρέπει στον πιστό να εξαγνιστεί, να καθαρίσει το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή του. Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, ο Θεός επιτρέπει τις δυσκολίες για να σφυρηλατήσει τον χαρακτήρα του ανθρώπου και να τον καθαρίσει μέσω των δοκιμασιών. Στο τέλος όμως, ως ανταμοιβή, του προσφέρονται ευλογίες και σωτηρία.

Η φράση του αποστόλου Παύλου, «έμαθε την υπακοή αφ’ όσων έπαθε», αναφέρεται στον Χριστό και δείχνει ότι, ενώ εμείς «παθαίνουμε» λόγω της αμαρτίας και της ανυπακοής μας, ο Ιησούς υπέστη το «πάθος» για να υπακούσει στην αλήθεια του Θεού, την οποία ο Πατέρας Του τον απέστειλε να φανερώσει στους ανθρώπους για τη σωτηρία τους. Ο Ιησούς υπέστη τον σταυρικό θάνατο, γιατί δεν τον αποδέχθηκαν και προσπάθησαν να κρύψουν την αλήθεια που αυτός ήρθε να φέρει στον κόσμο.

Έτσι, η έννοια του «παθήματος» επεκτείνεται πέρα από την απλή δυσκολία και ατυχία, και αποκτά μια βαθύτερη διάσταση, όπου τα παθήματα δεν είναι μόνο πηγές δυστυχίας αλλά και ευκαιρίες για πνευματική και προσωπική ανάπτυξη.

Το «πάθος» είναι μια έντονη συναισθηματική κατάσταση ή συναίσθημα, που συνήθως συνδέεται με έντονη επιθυμία, πόθο, ή πάλη για κάτι ή κάποιον. Στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία, η έννοια του πάθους αναφέρεται σε ψυχικές καταστάσεις που επηρεάζουν αρνητικά τη λογική και την ισορροπία του ανθρώπου.

Ο Πυθαγόρας έλεγε πως «είναι αδύνατο να θεωρείται ελεύθερος αυτός που είναι δούλος στα πάθη του και κυριαρχείται από αυτά».  Για παράδειγμα, το πάθος μπορεί να συνδέεται με τη λαγνεία, τη ζήλια, τον θυμό, την υπερβολική επιθυμία για εξουσία ή πλούτο, κ.λπ.

Ο απόστολος Παύλος λέει πως, «Όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας». (Γαλ.5:24) Τα συγκαταλέγει μεταξύ των «έργων της σαρκός» διά τα οποία «έρχεται η οργή του Θεού σ’ εκείνους που δεν τ’ αποχωρίζονται», (Κολ.3:6) και συμπληρώνει πως «οι πράττοντες αυτά δεν θα κληρονομήσουν την Βασιλεία του Χριστού και Θεού στους ουρανούς». (Εφ.5:5)

Στο ίδιο μήκος κινείται και ο απόστολος Πέτρος, δείχνοντας παράλληλα κι έναν δρόμο που λυτρώνει. Τα «πάθη» έλεγε, «βρίσκονται στα μολύσματα του κόσμου, τα οποία αποφεύγει κανείς δια της επιγνώσεως του Κυρίου και Σωτήρα Ιησού Χριστού, σ’ αντίθετη περίπτωση, όσοι εμπλέκονται σ’ αυτά νικώνται. Είναι αποδεδειγμένο πως όποιος καταλήγει με πάθη έχει ήδη νικηθεί και γίνεται δούλος από κείνο που νικήθηκε».(Β΄Πετρ.2:17-19)

Στη χριστιανική παράδοση, το «πάθος» αναφέρεται κυρίως στο μαρτύριο του Ιησού Χριστού, δηλαδή στα βάσανα και τον θάνατό Του πάνω στον Σταυρό, κάτι που θεωρείται πράξη υπέρτατης αγάπης και υπακοής στο θέλημα του Θεού. Η έννοια του «πάθους» εδώ μεταμορφώνεται σε θετική διάσταση, καθώς αφορά τη θυσία και τη σωτηρία της ανθρωπότητας.

Επίσης, το «πάθος» μπορεί να αναφέρεται σε μια έντονη συναισθηματική κατάσταση που έχει και θετικές πλευρές, όπως όταν κάποιος είναι παθιασμένος με τη δουλειά του ή με κάτι που αγαπά και του προσφέρει ενέργεια και αφοσίωση. Στην περίπτωση αυτή, το πάθος συνδέεται με την ενέργεια, την αφοσίωση και την κινητήρια δύναμη πίσω από την επιτυχία ή την προσωπική ολοκλήρωση.

Εν κατακλείδι, το πάθος μπορεί να έχει είτε αρνητική είτε θετική διάσταση, ανάλογα με το πλαίσιο και τον τρόπο που το βιώνει ο άνθρωπος.

Ο όρος “όσιος” προέρχεται από την ελληνική γλώσσα και χρησιμοποιείται προκειμένου να περιγράψει τον πιστό που αναγνωρίζεται για την ταπεινή ζωή του, την πνευματική του αναζήτηση, την υπηρεσία του στους άλλους και την βαθιά του αφοσίωση στο Θεό.

Στην Π.Δ., όπως και στην Κ.Δ., συνώνυμες με τον «όσιο» είναι ο αφιερωμένος, ο άγιος, ο δίκαιος, ο σεμνός, ο ευσεβής, ο τέλειος, ο αληθινός, ο καθαρός, (ψαλμ.18:24-25)

Ο Δαυίδ συστήνει τον εαυτόν μπροστά στον Θεό ως «όσιο» αλλά όχι ως αναμάρτητο. Γνωρίζει τις αμαρτίες του, τις οποίες δεν διστάζει να εξομολογηθεί με ειλικρίνεια, ζητάει από καρδιάς τον Κύριο και κατά την «καθαρότητα των χεριών του» αναμένει και τις ανάλογες ευλογίες. (ψαλμ.86:2) Σύμφωνα με την μαρτυρία του ίδιου του Κυρίου που είπε, «Εύρον Δαβίδ τον του Ιεσσαί, άνδρα κατά την καρδίαν μου, όστις θέλει κάμει πάντα τα θελήματά μου», μάλλον  θα’χε βρει τον τρόπο να συγκινεί τον Θεό, να ανοίγει τον ουρανό και να ξεκλειδώνει τις ευλογίες. (Πράξ.13:22) Εάν αυτό δεν τον έκανε όσιο ενώπιον του Θεού τότε τι άλλο;

Στην Κ.Δ. όσιοι αναφέρονται όλοι οι πιστοί και μαθητές του Ιησού Χριστού που το ίδιο όπως ο Δαυίδ εμπιστεύονται τον Κύριο, δίνουν τις δικές τους πνευματικές μάχες και κάνουν έναν αγώνα με βάση το παράδειγμα του Χριστού και των αποστόλων, για να μην υπολείπονται των αρετών που προαναφέρονται. ’Όσιος δεν είναι αυτός που έφτασε την τελειότητα αλλά που μ’ επιμονή βαδίζει προς αυτή για να την φτάσει. Ο σπόρος όταν πέφτει σε αγαθή γη, είναι «όμοιος μ’ εκείνον που ακούει τον λόγον κι εννοεί, αυτός καρποφορεί και κάμνει ο μεν εκατόν, ο δε εξήκοντα, ο δε τριάκοντα». (Ματθ.13:23)

Μια τελευταία διευκρίνιση:

Ο Θεός είναι όσιος ως προς την φύση Του, αντίθετα με τον άνθρωπο που γίνεται όπως είδαμε κατά χάρη δια μέσου της πίστεως. Π.χ. λέει ο Ιωάννης, «Συ θεέ είσαι ο μόνος όσιος» (Αποκ.15:4) και αλλού «Είσαι δίκαιος, Κύριε, ο Ων και ο Ην και ο Όσιος…» (Αποκ.16:5)

Το  «Θεόφιλος» σημαίνει ο φίλος η ο αγαπητός του Θεού, αυτός που έχει την εύνοιά Του. Το συναντάμε δύο φορές, στον Λουκά (1:3) και στις Πράξεις των αποστόλων (1:1)

Γνωρίζουμε πως ήταν κάποιο σημαίνον πρόσωπο της αριστοκρατίας για την εποχή εκείνη με δύναμη και εξουσία, καθώς αυτό συνάγεται από την προσφώνηση του Λουκά «κράτιστε (δυνατέ, ισχυρέ, εξοχότατε, εντιμότατε)» προς το πρόσωπό του. Εθνικός μάλλον στην καταγωγή έδειξε ενδιαφέρον για την πίστη του Ιησού Χριστού την οποία γνώρισε από τον Λουκά και από το κοσμοπολίτικο ευαγγέλιό του, καθώς με τ’ άπταιστα Ελληνικά του απευθυνόταν κυρίως σ’ εθνικούς. Αξιοσημείωτη είναι η παρατήρηση από ορισμένους, οι οποίοι λένε πως ο Θεόφιλος δεν ήταν πιστός όταν έγραφε ο Λουκάς το ευαγγέλιό του επειδή τον αποκαλεί «κράτιστο», πράγμα που δεν συνηθίζονταν μεταξύ των χριστιανών οι εγκόσμιες προσφωνήσεις. Στο βιβλίο των Πράξεων ο Λουκάς παραλείπει την προσφώνηση «κράτιστος» και τον αποκαλεί μόνο «Θεόφιλο», ίσως επειδή είχε πιστέψει.

Οι σκέψεις που κάνουμε είναι ότι από την αρχή τ’ όνομά του δεν ήταν «Θεόφιλος» αλλά τον προσφωνεί έτσι ο Λουκάς για να του δείξει πως ένας «φίλος του Θεού που ζητάει τα πράγματα τα δικά Του» μπορεί να λέγεται κι έτσι…Είναι και πάλι γνωστό στους περισσότερους πως από τ’ αρχαία χρόνια και σ’ όλους σχεδόν τους πολιτισμούς, τα ονόματα όπως και τα επίθετα των ανθρώπων είχαν την προέλευσή τους στον χαρακτήρα του προσώπου που το έφερνε, στο επάγγελμα που έκανε, στον τόπο που έμενε κ.τ.λ. Επι παραδείγματι, ο Άβραμ που σήμαινε «ισχυρός, δυνατός» ονομάστηκε από τον Θεό Αβραάμ, δηλ. «πατέρας πολλών εθνών» αλλά επίσης και «φίλος του Θεού», καθώς από τα έργα του η πίστη του αποδείχτηκε τέλεια.(Ιακ.2:22) Υπ’ αυτή την έννοια το ίδιο όνομα φέρνει ο κάθε πιστός που ερευνά τις γραφές, στηρίζεται στο ευαγγέλιο κι ακολουθεί τον Ιησού Χριστό.

Κράτιστος:  Αρχαία Ελληνική λέξη στον υπερθετικό βαθμό του κρατύς που σημαίνει πάρα πολύ ισχυρός ή κραταιός

*στην Ιλιάδα του Ομήρου αναφέρεται ως ο «δυνατότερος» και ως ο «ισχυρότερος»

* για τον Πλάτωνα είναι ο «κορυφαίος», ο «άριστος»

*Στον Ξενοφώντα οι προσφωνήσεις «κράτιστοι», όπως το οι «βέλτιστοι», λέγονταν για την αριστοκρατία με την ίδια έννοια που δίνουν οι λέξεις «εξοχότατε», και «ενδοξότατε»

*Στο αρχ. κείμενο αποκαλείται «κράτιστος», Στην μετάφραση της δημοτικής του Φίλου τον λέει «εξοχότατο» ενώ ο Βάμβας «εντιμότατο»

Ο Λουκάς χρησιμοποιεί ένα επίθετο της Αρχαίας Ελληνικής για να προσδιορίσει το κύρος εκείνου στον οποίο απευθύνεται. Ο “Θεόφιλος”, για τον οποίο κάνει λόγο, πιθανόν να ήταν ηγεμόνας κάποιας επαρχίας ή άλλο σημαίνον πρόσωπο της αριστοκρατίας που ο Παύλος είχε προσηλυτίσει στην πίστη του Χριστού (Λουκ. 1:4). Η θέση του Θεόφιλου στην κοινωνία ήταν τέτοια που για τον Λουκά ενδέχεται να αποτέλεσε κίνητρο να ερευνήσει, να μάθει και να συντάξει με πληρότητα, ακρίβεια και με σειρά – όχι απαραίτητα χρονολογική – μια «διήγηση», στηριζόμενος στις μαρτυρίες των “απ’ αρχής”, οι οποίοι «έγιναν αυτόπτες μάρτυρες και υπηρέτες του λόγου».

Ο απόστολος Παύλος ενώ απολογείται σε δύο περιπτώσεις χρησιμοποιεί και αυτός το ίδιο επίθετο όταν απευθύνεται στον ηγεμόνα της Καισάρειας που ήταν φυλακισμένος, (Πράξ.24:3) και στον Φήστο τον διάδοχό του(Πράξ.26:25)

Παρόμοια ο Φήστος αναφέρεται στο πρόσωπο του Καίσαρα ονομάζοντάς τον «Σεβαστό». Άλλος ένας επιθετικός προσδιορισμός ανώτερος απ’ ότι φαίνεται από το «κράτιστος» η «βέλτιστος», καθώς αφορά τον Καίσαρα, την υπέρτατη αρχή της εποχής εκείνης. (Πράξ.25:21)

Εκ των ανωτέρω συνάγεται το συμπέρασμα πως ο Λουκάς απευθύνεται σε κάποιον που πιθανόν να ήταν Ρωμαίος πολίτης και σημαίνον πρόσωπο της αριστοκρατίας με δύναμη και εξουσία.

Ο όρος εὐαγγέλιον ή ευαγγέλιο σημαίνει «καλά νέα», «χαρμόσυνη είδηση», «χαρούμενη αγγελία». Αυτό αναγγέλλει σ’ όλους, την κατάργηση της κόλασης, τη διάλυση των αμαρτιών, τη δικαιοσύνη, τον αγιασμό, την απολύτρωση, την υιοθεσία, την κληρονομία της βασιλείας των ουρανών δια της πίστεως στον Ιησού Χριστό, μέσω του εξιλεωτικού θανάτου Του. Ο όρος ευαγγέλιο χαρακτηρίζει επίσης τα τέσσερα πρώτα βιβλία της Καινής Διαθήκης, τα οποία έγραψαν στην ελληνική γλώσσα ο Ματθαίος, ο Μάρκος, ο Λουκάς και ο Ιωάννης και διηγούνται τα γεγονότα της γέννησης, της ζωής, του θανάτου, της ανάστασης και ανάληψης του Κυρίου Ιησού. Σ’ αυτό, ανακαλύπτουμε θησαυρό ανεκτίμητο και δώρα από τον Θεό αμετάκλητα, που εάν με σύνεση τα χρησιμοποιήσουμε στην καθημερινότητά μας, η ζωή μας θα ‘επαναπροσδιορισθεί’, ο χαμένος χρόνος θ’ αναπληρωθεί, και τα οφέλη που θα έχουμε εξασφαλίσει θα είναι αληθινά κι όχι ψεύτικα. Μένοντας στο δικό του  θεόπνευστο πλαίσιο  και σωτήριο σχέδιο δράσης,- χωρίς τα μέτρα  και τα σταθμά της ανθρώπινης επινόησης,- η ανταμοιβή είναι εξασφαλισμένη, αφού το ευαγγέλιο σου διδάσκει την ομοίωση μέσα από την υπακοή και σου υπόσχεται δόξα μαθαίνοντάς σου την ταπείνωση! (Ρωμ.11:29) 

1.Επίθετο 2.Βαρύς, επιτιμητικός και απαξιωτικός χαρακτηρισμός κάποιου με ανήθικη ή γενικότερα μη ενδεδειγμένη συμπεριφορά

Συνώνυμα: Άθλιος, φαύλος, πρόστυχος, κακοήθης, χαμερπής, κακόφημος, μιαρός, άτιμος, ουτιδανός(μηδαμινός), διεφθαρμένος, ακάθαρτος, βρωμερός, αθεόφοβος, μόρτης, χυδαίος, βωμολόχος,

1. το επάγγελμα και η ιδιότητα της πόρνης,
2. προσφορά σεξουαλικής ικανοποίησης με αμοιβή
3. ό όρος χρησιμοποιείται συχνά στην Π.Δ. για να δηλώσει την ΑΠΕΙΘΕΙΑ προς τον Θεό και την ΛΑΤΡΕΙΑ Χανανίτικων θεοτήτων της γονιμότητας (Αστάρτης) η οποία συνδεόταν με ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΟΡΓΙΑ
4. στην Κ.Δ. η λέξη πορνεία χρησιμοποιείται με ανάλογη σημασία για να καταδείξει την ειδωλολατρία και την αποστασία από τον Θεό. (Αποκ.19:2) Τις περισσότερες όμως φορές, δηλώνονται με τον όρο αυτόν ΟΙ ΑΝΗΘΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ.
5. προς ΑΠΟΦΥΓΗ από τέτοιου είδους ανήθικες σχέσεις ο απόστολος Παύλος προτρέπει με παράδειγμα τους χριστιανούς της Κορίνθου,- για όσους-ες το επιθυμούν,- να παντρεύονται, ΩΣΤΕ ο κάθε άνδρας να έχει την ΔΙΚΗ του γυναίκα και η κάθε γυναίκα τον ΔΙΚΟ της άνδρα. (Κορ.Α΄7)

Ο όρος μεσσίας αποτελεί ελληνική μεταφορά του εβραϊκού όρου μασιάχ που σημαίνει «χρισμένος», ενώ η πάγια Ελληνική απόδοση του όρου είναι Χριστός. Αρχικά σήμαινε οποιοδήποτε πρόσωπο το οποίο χριόταν με λάδι κατά την ανάληψη ενός αξιώματος μεταξύ των αρχαίων Ισραηλιτών.Η διαδικασία του χρίσματος αφορούσε τον αρχιερέα (Β΄Σαμ.19:21· 22:51· 23:1, Ψαλμ.18:50 κ.α.)τον βασιλιά και μεταγενέστερα τους προφήτες.

Για τους Εβραίους μεσσίας είναι ο αναμενόμενος βασιλιάς από τη γραμμή του Δαβίδ, ο οποίος θα κυβερνήσει όλη την ανθρωπότητα.

Για την Καινή Διαθήκη και τους χριστιανούς μεσσίας θεωρείται ο Ιησούς Χριστός ο οποίος υπήρξε σύμφωνα με τον Ιουδαϊκό νόμο απόγονος του Δαυίδ και αποτέλεσε την εκπλήρωση των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης ως ο Βασιλιάς της Βασιλείας του Θεού και Αρχιερέας μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού.

Στην Π.Δ ο άφρων εξομοιώνεται με τον άδικο, τον ασεβή, άθεο και αλαζόνα άνθρωπο: “Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού, δεν υπάρχει Θεός. Διεφθάρησαν· έγειναν βδελυροί εις τα έργα· δεν υπάρχει πράττων αγαθόν”. (Ψαλμός 14:1)

“Ο ασεβής διά την αλαζονείαν του προσώπου αυτού δεν θέλει εκζητήσει τον Κύριον· πάντες οι διαλογισμοί αυτού είναι ότι δεν υπάρχει Θεός”. (Ψαλ.10:4)

Στην Κ.Δ ο απόστολος Παύλος λέει, πως στους άφρονες ανθρώπους, “δεν είναι φόβος Θεού έμπροσθεν των οφθαλμών αυτών”. Με την αλαζονεία μιας ψευδεπίγραφης γνώσις που έχουν, επιδεικνύουν χωρίς την παραμικρή αιδώ την ασέβειά τους απέναντι σε κάθε τι που από αιώνες υπάρχει “άξιο”και “σεβαστό,” προκαλώντας “ερήμωση” απ’ όπου περνούν και “ταλαιπωρίες” σε όσους συναναστρέφονται.  (Ρωμ.3:10-18) .

Ο Ιησούς Χριστός, όπως τον έχουμε γνωρίσει στην Κ.Δ ως ο “Λόγος” και στην Π.Δ. ως η “Σοφία” του Θεού, από τ’ αρχαία χρόνια προσκαλεί τους ανθρώπους να γίνουν κοινωνοί της δόξης Του και ομοτράπεζοί Του στ’ αγαθά του ουρανού….. έτσι λοιπόν προς τους μωρούς και ασύνετους ανθρώπους παραγγέλνει:

«Όποιος είναι άφρονας, ας στραφεί εδώ»· και, σ’ αυτούς που είναι χωρίς μυαλό, τους λέει:
5 «Ελάτε, φάτε από το ψωμί μου, και πιείτε από το κρασί μου, το οποίο κέρασα· 6 αφήστε την αφροσύνη, και ζήστε· κατευθυνθείτε στον δρόμο τής σύνεσης». (Παρ.9:4-6)

Η προτροπή αυτή, επίκαιρη πάντοτε, αφορά ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους, ακόμα κι εκείνους που λένε πως είναι δίκαιοι αλλά μέσα στην άγνοιά τους ΔΕΝ εργάστηκαν την δικαιοσύνη του Θεού.

Ο απόστολος Παύλος δια του ίδιου Πνεύματος μας λέει σχετικά: 

“Παραβλέποντας, λοιπόν, ο Θεός τούς καιρούς τής άγνοιας, παραγγέλλει τώρα σε ΟΛΟΥΣ τούς ανθρώπους, οπουδήποτε και αν είναι, να μετανοούν 31 ΕΠΕΙΔΗ, προσδιόρισε ημέρα, κατά την οποία πρόκειται να κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη, διαμέσου ενός άνδρα, που τον διόρισε, και έδωσε γι’ αυτό βεβαίωση σε όλους, ανασταίνοντάς τον από τους νεκρούς“. (Πράξ.17:30-31)

βλ. και “αφροσύνη”

αυτός που φέρνει το φως, ο αυγερινός, ο ήλιος

φυσική κατάσταση, μορφή

προσδίδω σε κάποιον η σε κάτι έπαρση, τον κάνω να συμπεριφέρεται αλαζονικά, να φουσκώνει

στην Κ.Δ. ” Περί δε των ειδωλοθύτων, εξεύρομεν ότι πάντες έχομεν γνώσιν, η γνώσις όμως φυσιοί, ( φουσκώνει) η δε αγάπη οικοδομεί”. (Α΄Κορ.8:1)

ζυμάρι, ένζυμο, πηλός

1. έχω τη γνώμη, νομίζω, πιστεύω:  στην Κ.Δ ” Όπως είναι δίκαιο σε μένα να φρονώ τούτο για όλους σας, επειδή σας έχω στην καρδιά μου, και είστε όλοι εσείς, και στα δεσμά μου και στην απολογία, και στην επιβεβαίωση του ευαγγελίου, συγκοινωνοί μου στη χάρη” (Φιλ. 1:7)

2. σκέπτομαι, συλλογίζομαι, διανοούμαι:  στην Κ.Δ ” Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος εσυλλογιζόμην· ότε όμως έγεινα ανήρ, κατήργησα τα του νηπίου. (Α΄Κορ. 13:11)

1. ο απειθάρχητος χαρακτήρας ενός ανθρώπου που πλανά το λογικό του, ο ασταθής, ο περιπλανώμενος στην σκέψη,

2. αυτός που ζει μια απατηλή κατάσταση, μια ψυχική διαταραχή, μανία, παραφροσύνη

3. Στην Κ.Δ.  αυτός που εκτρέπεται από την ευθεία οδό, από την αλήθεια του ευαγγελίου. “Διότι υπάρχουσι πολλοί και ανυπότακτοι ματαιολόγοι και φρενοπλάνοι, μάλιστα οι εκ της περιτομής”. (Τίτος 1:10)

πηγάδι , τεχνητή κάθετη δίοδος

ο φιλικά διακείμενος απέναντι σε κάποιον, ο ευγενικός, περιποιητικός

γεμάτος στοργή, τρυφερός

Φιλονικία σημαίνει “διαμάχη¨, “καυγάς”, η “έντονη αντιπαράθεση” μεταξύ ατόμων η ομάδων, συχνά για κάποιο θέμα που προκαλεί διαφωνία. Οι φιλονικίες μπορεί να είναι λεκτικές, όπου τ’ άτομα ανταλλάσουν λόγια μ’ έντονο ύφος η και σωματικές, όταν η διαφωνία εξελίσσεται σε φυσική αντιπαράθεση.

Εν συντ: διχόνοια, διένεξη, λογομαχία, διαπληκτισμός, μάλωμα, τσάκωμα.

αυτός που αγαπάει υπερβολικά τον εαυτό του, εγωκεντρικός, εγωλάτρης, εγωπαθής, εγωμανής, εγωιστής

η αγάπη για τον αδελφό την αδελφή, αδελφική αγάπη

αυτός που προκαλεί φθορά, βλαβερός

το να αισθάνεται κανείς λύπη για ξένα αγαθά για την επιτυχία άλλων,

ζηλοφθονία, ζηλοτυπία, ζήλια, κακεντρέχεια.

η ιδιότητα τού φειδωλού, τσιγκουνιά, οικονομία, λελογισμένη χρήση ενός πράγματος αλλά και ευσπλαχνία, συμπόνια, φροντίδα για κάποιον η για κάτι

ξοδεύω με μέτρο και περίσκεψη, είμαι οικονόμος, είμαι φιλάργυρος, αλλά και φροντίζω, προνοώ για τ’ αναγκαία, συντηρώ, διατηρώ.

δηλητηρίαση, μαγεία , γοητεία

εύθυμη διάθεση

υπεξέρχομαι, εξέρχομαι κρυφά, αποσύρομαι

υπερηφανεύομαι

αρωματικό φυτό όμοιο με φρύγανο (ξερός μικρός θάμνος) που χρησιμοποιούσαν για ραντισμό

θέτω υπό την εξουσία μου

ύπαρξη

καθετί που τοποθετείται κάτω από τα πόδια καθήμενου ατόμου για να πᾳτάει επάνω του

λάκκος στον οποίον χύνεται ο οίνος

αυτός που βρίσκεται από κάτω

κατηγορούμενος για αξιόποινο αδίκημα

υψηλοφροσύνη, έπαρση, αλαζονεία

τεντώνω κάτι υπερβολικά

πολύ επί πλέον

1.η μεγαλοποίηση των πραγμάτων (αυτό που λες είναι υπερβολή) 2.υπερβολικά πάρα πολύ (η ακρότητα)

ξεπερνώ, υπερνικώ, υπερβάλλω

υπερηφανεύομαι, αλαζονεύομαι

(υπεξέρχομαι) εξέρχομαι κρυφά,αποσύρομαι

πραγματικά, αληθινά

1. χτύπος, χτύπημα, πληγή. 2. ίχνος, αχνάρι, αποτύπωμα

1.ζωή μαλθακή, άνετη και πλούσια, καλοπέραση 2. αγάπη για σαρκικές ηδονές, ηδυπάθεια, φιληδονία, 3. τρυφηλότης

πολυσύχναστος δρόμος, δημόσιος δρόμος («ετοιμάσατε την ὁδόν του Κυρίου, ευθείας ποιείτε τας τρίβους του Θεού ἡμῶν», πατημένος δρόμος

1. αγριο και άχρηστο φυτό που φυτρώνει ανάμεσα σε χρήσιμα φυτά και εμποδίζει την ανάπτυξη τους, 2.το ζιζάνιο των αγρών 3. μτφ. έριδα, διχόνοια, σκάνδαλο («έσπειρε ζιζάνια στην παρέα»)

ο λαιμός μαζί με τον αυχένα, ο σβέρκος

δηλαδή

γεννώ, αποφέρω, παράγω, βλαστάνω

στάχτη, σποδός

(τραχηλίζομαι=φανερώνω, ανακαλύπτω) φανερωμένα

(τάσσομαι= ορίζω, διορίζω) διορισμένες

φέρνω αποτέλεσμα, φέρνω καρπούς

οικοδόμος, ξυλουργός

τεκνοποιία

(τίθημι) τοποθετώ, το τοποθετημένο

σεμνότητα, μετριοφροσύνη

ευρετήριο τών διαφόρων χωρίων τής Αγίας Γραφής

δωμάτιο, κοιτώνας

αυτός που υποφέρει, που υφίσταται πολλά, βασανισμένος, κακοπαθημένος

υπόσχομαι να δώσω κάτι

συνετίζω, φρονιμεύω, τιμωρώ

διάσταση γνωμών, διχογνωμία

1.το σφυρί 2. ένα από τρία μικρά οστά τού μέσου αφτιού το οποίο ονομάστηκε έτσι από την ομοιότητά του με το σφυρί, (κοκάλα)

1. όργανο αποτύπωσης που έχει έγγλυφες ή ανάγλυφες παραστάσεις, γράμματα, λέξεις, φράσεις ή σύμβολα στη μία του πλευρά, τα οποία αποτυπώνονται πάνω σε αντικείμενο ή σε έγγραφο και χρησιμεύουν ως χαρακτηριστικό τους γνώρισμα ή ως δηλωτικό σημείο γνησιότητάς τους

2.στην Κ.Δ. έχει το νόημα ενός χαρακτηριστικού γνωρίσματος ή αναμφισβήτητης απόδειξης η εγγύησης  π.χ. «ἡ γαρ σφραγίς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῑς ἔστε ἐν Κυρίῳ» 

3. η επάλειψη των πιστών με το έλαιον, χρίσμα «σφραγίς δωρεάς Πνεύματος αγίου»

κάνω κάτι δικό μου παράνομα

περιορίζω τον όγκο, συντομεύω

σφύριγμα

υποκρίνομαι μαζί με κάποιον

συντομεύω, περιορίζω

συμβιώνω, συζώ, συγκατοικώ

εφιστώ την προσοχή, συμβουλεύω

(συνίσταμαι) αποτελούμαι, συμφωνώ, που έχει γίνει

συστέλλομαι, μαζεύομαι

φρόνηση, περίσκεψη, νοητική δύναμη

συγκεντρώνομαι, έρχομαι μαζί με άλλους στον ίδιο χώρο για συνεργασία, σύσκεψη, τέλεση εορτής π.χ. “ἐαν συνέλθῃ ἡ ἐκκλησία”

συμπράττω, συντελώ, βοηθώ

ομολογώ, επικυρώνω

(συγκεράννυμι), συγκροτώ, ενώνω

προσφορά χρημάτων ή άλλου πράγματος που κάνει κάποιος μαζί με άλλους για έναν κοινό σκοπό, συμβολή

η ικανότητα του ανθρώπου να ξεχωρίζει το καλό από το κακό, ο έμφυτος ηθικός νόμος π.χ. Νιώθει τύψεις συνειδήσεως. – Δεν του επιτρέπει η συνείδηση να το κάνει αυτό

συμφιλιώνω, συμβιβάζω

η άμεση σχέση, αλληλεξάρτηση

1.συγκέντρωση 2. τόπος συνάθροισης και κοινής προσευχής των Ιουδαίων

συναθροίζω, συγκαλώ, συγκεντρώνω

φυτρωμένος μαζί με άλλον

παρασέρνω μαζί μου

συμμερίζομαι την θλίψη, πάσχω

υποχωρητικός, διαλλακτικός

αποδίδω κατηγορία, διαβάλλω, κατηγορώ

συνδέω, ενώνω δύο πράγματα μαζί

σύμπτωση, συντυχία

ο έχων πρόσβαση σε κάτι, ο έχων επικοινωνία

σύντομη επανάληψη, συνόψιση

γίνομαι επιεικής, ενδοτικός

σπουργίτι

κάνω κάτι στρεβλό, διαστρέφω, παραμορφώνω

συλλογίζομαι, σκέφτομαι

λαμπερός, γυαλιστερός

(σπυρίς) καλάθι, ζεμπίλι

βιασύνη, γρηγοράδα, προθυμία, ζήλος

βιάζομαι, σπεύδω

ιεροτελεστία στην αρχαιότητα κατά την οποία έχυναν κρασί ή λάδι στη γη από ειδικό αγγείο, συνθήκη ειρήνης.

1. μισοσβησμένη στάχτη, καφτή στάχτη από ξύλα ή ξυλάνθρακες, χόβολη 2. η στάχτη από καμμένο νεκρό π.χ. «διασκόρπισαν τη σποδό της στη θάλασσα» 3. στάχτη σκορπισμένη στα μαλλιά ως ένδειξη πένθους 4. γενικά τέφρα, στάχτη 

συμπονετικός, συμπαθών

(σπυρίς) καλάθι, ζεμπίλι

κηλίδα, λεκές, μεταφ. ηθικό στίγμα

λουρίδα άσπρου πανιού για κεφάλι νεκρού

καταφαγωμένος, ο γεμάτος από σκουλίκια

κατσούφης, κατηφής

σκουπίδι, άχρηστο, απομεινάρι

ενόχλημα, βάσανο, πάσσαλος

1. σκιαγράφημα
2.  το σκοτεινό είδωλο αδιαφανούς σώματος, το οποίο σχηματίζεται στο έδαφος ή σε άλλη επιφάνεια όταν τοσώμα φωτίζεται από την αντίθετη διεύθυνση  π.χ. α.«είδε τη σκιά του και φοβήθηκε» β. «ἵνα ἐρχομένου Πέτρου κἂν ἡ σκιὰ ἐπισκιάσῃ τινὶ αὐτῶν»
3.  έλλειψη φωτός, μέρος τού χώρου όπου δεν εισχωρεί η ακτινοβολία μιας φωτεινής πηγής λόγω τής παρεμβολής αδιαφανούς σώματος π.χ. «κάθεται στη σκιά, γιατί πονάει το κεφάλι του»
4. αντανάκλαση, εικόνα στην επιφάνεια υγρού«σκιά θανάτου» — πολύ σκοτεινός τόπος, όπου κατοικούν οι ψυχές των αμαρτωλών

πολυτελής ράβδος ως έμβλημα της εξουσίας

το σώμα του ανθρώπου ως κατοικία της ψυχής

κατασκευαστής σκηνών

1. Ετήσια εβραϊκή γιορτή που αρχίζει τη 15η ημέρα του μήνα Τισρί (έβδομου μήνα του εβραϊκού ημερολογίου), πέντε μέρες μετά την ημέρα του εξισλαμισμού. Αρχίζει με αργία, διαρκεί επτά ημέρες και τελειώνει πάλι με αργία. Είναι φθινοπωρινή γιορτή και στους Βιβλικούς χρόνους επισφράγιζε το τέλος της συγκομιδής των ελιών και των καρπών καθώς και του τρύγου. Οι οδηγίες για το γιορτασμό της αναφέρονται στο κγ’ κεφάλαιο του Λευϊτικού. Την πρώτη μέρα συγκεντρώνονταν όλοι μαζί και έπαυε κάθε χειρωνακτική ασχολία. Στη συνέχεια και για επτά ημέρες γίνονταν προσφορές με φωτιά. Τη τελευταία ημέρα οι γιορταστικές εκδηλώσεις αποκορυφώνονταν με άγια σύναξη. Στη διάρκειά της οι Ισραηλίτες κατασκεύαζαν σκηνές από κλαδιά ιτιάς, φοινικιών, και άλλων δέντρων, στις οποίες έμεναν όσο αυτή διαρκούσε, σ’ ανάμνηση των προγόνων τους που έζησαν σε σκηνές τα 40 χρόνια της περιπλάνησης τους μετά την έξοδό τους από την Αίγυπτο στην έρημο τού Σινά. Η γιορτή αυτή γιορτάζεται και σήμερα,το Σεπτέμβριο από τους ορθόδοξους Εβραίους 

2. εγκατάσταση σκηνών 

παγίδα, πειρασμός, αιτία καταστροφής, ο πλανών

καθημερινή τροφή στρατιωτών

πράγματα τερατώδη, απίστευτα

σεμνός στους τρόπους

σιμιγδάλι

ημιπολύτιμος λίθος

κινώ, σείω, αλλάζω θέση

σεντόνι περιτυλίγματος νεκρού

(ρύομαι) λυτρώνω, απελευθερώνω

βρωμιά, ανηθικότητα, ακαθαρσία

πλατύ δίκοπο σπαθί

γένος, καταγωγή

λόγος, φράση, λέξη

χαστουκίζω

ύπουλη και μυστική σκευωρία εναντίον κάποιου

πλήρης ηθική αναισθησία

ουδέποτε

μεγάλη πύλη που αποτελεί την είσοδο ναού

αυτός που γεννήθηκε πρώτος

ο πρώτος μεταξύ των πρώτων

αυτός που γίνεται πρόωρα

προλέγω τα μέλλοντα από τον Θεό εμπνευσμένος

πλαστή δικαιολογία, πρόσχημα

παρόρμηση, παρακίνηση

προγενέστερος, πρωτύτερος

έχω χαριστική διάθεση έναντι σε κάποιους

ο πολύ αγαπητός, πολυαγαπημένος

σκοντάφτω, προσκρούω

περιμένω υπομονετικά

αυτά που διαρκούν λίγο καιρό

καρφώνω, στερεώνω

αυτός που προσχώρησε σε θρησκευτικό δόγμα

περιμένω να συμβεί κάτι ευχάριστο

καταλογίζω κάτι εις βάρος κάποιου

συμπληρώνω, αναπληρώνω

αυθάδης, θρασύς, ορμητικός

γίνομαι αίτιος για να συμβεί κάτι

αυτός που προκαλεί κάτι, υπαίτιος

κρίνω από πριν, προαποφασίζω

αυτός που βρίσκεται μπροστά

βρίσκομαι μπροστά

είμαι επικεφαλής, διευθύνω, κυβερνώ

το τραπέζι που τοποθετούνται τα ιερά σκεύη

αυτός που έχει προαναφερθεί

ολοφάνερος, πασίγνωστος

πρόβλεψη

άνθρωποι προχωρημένης ηλικίας

επιθυμία, διάθεση, προτίμηση

διπλωματικοί αντιπρόσωποι κράτους σε ξένη χώρα

το μέγαρο των Ρωμαίων στρατηγών

ύφασμα βαμμένο κόκκινο, στολή αυτοκρατόρων

1. παρέχω το σώμα μου για σαρκική ηδονή έναντι χρηματικής αμοιβής 2.(για άνδρα) συνευρίσκομαι με πόρνη 3.κάνω μια γυναίκα πόρνη, εκπορνεύω, διαφθείρω 4. επιδίδομαι σε ομοφυλοφιλική (παρά φύση) ερωτική επαφή 5 .συναναστρέφομαι με ειδωλολάτρες

πανηγυρική η θρησκευτική συνοδεία

μετέχω στην πολιτική διαγωγή

η πολιτεία, η πολιτική διαγωγή

κατασκευάζω, δημιουργώ, εκτελώ

από που;

αυτή που φτάνει ως τ’ άκρα των ποδιών

εκπληρώνω, γεμίζω, κάνω κάτι τέλειο

φιλόνικος, υβριστής, φίλερις

απληστία, αχορτασιά,ταμάχι. φιλοκέρδεια, η τάση να αποκτήσει κανείς κάτι που δεν το δικαιούται

είμαι παραπάνω απ’ όσο πρέπει η χρειάζομαι

περισσότερο, πάρα πολλές φορές

καθετί το πλεγμένο, πλεξούδα

λαθεμένη γνώμη η κρίση, απάτη

γνώμη για το αληθοφανές (πιθανόν)

ο ψωροηπερήφανος , φουσκωμένος

θεωρώ κάτι ανάξιο προσοχής η εκτίμησης

περιτέμνω, η κυκλική αποκοπή τού δέρματος που καλύπτει τη βάλανο τού ανδρικού γεννητικού οργάνου

περίσσευμα,πλεόνασμα, πλήθος

οτιδήποτε αποσπά την προσοχή

υποκύπτω, πέφτω

κυκλωμένος απ’ όλες τις πλευρές

εξετάζω κάτι με πολύ προσοχή και με λεπτομέρεια

(περιζώννυμι) αυτοί που έχουν περιζωθεί

τέρμα, τέλος,πέρατα, στην άκρη του κόσμου

(πωλώ),πουλημένος

πυρώ=καίω, φλέγομαι από επιθυμία, αναμμένοι από επιθυμία

πίπτω, πεσμένη

σταθερή και ακλόνητη βεβαιότητα

πελεκίζω=κόβω κάτι με τσεκούρι, αυτός που έχει πελεκιστεί

σταθερός, με ακλόνητη βεβαιότητα

πέμπω= ο αποστείλας, στέλνω

τιμωρώ αυστηρά, χτυπώ, πληγώνω

παροικώ=διαμένω σε ξένη χώρα, κατοικώ σε ξένη γη

θαρρετή έκφραση γνώμης

1.ερεθισμός που προκαλεί οργή 2. θυμός

εξάπτω, ερεθίζω, παροργίζω

κοινότητα ομοεθνών σε ξένη χώρα

1. η αφηρημένη έννοια τού παρέρχομαι, η παρέλευση, το πέρασμα (α. «η πάροδος τού κινδύνου» β. «πάροδος τού χρόνου» 2. στενή οδός που οδηγεί σε μεγαλύτερη, δίοδος, διάβαση, διέλευση, μονοπάτι

περιγράφω, εικονίζω, προσκομίζω

1.ο αγνός, καθαρός, απείραχτος, άθιχτος 2.η αγνή προς γάμο κατάλληλη κόρη 3. εικονικά περί της χριστιανικής κοινότητας

αυτός που δίνει παρηγοριά, κουράγιο

(πάρειμι) είμαι κοντά, είναι δυνατόν

διαμένω προσωρινά σε ξένο τύπο

εισάγω κρυφά, πλαγίως

το ξεχειμώνιασμα, περνώ τον χειμώνα

1.η κατάσταση τού παράφρονα, η απώλεια τού λογικού, τρέλα

2.ασύνετος λόγος ή ασύνετη πράξη

Είναι μια ασταθή ψυχική κατάσταση στην διάρκεια της οποίας ο παράφρων πλανιέται μέσα στο μυαλό του, μην μπορώντας να εκτελέσει την παραμικρή δραστηριότητα.

1.Στην Π.Δ. το ποιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι του βασιλέως της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ και το βρίσκουμε στο βιβλίο του Δανιήλ που από τότε διδάσκει, πως η υπερηφάνεια είναι η πρώτη αιτία που δημιουργεί παραφροσύνη (απώλεια λογικού) στους ανθρώπους. Αυτό ομολογεί ο Ναβουχοδονόσορας, όταν “οι φρένες του επέστρεψαν στο μυαλό του,” αναγνωρίζοντας στον Κύριο την δύναμη που έχει, “να ταπεινώνει αυτούς που περπατούν μέσα στην υπερηφάνεια.” (Δαν.4:36-37)

2.Σύμφωνα με τον Ησαΐα, σε μια τέτοια η παρόμοια κατάσταση θα περιέλθουν π.χ. οι κάτοικοι της Αιγύπτου. Κορυφαία της χαρακτηριστικά θα είναι ο φόβος και ο τρόμος που θα συναισθάνονται, από το άκουσμα και μόνο εκείνου (ενός σκληρού βασιλιά) η εκείνων (εξωτερικοί εχθροί και εμφύλιος)  που θα τους καταθλίβουν. Το ίδιο και χειρότερα θα χτυπηθεί και το περιβάλλον που θα ζουν. Αυτό, επειδή στην κυριολεξία θ’ αφανιστεί, θα τους κάνει ευάλωτους ώστε να παραφρονήσουν εντελώς, μέχρι να γνωρίσουν τον Κύριο και να γνωριστούν απ’ αυτόν. Εκείνη την ημέρα ο Κύριος θα τους γιατρέψει,-όπως τους υπόσχεται με τον Ησαΐα,- για να τους αγαθοποιήσει και να είναι για πάντα λαός Του! (Ησ.19:1-25)

3.Την ίδια παραφροσύνη θα διασπείρει ο Κύριος ενάντια σε όλα τα έθνη της γης που θα εκστρατεύσουν εναντίον των Ισραηλιτών και της Ιερουσαλήμ, για να γνωριστεί και με αυτούς, όπως με τους Αιγυπτίους και τους Ασσύριους εκείνη την ημέρα και να τους σώσει, σύμφωνα με την υπόσχεση που έδωσε στους πατέρες τους! (Ζαχ.12:4)

4.Ως ασύνετη πράξη χαρακτηρίζεται η παραφροσύνη του Βαλαάμ του προφήτου, την οποία μετέρχεται η Κ.Δ. ακριβώς για να καταδείξει την διαστροφή του. Δελεαζόμενος από τα δώρα του Βαλάκ βασιλέως του Μωάβ, ανόμησε ενώπιον του Κυρίου, ο οποίος μεταχειρίζεται κάθε μέσον για να τον αποτρέψει από το να καταραστεί τον λαό Ισραήλ. ΔΕΝ ήταν αυτός ο ρόλος του ΟΥΤΕ αυτή η αποστολή του ως προφήτου από τον Κύριο. Ο απόστολος Πέτρος λέει, πως “Ελέγχθηκε από ένα άφωνο υποζύγιο που μίλησε με φωνή ανθρώπου, εμποδίζοντας την παραφροσύνη τού προφήτη να προβεί στην παρανομία του”  (Β΄Πέτ.2:16)

5. Για “παραφροσύνη” κατηγόρησε τον απόστολο Παύλο ο Πόρκιος Φήστος, διοικητής της Καισάρειας, ενώπιον του Αγρίππα του βασιλέως της Ιουδαίας και της Βερνίκης της συζύγου του και ενώπιον όλου του συμβουλίου, όταν αυτός απολογείτο για τον Ιησού Χρηστό. Ο Φήστος ξαφνικά και με φωνήν μεγάλη είπε· “Μαίνεσαι, Παύλε, τα πολλά γράμματα σε καταφέρουσιν εις μανίαν”. Χρησιμοποιόντας  τις λέξεις  “Μαίνεσαι” και “Μανία” ήθελε να δείξει σε όλους ότι ο Παύλος βρίσκεται σε “φρενικό παραλήρημα” υποβαθμίζοντας έτσι την ομολογία του, για το πως γνωρίστηκε από τον ίδιο τον Κύριο. Η απάντηση ήρθε άμεσα από τον Παύλο ο οποίος του είπε:  Δεν μαίνομαι (δεν είμαι τρελός) κράτιστε Φήστε, αλλά προφέρω λόγους αληθείας και νοός υγιαίνοντος.(έχω δηλ. σώας τας φρένας και αυτά που λέω είναι η αλήθεια) (Πράξ.26:2425)

βλ. “άφρων” και “αφροσύνη”

στέκω στο πλευρό, βοηθώ, συμπαρίσταμαι

στεναχωρώ πολύ, παροξύνω

παρηγοριά, προτροπή

σκύβω, υποτάσσομαι

προτρέπω, παροτρύνω

ο καλούμενος σε βοήθεια

πρόσκληση προς βοήθεια, παρακίνηση, προτροπή

1. Σύμβαση με την οποία ένα πρόσωπο, φυσικό ή νομικό,ονομαζόμενο θεματοφύλακας, παραλαμβάνει από ένα άλλο πρόσωπο (παρακαταθέτη) ένα κινητό πράγμα προς φύλαξη, με την υποχρέωση να το επιστρέψει μόλις ζητηθεί.,

2.κανόνας που έθεσε σοφό ή ιερό πρόσωπο, νόμος, συμβουλή, σκέψη που πρέπει να διαφυλαχθεί ως κάτι πολύτιμο και προς το οποίο επιβάλλεται πλήρης συμμόρφωση

1. αλληγορική διήγηση με ηθικό δίδαγμα

2.Λόγια με τρόπο που να βρίσκει άμεση απήχηση στη φαντασία, και να διεγείρει το ενδιαφέρον του ανθρώπου, και όχι με τη μορφή αφηρημένης διάλεξης. Είναι η αλήθεια που θέλει να δείξει κάποιος ενσωματώνοντάς την στην διήγηση με αλληγορία. Είτε με παρομοίωση, η γνωμικό, η παροιμία, η αίνιγμα.

3.Διαφέρουν από τούς μύθους διότι αφηγούνται πράξεις οι οποίες είναι δυνατές και πιθανές, ενώ οι μύθοι αφηγούνται αδύνατα πράγματα, όπως η συζήτηση μεταξύ ζώων και άψυχων πραγμάτων

4. Οι παραβολές είναι κι αυτές εκτός από μέθοδο διδασκαλίας και μια “θύρα λόγου”. (Αποκ.3:8, Α΄Τιμ.16:9) Ο απόστολος Παύλος μας εξηγεί, πως αυτή η “θύρα του λόγου” ανοίγεται από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό τον Κύριό μας με θαυμαστό τρόπο σε όποιον Πρώτον, ΑΚΟΥΕΙ (Πράξ.16:14) δεύτερον, ΠΙΣΤΕΥΕΙ, (Πράξ.14:9) τρίτον,  ΜΕΤΑΝΟΕΙ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ, (Πράξ.2:38, Β΄Κορ.3:16) ΚΑΙ τέταρτον, ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΕΚΛΕΓΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΓΑΘΗ ΜΕΡΙΔΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. (Λουκ.10:41, Β΄Τιμ.3:16) Σ’ ΑΥΤΟΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ θα του αναγνωρίσει το δικαίωμα με βάση τα ποιο πάνω χαρακτηριστικά και την πρόσκλησή του από τον Θεό, να «γνωρίσει» όχι μόνο Τον ίδιο αλλά και «τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών», που δικαιώνουν όποιον ζει δι αυτών…! (Ματθ.13:11) ΕΝΩ σε άλλους, όπως επί παραδείγματι στους όχλους η στους Γραμματείς και Φαρισαίους, δίνει να τον “γνωρίσουν” με παραβολές, με γρίφους δηλαδή, για να ελκύονται από το υψηλό τους δίδαγμα αλλά ποτέ να μην ταυτίζονται μ’ αυτό, επειδή στις προθέσεις τους δεν είναι η εξερεύνηση του θελήματος του Θεού, διαφορετικά, θα ήταν κι αυτοί «διδακτοί του Κυρίου».

από παντού, από όλα τα μέρη

δολιότητα, πονηρό τέχνασμα, απάτη

γενικός εορτασμός θρησκευτικής εορτής, διασκέδαση, ξεφάντωμα, φιλονικία, καβγάς, ανακατωσούρα

αναγέννηση, ανάσταση, ανανέωση, νέα κτήση

τον παλιό καιρό

αυτός που φροντίζει για την αγωγή των παιδιών

1. αυτός που γεννιέται, γίνεται η παράγεται μετά από το κατάλληλο και προκαθορισμένο διάστημα, 2. καθυστερημένα, 3. αυτός που ωριμάζει αργά 4.αυτός που εκδηλώνεται με καθυστέρηση, το αντιθ. του πρώιμος

ενοχλητικός, δυσάρεστος, φορτικός

φρύδι, μέρος εξέχον του εδάφους

1.η με τους οφθαλμούς έκφραση δουλικής προθυμίας,2. επίδειξη υπερβολικού ζήλου για να φαίνεται στους άλλους

με κανένα τρόπο

η μέση του ανθρώπινου σώματος. αληγ. η έδρα της αναπαραγωγικής δύναμης του άνδρα

όρνιθα, κότα, πουλί

χαραυγή, χαράματα, η πρωία

επιθυμώ έντονα, λαχταρώ, απλώνω

κάπως

η οπώρα, το φρούτο

ξύδι

αιχμηρή, σουβλερή, μυτερή, κοπτερή

όποιον

επιπλήττω, κατηγορώ, χλευάζω, βρίζω

αυτός που έχει τις ίδιες ιδέες με άλλον

ταυτόχρονα, μαζί, συγχρόνως, παρομοίως

με την ίδια ψυχική διάθεση, το ίδιο φρόνημα

ζεμένος στον ίδιο ζυγό

ορκίζομαι

βγάζω θρηνητικές κραυγές, θρηνώ δυνατά

κάθε τι που καταστρέφεται ολοκληρωτικά από φωτιά

καταστροφή, αφανισμός, φθορά, θάνατος

λυπούμαι κάποιον, ευσπλαχνίζομαι, ελεώ

ο κατοικούμενος κόσμος

επιστασία, διαχείριση,«θεία οικονομία» το όλο σχέδιο τού θεού για τη σωτηρία τού κόσμου

άρα, επομένως, απ’ όπου, δια τούτο

αποπνέω δυσοσμία, μυρίζω άσχημα

ψυχικός πόνος, θλίψη, λύπη

θρήνος, κλαυθμός

υποδέχομαι κάποιον ξένο και τον περιποιούμαι, φιλοξενώ

η ραχιαία επιφάνεια τού κορμού τού ανθρώπου

βλάκας, οκνός, τεμπέλης, αργός

νύχτα

συστολή από σεβασμό

δίνω συμβουλές, δασκαλεύω

ο γεννημένος από μη νόμιμο γάμο, μη γνήσιος

(νη+εσθίω=δεν τρώω, νηστεύω), αφαγία

σύννεφο, μεγάλο πλήθος

σύννεφο

ανόητη φλυαρία

πνευματικά εξασθενισμένες, ανόητες

ελλάτωμα

κάθε τι το ακατανόητο, ασύλληπτο

αμέτρητο πλύθος

ο ψίθυρος που παράγει στρεφόμενος ο μύλος

φανταστική, ψευδής διήγηση

λιπώδης ουσία στα οστά, μυαλό

μέτρο χωρητικότητας 8,7 λίτρα

μνήμη, υπενθύμιση, ενθύμηση

αμοιβή, απόδοση μισθού

αυτός που μιλά η ενεργεί όπως ένας άλλος

ρυπαίνω, μολύνω, βεβηλώνω

όχι πλέον

κανείς

αλλάζω κατοικία η τόπο

τοποθετούμαι σε άλλη θέση

1. αλλάζω γνώμη ή σκοπό,  2. λυπάμαι για αμαρτίες που έκανα ή για καλές πράξεις που παρέλειψα να κάνω 3. μετανιώνω για λάθος ή κακό που έκανα

αλλαγή γνώμης η απόφασης

αυτός που μεταδίνει κατανοητικά τις γνώσεις του

πηγαίνω από το ένα μέρος στο άλλο

γεμάτος, πλήρης

στο μέσον του ουρανού

ενεργώ ως μεσίτης, παρεμβαίνω ή μεσολαβώ μεταξύ δύο προσώπων ή ομάδων για να τούς συμβιβάσω, να τούς συμφιλιώσω ή για να συνάψουν συμφωνία

διαιρεθείς, διανομέας, αυτός που μοιράζει

φροντίδα, έγνοια, πρόνοια, ανησυχία

γκρινιάρης, παραπονιάρης, δυσαρεστημένος

κατηγορώ, κατακρίνω, κακίζω

σκοπεύω, μελετώ να κάνω κάτι

τελείως σκοτεινός, μαύρος

σύνορα, αποτελεί όριο

εκτελώ κάτι με μέθοδο, με προγραμματισμό

αλαζονεύομαι, κομπάζω, καυχώμαι

ανόητη και άσκοπη πολυλογία, κενολογία

πληροφορία, βεβαίωση, ομολογία

υπομονή, καρτερικότητα

σφαγείο, αγορά τροφίμων

1. το να αποκαλούν κάποιον μακάριο, το καλοτύχισμα. 2. οι εννιά σύντομοι λόγοι του Χριστού που είναι γνωστοί ως «η επί του Όρους ομιλία» και ξεκινούν με τη λέξη «μακάριοι»

κατέχομαι από μανία, είμαι έξω φρενών

απαλλαγή από δεινά, σωτηρία

αυτός που ψυχορραγεί, τελευταίος

θανατηφόρα επιδημία

βρίζω, χλευάζω, κοροϊδεύω, κακολογώ

ποώδες φυτό με ίνες για υφαντική

μεγάλη πείνα από έλλειψη τροφής

ξεχνώ, αμελώ, παραβαίνω

λαλέω, ομιλώ, αυτών που ειπώθηκαν

κλοτσάω, χτυπάω με τα πόδια

μυστικός, κρυφός, αυτός που διαφεύγει

1. είδος βακχικού χορού των διονυσιακών τελετών. 2. Αρχαιοελληνική γιορτή με μουσική και χορούς. 3. ασωτίες, γλέντια ασελγή

σκύλος η σκύλα

δίνω σε κάτι σχήμα κυρτό, καμπουριάζω

κατοχή ενός πράγματος, ιδιοκτησία

1.είδος κρουστού μουσικού οργάνου, 2. το ζεύγος ορειχάλκινων δίσκων, με τη σύγκρουση των οποίων παράγεται ήχος

κύριος, κάτοχος, ιδιοκτήτης

κριθαρένιος

γκρεμός, τόπος απόκρυμνος

γκρέμισμα

δύναμη, ισχύς, αρχή, εξουσία

δυνατός, ισχυρός

μεγάλο μεθύσι, ακόλαστη οργιώδης ζωή

σύννεφο σκόνης

οι τρίχες της κεφαλής, τα μαλλιά

το κρεβάτι, μέρος για πλάγιασμα

(κλάω=σπάω, τσακίζω, αποκόβω), σπασμένο

κυριεύομαι από αμφιβολία, πάω να πέσω

κρεβάτι

καλεσμένος

(κλήση, καλέω=προσκαλώ ονομάζω), προσκαλεσθή

κομμάτια, ίσα μέρη μονάδος

η κανέλα

εξουσία, δύναμη, εξέχουσα άκρη, κέρατο ζώου

τεχνίτης για πήλινα αγγεία η κεραμίδια

ματαιόδοξος, άδειος απ’ όλα

παράγγελμα, πρόσταγμα

επικυρωμένη

(καυτηριάζω=καίω, σημαδεύω), έχει καυτηριαστεί

κόβω τα μαλλιά, κουρεύω

βρίσκομαι, ξαπλωμένος, θαμμένος

καμάρι, καύχηση, παρρησία

υπερβολική γεύση, ηλιόκαμα

κάθε επιφάνεια που αντανακλά, καθρέπτης

κατσούφιασμα, σκυθρωπότητα, λύπη

(καταπίνω=εξολοθρεύω), εξολοθρεύθη

περιφρονώ, φρονώ κατά τινος

πηγαίνω κάπου για αναζήτηση προστασίας

καταρτίζω, συντάσσω σε όλες τις λεπτομέρειες

σκεπάζω με σκιά, ισκιώνω

ο τόπος που αναπαύεται κάποιος

διορθώνω, παρασκευάζω, συγκροτώ, μορφώ

βυθίζω, αφανίζω, πνίγω

ισχυρά πίεση

ύφασμα που χωρίζει τα Άγια των Αγίων από τ’ Άγια

πείθω απόλυτα

τελεία παύση, σταμάτημα, ανάπαυση

βαθιά συγκίνηση μπροστά σε κάτι θείο

διαλύω, καταργώ, καταστρέφω, αφανίζω

τόπος η χώρος προσωρινής διαμονής

υπόλοιπο, απομεινάρι

αφήνω πίσω μου, αφήνω και φεύγω

κακολογώ, δυσφημώ, διαβάλλω

καίω εντελώς, όλως διόλου

ατιμάζω, καταντροπιάζω, βρίζω

ολοφάνερος

η αρχή, το απώτατο χρονικό σημείο, αφότου πλάστηκε ο κόσμος

νικώ, εξασθενίζω, εξαντλώ

περιμένω υπομονετικά, αντέχω

φθείρω, απατώ, νοθεύω

λυγίζω, ταπεινώνω, εξουδετερώνω αντίσταση

το καλάμι, η γραφίδα

σωματική ταλαιπωρία, βασανισμός

ανηθικότητα, φαυλότητα, απάτη

αν και, μολονότι

γίνομαι, καταντώ

κατεδαφίζω, γκρεμίζω, κατασρέφω

Οι άγγελοι είναι οντότητες πνευματικές. Δημιουργήθηκαν από τον Θεό πριν από τον κόσμο, περιβάλουν τον θρόνο του Θεού, υμνούν το μεγαλείο του και αποστέλλονται από αυτόν για να αποκαλύψουν στους ανθρώπους το θέλημά Του.

Είναι αναρίθμητοι: “χιλιάδες χιλιάδων υπηρετούσαν μπροστά του..” (Δαν.7:10), “άκουσα τη φωνή πολλών αγγέλων γύρω από το θρόνο..” (Αποκ. 5:11) “συνάθροιση αμέτρητων αγγέλων”, (Εβρ.12:22)

Προστατεύουν ανθρώπους: π.χ. στην Π.Δ. Άγγελοι διασώζουν τον Λωτ(Γέν. 19:1-22),  άγγελος προστατεύει τον Αβραάμ για να μην θυσιάσει τον Ισαάκ (Γέν. 22:11-12), τον Ιακώβ (Γέν.32:24-30), τον  Δανιήλ στον λάκο των λεόντων (Δαν.6:22),ένα πλήθος αγγέλων τον Ελισσαιέ ( Β΄Βασ.6:15-17). Στην Κ.Δ. τον Ιωσήφ και την Μαρία από τον Ηρώδη (Ματθαίος 2:13-15).Η απελευθέρωση του Πέτρου από τη φυλακή (Πράξεις 12:6-11) Η καθοδήγηση και προστασία του Παύλου στο ταξίδι για την Ρώμη (Πράξ. 27:23-25)

ενώ εκτελούν και αποφάσεις τιμωρίας του Θεού: Στην Π.Δ. Η καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρρας (Γέν. 19:24-25). “Άγγελος του Κυρίου πλήττει τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων”, (Έξ.12:29),άγγελος καταστρέφει τους στρατιώτες του Σενναχηρίμ (Β΄Βασ.19:35), κ.αλ. Στην Κ.Δ. Η τιμωρία του Ηρώδη (Πράξ.12:21-23), Η τιμωρία του Ανάνια και της Σαφείρας(Πράξ.5:1-11), “..οι δε θερισταί είναι οι άγγελοι” (Ματθ. 13:39) κ.αλ.

Στα αρχαιότερα βιβλικά κείμενα ο όρος ‘άγγελος’ συνοδεύεται με τον προσδιορισμό ‘του Κυρίου’ η ‘του Θεού’ πράγμα που δηλώνει τον ίδιο τον Θεό. Από αγγέλους εδόθη ο νόμος στον Μωυσή, πράγμα που υπογραμμίζει την θεία προέλευσή του, ( Πραξ. 7:53) όμως το πεπερασμένο της φύσης τους φανέρωνε ταυτόχρονα  και την προσωρινότητά του.(Γαλ.3:19)Το ίδιο και οι άγγελοι–δαιμόνια, γνωρίζουν την Αγία Γραφή, την οποία είτε την κρύβουν από τους ανθρώπους είτε την διαστρεβλώνουν, επειδή μισούν την δημιουργία του Θεού και ξέρουν πως οι ίδιοι λίγο καιρό έχουν (Ματθ.4:6, Μαρκ.1;24,Ιάκ.2:19,Αποκ.12:12 κ.αλ.)

Πολλά περισσότερα: «Ο κόσμος των αγγέλων»

Η έκφραση «Καινή Διαθήκη» προέρχεται από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, ο οποίος κατά τον μυστικό δείπνο είπε. «τούτο γάρ εστί το αίμα μου το της καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών». (Ματθ.26:28) δηλώνοντας έτσι τη νέα περίοδο της λυτρωτικής οικονομίας του Θεού. Η νέα αυτή περίοδος για την ανθρωπότητα, που εγκαινιάζει ο Χριστός με την σάρκωσή του και σφραγίζει με το σταυρικό του θάνατο και την ανάσταση, αποτελεί πραγματοποίηση των υποσχέσεων της Παλαιάς Διαθήκης, στα χρόνια της οποίας οι προφήτες οραματίσθηκαν μια καινούργια, αιώνια διαθήκη ανάμεσα στο Θεό και το λαό Του.

Ήδη ο Ιερεμίας προαναγγέλλει.  «έρχονται μέρες, λέει ο Κύριος που θα κάνω καινούρια διαθήκη με το λαό του Ισραήλ και του Ιούδα…..» ( Ιερ.31:31 & 32:40).

Η υπόσχεση αυτή πραγματοποιήθηκε  όχι μόνο για το λαό του Ισραήλ και του Ιούδα αλλά για όλη την ανθρωπότητα, που μπορεί να καρπωθεί τις συνέπειες της σταύρωσης και της ανάστασης.

τα Ευαγγέλια μαζί με τις Επιστολές και τα λοιπά βιβλία της Κ. Διαθήκης απαριθμούνται στο σύνολό τους 27 και καθιερώθηκαν ως «Γραφή» και ως η «Κ. Διαθήκη».

Περισσότερα : Εισαγωγή στην Βίβλο

Με τον όρο «Παλαιά Διαθήκη» δηλώνεται το πρώτο μέρος μιας συλλογής 39 θεόπνευστων βιβλίων, που αποτέλεσε την πρώτη Αγία Γραφή της αρχαίας χριστιανικής Εκκλησίας και που αναγνωρίζεται και από τον ιουδαϊσμό ως ιερή Βίβλος του. 0 όρος «διαθήκη», που κατά κυριολεξία δηλώνει την τελευταία έκφραση της βούλησης ενός προσώπου, Στη βιβλική γλώσσα αποτελεί απόδοση στα ελληνικά μιας εβραϊκής λέξης που σημαίνει «συνθήκη», «συμμαχία», «σύμβαση» ή «συμφωνία». ο όρος χρησιμοποιείται στη Βίβλο ειδικότερα για να δηλώσει την ιδιότυπου χαρακτήρα συμφωνία που διέπει τις σχέσεις του θεού με άτομα (Γεν 9,8εξ· 15,18-17,1 εξ) ή το λαό του Ισραήλ (Εξ κεφ. 19-24) και στοχεύει στη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητας.

περισσότερα: Εισαγωγή στην Βίβλο

α) Ένας εξευρωπαϊσμένος όρος της Αγίας Γραφής, που προέκυψε κατά την μεταγλώττισή της στα Λατινικά  από την μεταφορά της ελληνικής λέξης βιβλίο. (Ματθ.1:1)

β) Οι όροι «Βίβλος» η «Αγία Γραφή» δηλώνουν στη χριστιανική παράδοση δύο συλλογές βιβλίων: Μια αρχαιότερη, την «Παλαιά Διαθήκη» και μια νεότερη, την «Καινή Διαθήκη», που αναφέρονται στην αποκάλυψη του Θεού μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Έτσι, η Βίβλος δεν είναι προϊόν ενός συγγραφέα ή μίας εποχής, αλλά περιλαμβάνει κείμενα που καλύπτουν μια μακραίωνη χρονική περίοδο, στα οποία αντικατοπτρίζονται οι γλωσσικές ιδιομορφίες και τα εκφραστικά μέσα της κάθε εποχής, οι φιλοσοφικές, θεολογικές και θρησκευτικές ιδέες και αντιλήψεις, καθώς και τα κάθε φορά πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα. Όμως η Βίβλος δεν είναι μόνον ανθρώπινο έργο αλλά και θείο, καθώς δεν είναι προϊόν γραφείου, καρπός των θεωρητικών αναζητήσεων κάποιου διανοουμένου ή το κατασκεύασμα κάποιου ιερατείου, αλλά πίσω από κάθε βιβλικό κείμενο υπάρχει η αποκάλυψη του Θεού προς το λαό του, ο οποίος τη βίωσε και διατήρησε ζωντανή στην παράδοση του την εμπειρία της.

Περισσότερα: «Εισαγωγή στην Βίβλο»

Η Αγία Γραφή η αλλιώς η Βίβλος είναι ένα βιβλίο με σπουδαία και αξιόλογα θέματα, γραμμένα σε διαφορετικές μεταξύ τους εποχές με πλήθος αναφορές σε αληθινά πρόσωπα και εξακριβωμένα γεγονότα, μερικά από τα οποία συνέθεσαν την ανθρώπινη ιστορία από την αρχή του κόσμου. Η συγγραφή του έχει γίνει με ύφος απλό και κατανοητό από αρκετούς ανθρώπους, με κάποιους να έχουν γνώσεις και άλλοι όχι. Η  θεόπνευστη διδασκαλία του, το καθιστά απαραίτητο για μικρούς και μεγάλους όπως και ιδιαίτερα επίκαιρο, αφού αναφέρεται στις ημέρες μας με πολλές λεπτομέρειες σ’ αυτές, ονομάζοντάς τες «έσχατες». Η εκπλήρωση ενός μεγάλου μέρους του, το κάνει εντελώς ξεχωριστό  και το καθιστά άκρως προφητικό! (Β΄Τιμ.3:16, Β΄Πετρ.1:20) 

Περισσότερα «Εισαγωγή στην Βίβλο»

α) Το δεύτερο πρόσωπο τής Αγίας Τριάδας, ο Ιησούς Χριστός

β) Στη φιλοσοφία Λόγος είναι η «ρυθμιστική αρχή του σύμπαντος», ενώ η λέξη στην Π.Δ. χρησιμοποιείται με συναφή έννοια ως εκδήλωση  της «Σοφίας» του Θεού.

γ) Στην Κ.Δ. αποσαφηνίζεται πλήρως στον ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο προσωπικός χαρακτήρας του Λόγου που προϋπήρχε στον Θεό, ο οποίος ήρθε στον κόσμο σταλμένος από τον Πατέρα, για να εκπληρώσει την αποστολή του και να επιστρέψει πάλι σ’ αυτόν, όταν η αποστολή του εκπληρωνόταν. Ως  «Θεός – Λόγος»  είναι παρών πριν από τον κόσμο όπου τα πάντα δημιουργούνται και συντηρούνται από αυτόν.  Κι ενώ στην Π.Δ. κρατάει μια ποικιλόμορφη σχέση με τα έθνη και ιδιαίτερα με τον Ισραήλ, στην Κ.Δ. ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού  για να διακηρύξει την δόξα και το σωτήριο έργο του, ως Λόγος του Θεού.

δ) ο Γραπτός Λόγος του Θεού: Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, όσο και οι απόστολοι αλλά και οι ευαγγελιστές, ΣΥΣΤΗΝΟΥΝ τον ΓΡΑΠΤΟ Λόγο του Θεού,-Παλαιά & Νέα Διαθήκη με έμφαση στην Ν. Διαθήκη,- ως αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής μελέτης ενός χριστιανού και σημείο αναφοράς και πίστεως στο πρόσωπό Του, με συγκεκριμένες οδηγίες που είναι μέσα σ’ αυτόν, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ, ούτε βιβλία ούτε παραδόσεις, είτε αυτά να είχαν δοθεί γραπτά είτε προφορικά. Β΄Πέτ.1:19, Ψαλμ.18:30, 119:18, 41,61,105,116,140,148/Ησα.28:13, 55:11,66:2/Ιερ.15:16 κ. αλ.

στην αρχή

κατέχω αξίωμα, στέκω

το ουράνιο τόξο

ρούχα, ενδύματα, μανδύας

συγκαταβατικός, ευμενής, (για τον θεό) εύσπλαγχνος, πολυέλεος

κάτι που προσφέρεται προς εξιλέωση, μέσο εξιλασμού 2. το ιλαστήριο: το κάλυμμα τής κιβωτού στα άγια τών αγίων

1. εξιλέωση, εξευμενισμός 2. συγχώρηση, άφεση, χάρη 3. εξαγνισμός, καθαρμός

η καλή ψυχική διάθεση, ευθυμία, φαιδρότητα

ζητώ βοήθεια, προστασία, παρακαλώ θερμά, προσεύχομαι στον θεό

τελώ θρησκευτική τελετή

Η ανόσια διαρπαγή, η κλοπή αντικειμένων από κάποιο ιερό οικοδόμημα (ναό, τάφο κλπ.), κατά τρόπο ώστε το τελευταίο να υφίσταται διάρρηξη και βεβήλωση.

το αξίωμα τού ιερέα, η ιερωσύνη

πολύτιμη αδιαφανής πέτρα. Παρουσιάζεται με διάφορες και συχνά ζωηρόχρωμες αποχρώσεις, από γαλάζιο έως κίτρινο και από φαιό έως κόκκινο

(θύω=αφανίζω, καταστρέφω, θυσιάζω), να καταστρέψει

ειδικό ρετσίνι που όταν καίγεται βγάζει καπνούς με ευχάριστη μυρουδιά, λιβάνι

τοποθετώ, βάζω

Αυτός που παρακολουθεί έναν ασθενή κατά τη διάρκεια της αρρώστιας του, που τον κουράρει, όπως «ο θεράπων ιατρός».

Συνώνυμες. Ακόλουθος, υπηρέτης, βοηθός.

Από τ’ αρχαία χρόνια «θεράποντες» και «θεραπαινίδες» αποκαλούνταν εκείνοι που υπηρετούσαν τους κυρίους αυτών.  Ο Μωυσής αποκαλεί έτσι τον Ιησού του Ναυΐ που ήταν βοηθός του, υπηρέτης του αλλά και ο εκλεκτός του, καθώς έδειχνε πραγματική αφοσίωση σ’ αυτόν! (Αρ.11:28) Ο ίδιος πάλι, ως ακούραστος και αφοσιωμένος υπηρέτης του Κυρίου ήταν ο θεράπων του Θεού…(Δευτ. 34:5) Υπ’ αυτή την έννοια «θεράπων» είναι μεν ο υπόχρεος στον άνθρωπο αλλά και ο αφιερωμένος στον Θεό. Το ίδιο απαντάται και στα έπη του Ομήρου…Στην λέξη «θεράπων» δίνεται η σημασία τού υπηρέτη, του συνοδού πολεμιστών και του αφιερωμένου σε θεό ή σε τιμώμενο υψηλό πρόσωπο. Σήμερα χρησιμοποιείται σπάνια στον καθημερινό λόγο, αφού έχει αντικατασταθεί από το «υπηρέτης» και το «βοηθός», λέξεις που οι περισσότεροι από εμάς τις έχουμε συνδέσει με τις ταπεινότερες θέσεις στην κοινωνία αν και δεν είναι έτσι. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία και σε κάθε κοινότητα ανθρώπων ΟΛΟΙ είναι απαραίτητοι! Επι παραδείγματι οι οδοκαθαριστές, οι εργάτες, οι τεχνίτες, οι πυροσβέστες κ.αλ. είναι κατ’ ανάγκη το ίδιο απαραίτητοι με τους γιατρούς, τους δικηγόρους και άλλους που κατέχουν «ξεχωριστά» επαγγέλματα…Και οι μεν και οι δε είναι «υπηρέτες» της δημόσιας ζωής και υγείας ΑΝ προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με ανιδιοτέλεια και υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης…! ΑΝ ο ένας γίνεται «βοηθός» για τον άλλο, τότε κάνουν ότι χρειάζεται για την κοινότητα μέσα στην οποία πρέπει ν’ απολαμβάνουν την δέουσα τιμή και σεβασμό. (Ρωμ. 12:10,13:7)

Στην περίπτωση που τίποτα από αυτά δεν ισχύει μεταξύ των ανθρώπων κάτι άλλο δεν έχουμε να κάνουμε, να πούμε όμως πως δεν είναι το ίδιο και με τους χριστιανούς, οι οποίοι «πρέπει να έχουν την πίστη ΧΩΡΙΣ προσωποληψίες». (Ιακ.2:1) Ο ίδιος ο Κύριος έλεγε, «Όστις θέλει να ήναι πρώτος, θέλει είσθαι πάντων έσχατος και πάντων υπηρέτης». (Μάρκ.9:35)

(βλ. επίσης “υπηρέτης”)

γελοιοποιούμε, διακωμωδίζομαι

ένα υπερφυσικό γεγονός που δεν μπορεί να εξηγηθεί με τη λογική και τα επιστημονικά δεδομένα

κατάπληξη, θαυμασμός, τρόμος

αυτός που είναι μεταξύ ζωής και θανάτου

αυτός που ανήκει σε μας, δικός μας

έσφαλα, αναγνωρίζω το αμάρτημά μου, συγχώρεσέ με, έλεος 2. «ήμαρτον, Θεέ μου!»  αναφώνηση ανθρώπου που βλαστήμησε ή σκέφθηκε κάτι κακό και μετανοεί

καρφί

δηλαδή

ζωντανή, ζωή

αυτός που δίνει ζωή

βαθύ σκοτάδι

θεοσεβής, θρήσκος, γεμάτος από ζήλο

ζηλιάρης

έντονη, προθυμία για εκτέλεση έργου

βράζω, κοχλάζω

είδος σάκου από καουτσούκ, ψάθα κ.τ.λ.

φαρμακερό φίδι, οχιά

επινόηση νέας μεθόδου, νέου μέσου

από εδώ και πέρα

(φείδομαι=προσέχω, απέχω, λυπούμαι), λυπήθηκε

προξενώ έντονη ευχαρίστηση, χαροποιώ

αυτός που έχει καλή φήμη

ταπεινός, μικροπρεπής, φτηνός

ευπρέπεια, σεμνότητα, καλή διαγωγή

σπλαχνικός, πονετικός, ελεήμων

αυτός που τον δέχονται με ευχαρίστηση

έχω πόρους ζωής, ευημερώ

Η εκτομή των γεννητικών οργάνων (όρχεις) του αρσενικού. Ο ευνουχισμός προκαλεί εξαφάνιση των δευτερευόντων χαρακτήρων του φύλου αλλά και της σεξουαλικής παρόρμησης

αυτός που μεταδίνεται εύκολα, μεταδοτικός

Θεοσέβεια, σεβασμός προς τα θεία, σέβας

κατανοητό

επιτυγχάνω, διακρίνομαι, αναπτύσσομαι

αγαθή προαίρεση, ευμένεια, ευαρέσκεια

αυτός που αναγνωρίζει κάποια χάρη ή προσφορά που τού έγινε και τιμά τον ευεργέτη του

προκαλώ ευχαρίστηση, γίνομαι αρεστός

φέρνω καλές ειδήσεις, ευχάριστα μηνύματα

(τύπτω=χτυπώ, επιτιμώ), χτυπούσε

ακόμα, επιπλέον

όποιος διδάσκει διαφορετικά αποκλίνοντας από την αλήθεια

(τελώ), τελειώνω, τελειώθηκε

σκιρτάω, αναπηδώ, τινάζομαι ξαφνικά

(σβέννυμι), σβήνω, εξαλείφω

( λέγομαι), ειπώθη

φιλονικία, λογομαχία, καβγάς, διχόνια

(πίπλημι=γεμίζω, είμαι χορτασμένος), γέμισαν

ο διαχειριστής, ο επιμελητής

επιπλήττω, μαλώνω, προτρέπω

κατάλληλος για ορισμένο σκοπό

εκτελώ, πραγματοποιώ, αποτελειώνω

διατάζω, προστάζω, ενεργώ επίταξη

διαταγή, προσταγή

σωρεύω το ένα επάνω στο άλλο

σέρνω προς το μέρος μου

(πιστώ=διαβεβαιώ, δεσμεύω, έχω εμπιστοσύνη,) εβεβαιώθηκες

αυτός που γνωρίζει κάτι πληρέστερα

εξετάζω, βλέπω από ψηλά, επιθεωρώ

επιτιμώ, μαλώνω, ονειδίζω, ελέγχω

ο επαρκής για την κάθε μέρα (άρτος), ο αναγκαίος, ο καθημερινός

αυτός που αθέτησε την υπόσχεση όρκου

φροντίζω, ασχολούμαι με ζήλο

υπολειπόμενο, αυτό που απομένει

αυτός που ξεχνά εύκολα, ξεχασιάρης

αναμένεται να συμβεί κάτι από στιγμή σε στιγμή

ονομάζω, επικαλώ, κάνω έκκληση σε κάτι, ζητώ βοήθεια

τοποθετώ κάτι πάνω σε άλλο

η συγκατάβαση και ιδίως η τιμωρία αδικήματος ή σφάλματος με ηπιότητα

ακριβής και ενσυνείδητη γνώση

επαυξάνω το βάρος

περισσότερο, ακόμα μακρύτερα

(επεισάγω=προσκομίζω,γέρνω μέσα) εισαγωγή νέων προσώπων

υπάκουος, ο ευκόλως πειθόμενος

(επιτίθημι,=τοποθετώ κάτι πάνω σε κάτι άλλο, εφαρμόζω), έβαλε

διόρθωση, ανασκευή, ικανοποίηση

αυτός που φέρνει ντροπή

καυχιέμαι, υψώνομαι, μεγαλαυχώ

υπόσχεση, αγγελία, είδηση

εξευτελίζω, ταπεινώνω, περιφρονώ

εξοντώνω, αφανίζω, καταστρέφω εντελώς

καθαρισμός ψυχής από αυτοτιμωρία

(εξαχρειώ-εξαχρειώνω=καθιστώ κάποιον η κάτι αχρείο η άχρηστο, διαφθείρω τα ήθη, εξευτελίζω), διεφθάρησαν ως προς τα ήθη, εξευτελίστηκαν

συνήθεια από επανάληψη ιδίους πράξεως

(εκτείνω=εξαπλώνω,τεντώνω) εξάπλωσα

αυτά τα οποία βγαίνουν

θα κάνω εμετό

(εξέρχομαι=βγαίνω έξω), βγήκε έξω

(εκ κεντώ) διατρυπώ, ερεθίζω, ενοχλώ

(εκκαίω=καίω εντελώς, παροξύνω), παροξύνθηκαν

(εκδικώ=παρέχω δίκιο, υπερασπίζω, τιμωρώ), πήρε το δίκιο

ξεσηκώνω, αφυπνίζω, διεγείρω

(εκβάλλω=ρίχνω έξω, απομακρύνω), ρίχτηκε έξω

διέγερση, θυμός

οργίζομαι, ανάβω

ξεγελώ, παραπλανώ, απατώ

σβήνω, καταργώ, αφανίζω, διαγράφω

εξοργίζω σε μεγάλο βαθμό

καθαρίζω από αμαρτία

ασχολούμαι με κάτι με συνέπεια

το έτος

(πίπλημι=γεμίζω), είμαι χορτασμένος, γέμισαν

παραμένω σε κάποιο τόπο

φτωχός, στερημένος, ο έχων ανάγκη

αποθέτω κάπου, ακουμπώ, στηρίζω

(εναπολείπομαι=αφήνομαι πίσω) απέμεινε

φυσάω προς τα μέσα

συνετοί, φρόνιμοι

ο κατεχόμενος με φόβο

πλουτισμός σε χρήσιμα συστατικά

εμπλέκω, μπερδεύω, περιπλέκω

κοροϊδεύω, εξαπατώ, χλευάζω

χλευασμός, περιγέλασμα, απάτη

(μέμφομαι=κατηγορώ) κατηγόρησαν

μετέχω, παίρνω μέρος σε κάτι, συμμετείχαν

ενασχολούμαι σε βάθος

ρίχνω μέσα, βάζω

πληγή

ελλιμενίζομαι, αράζω στο λιμάνι

(λαγχάνω=λαμβάνω δια κλήρου) έτυχον

επιπολαιότητα, έλλειψη σοβαρότητας

οδηγώ, τρέχω, κωπηλατώ

χύνω προς τα έξω, ξεχύνω, μοιράζω

γεννώ, παράγω, φυτρώνω, βλαστάνω

ξεφεύγω

το έσχατο πάντων, το ευτελέστερο

απομακρύνομαι από την αρχική μου θέση

η δια οράσεων αποκάλυψη  θείων μυστικών στον άνθρωπο 

προέρχονται, πηγάζουν, εξέρχονται

πληρώ εντελώς, εκ πληρώ υπόσχεση

πέφτω έξω, ξεπέφτω, παύω

από παλιά, από πολύ καιρό

αυτός που γίνεται με την θέλησή του

αποκαμωμένος, κουρασμένος, εξαντλημένος

συνάθροιση λαού, το σύνολο των πιστών

(χέω) χύνω, χυμένος

ανταποδίδω το κακό, τιμωρώ

ο εκδικούμενος , τιμωρός

εξαγωγή, απόρριψη

έξοδος, απαλλαγή, το τέλος

προσφέρω

έχει λεχθεί

ειπωμένο

αυτά που θυσίαζαν στα είδωλα

έτρεξε

στήριγμα, βάση

επιδίδομαι με ιδιαίτερο ζήλο

αποδέχομαι κάτι με ευχαρίστηση

μπολιάζω, κεντώ

καταγγέλλω, πηγαίνω κάποιον στο δικαστήριο

αφυπνίζω, ανυψώνω, ορθώνω, σηκώνω

ταράτσα

αυτός που ερμηνεύεται δύσκολα

λοιμώδης αρρώστια εντέρων

υποδουλώνω, έχω κάποιο δούλο

μέσο η τέχνασμα για εξαπάτηση

διώχνω, ασκώ δικαστική πράξη

χωρισμός, διαίρεση, σχίσμα

ασυμφωνία γνωμών, διαφωνία

δίκοπος, αυτός που έχει δύο κόψεις

ημίθεοι. Οι δίδυμοι γιοι τού Δία και τής Λήδας, ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης των οποίων ο αστερισμός αντιστοιχούσε στο ζώδιο των Διδύμων. Προστάτες των ναυτιλλομένων και αδελφοί της ωραίας Ελένης

γι’ αυτό

διασκορπισμένος

τονώνω, ζωηρεύω, προκαλώ, ξυπνώ

διδασκαλία

καταστρέφω, βλάπτω ηθικά

διαμονή σε κάποιον τόπο

τακτοποίηση, διαταγή, προσταγή

διευκρίνιση, εξήγηση, ερμήνευση

αρπάζω με την βία

το χώρισμα σε μέρη, μοιρασιά

χωρίζω σε μέρη

συμβιβασμός, συμφιλίωση

συνθήκη Θεού και ανθρώπων, συμφωνία, διάταξη,  έγγραφο στο οποίο εκφράζεται ο τρόπος με τον οποίο επιθυμεί κάποιος να διαθέσει την περιουσία του μετά το θάνατό του

αυτός που καθορίζει την διαθήκη του με επίσημο τρόπο,  ο κληροδότης

Ταινία που περιδένει τα μαλλιά ή στεφάνι η στέμμα από χρυσό ή άλλο υλικό που φορούσαν στο κεφάλι ως κόσμημα ή σύμβολο εξουσίας από την αρχαιότητα.

διαβαίνω, ζω, περνώ τον καιρό μου

ο και διάολος, ο 1. Κακό και βλαβερό πνεύμα, το πνεύμα του πονηρού, ο Σατανάς, ο πειράζων 2. ‘Ανθρωπος κακός, μοχθηρός, πονηρός και πανούργος

βγάζω λόγο στον λαό, αγορεύω

δηλώνω, γνωστοποιώ, ανακοινώνω επίσημα

δηλαδή,  σαφώς, φανερά, εμφανώς. Από τη φράση «δήλον (εστί) ότι»

άρχοντας, επίσκοπος, δυνάστης, κύριος

κάθειρξη, στέρηση της ελευθερίας, οι αλυσίδες των καταδίκων

φόρος ίσος με το 1/10 της όλης περιουσίας

φόβος για δαίμονες και υπερφυσικά όντα που προκαλούν κακό στον άνθρωπο

παράκληση, ικεσία, προσευχή

Έμμεσος φόρος που επιβάλλεται στα εμπορεύματα

νεαρός ταύρος, αρσενικό μοσχάρι ενός ή δύο χρόνων. 2.χοντροκέφαλος, ανόητος 3.τρυφερή προσφώνηση αγαπημένου προσώπου

νεαρή αγελάδα. αυτές που δεν είχαν ψεγάδι, ελάττωμα, δεν είχαν ακόμα γεννήσει, η εργαστεί στους αγρούς τις θυσίαζαν για τον καθαρισμό των αμαρτιών

εξημερώνω, τιθασεύω

δαγκώνω, κακολογώ, υβρίζω

(γραύς) αυτός που μοιάζει με γριά ή ταιριάζει σε γριά. θωπευτική ονομασία για κάποιο που έχει άκαιρες και παράλογες αξιώσεις, απεραντολογίες, αμετροέπειες

η ιδιότητα του γόη, η σαγήνη, σαγηνευτική δύναμη

αυτός που σαγηνεύει, ασκεί γοητεία, μάγος, θαυματοποιός, απατεώνας

στενάζω, βογκώ, παραπονιέμαι

σκεύος που έβαζαν τα χρήματα για τις ανάγκες των φτωχών

(Γενιά) 1. το σύνολο των μελών ενός γένους ή μιας οικογένειας 2. φυλή, έθνος (ανθρώπων) 3. σύνολο ανθρώπων σε ορισμένη χρονική περίοδο

(Γαστήρ) κοιλιά, στομάχι, εδώ έχει την έννοια του ασώτου, του ακόλαστου ανθρώπου

τοπική νέκρωση ιστών του σώματος που συνήθως ακολουθείται από σήψη

αισχρολογία, άσεμνο αστείο,  χυδαία βρισιά, βλαστήμια

πολύτιμο ύφασμα από λεπτό βαμβάκι

φαγητό, τροφή

μουγκρίζω, βγάζω δυνατή φωνή

1. η συντομία στην έκφραση είτε στον προφορικό ή στον γραπτό λόγο, 2. ο Λακωνικός, 3. ολιγοχρόνιος

πήχης η αντιβράχιο, το τμήμα τού χεριού που περιλαμβάνεται από τον αγκώνα έως τον καρπό

κινούμαι αργά, αργοπορώ

κραυγάζω, φωνάζω δυνατά

σκέψη, απόφαση, θέλημα

τσαμπί σταφύλι

δύσοσμη λάσπη , έσχατη διαφθορά

(βλασφημῶ) εκστομίζω ανόσια, υβριστικά λόγια εναντίον του θεού, αγίων προσώπων ή ιερών συμβόλων

σχετικές με τον βίο, περιουσία, ζωή

επιβάλλω βία, εξαναγκάζω, παραβιάζω

βάθρο ομιλίας, ο άμβωνας, θρόνος

μιαίνω, μολύνω

ασεβής, ανίερος, βδελυρός

αυτό που προκαλεί αποστροφή, αηδία

φλυαρώ, μωρολογώ, ανοηταίνω

ακανθώδης θάμνος

1. προξενώ σε κάποιον κακό με το βλέμμα, ματιάζω 2. φθονώ, κακολογώ, κατηγορώ 2. κάνω σε κάποιον κακό από φθόνο …

βαραίνω, βαριέμαι, δυσφορώ

πολύ πικρό φυτό, βότανο (αψιθιά)

αισχρός, ελεεινός, άχρηστος, ανάξιος

1. μωρία, ανοησία, έλλειψη φρόνησης

2. απερισκεψία, παλαβομάρα

Στην Π.Δ. ο παροιμιαστής αποδίδει αφροσύνη στον ασεβή, τον οποίον εξομοιώνει με τον άνομο και απαίδευτο άνθρωπο: “Οι ίδιες του οι ανομίες θα συλλάβουν τον ασεβή, και με τα σχοινιά τής αμαρτίας του θα σφίγγεται. Αυτός θα πεθάνει απαίδευτος, και από το πλήθος τής αφροσύνης του θα περιπλανιέται”. (Παρ. 5:22-23)

το κυριότερο χαρακτηριστικό της αφροσύνης είναι ότι ξεσηκώνει τον άνθρωπο ενάντια στον Θεό

λέει πάλι ο παροιμιαστής: “Η αφροσύνη του ανθρώπου διαστρέφει τον δρόμο του· και η καρδιά του αγανακτεί ενάντια στον Κύριο”. (Παρ.19:3)

Σην Κ. Δ. ο Αδελφόθεος Ιάκωβος και συγγραφέας της ομωνύμου επιστολής μας διδάσκει να μην παραφρονούμε με παρόμοιο τρόπο, αφού η αιτία των δεινών μας είναι η αμαρτία και όχι ο Θεός.

“ΚΑΝΕΝΑΣ, όταν πειράζεται, ας μη λέει ότι: Από τον Θεό πειράζομαι· επειδή, ο Θεός είναι απείραστος κακών, κι αυτός δεν πειράζει κανέναν. 14 Πειράζεται, όμως, κάθε ένας, από τη δική του επιθυμία, καθώς παρασύρεται και δελεάζεται. 15 Έπειτα, η επιθυμία, αφού συλλάβει, γεννάει την αμαρτία· και η αμαρτία, μόλις εκτελεστεί, γεννάει τον θάνατο.” (Ιακ.1:13-15)

ο Ιησούς Χριστός όταν δίδασκε κατέδειξε με χαρακτηριστικό τρόπο, ότι η αφροσύνη είναι ένας κακός διαλογισμός σε μια σειρά από πονηρές σκέψεις, που όταν “βγαίνουν” μολύνουν τον άνθρωπο!
“…μέσα από την καρδιά των ανθρώπων βγαίνουν οι κακοί συλλογισμοί, μοιχείες, πορνείες, φόνοι,
22 κλοπές, πλεονεξίες, πονηρίες, δόλος, ασέλγεια, πονηρό βλέμμα, βλασφημία, υπερηφάνεια, αφροσύνη…” (Μάρκ.7:21-23)

Η ΣΟΦΙΑ, που δίνει σ’ αυτούς που την αποκτούν αιώνια ζωή, κράζει από τα βάθη των αιώνων λέγοντας: “αφήστε την αφροσύνη, και ζήστε· κατευθυνθείτε στον δρόμο τής σύνεσης ” (Παρ.9:6)

βλ. και “άφρων”

(αφομοίωση), κάνω κάτι όμοιο με κάποιο άλλο ,απορροφώ, κατανοώ απόλυτα

συγχώρεση αμαρτιών, ελευθέρωση

το μέρος που ρίχνονται οι ακαθαρσίες

πλήρης καταστροφή, εξόντωση

καταστρέφω εντελώς, εξοντώνω, εξαλείπω

αυτός που ενεργεί ελεύθερα, με την θέλησή του

το να αρκείται κάποιος σε όσα έχει

μιλώ η φέρομαι με αυθάδεια, αναίδεια

ατμός, αναθυμίαση, στήλη καπνού

καρφώνω το βλέμμα μου κάπου

αυτός που δεν έχει τέλος, άπειρος

καθαρός, αγνός, αμόλυντος, άμεμπτος

ακολασία, λαγνεία, ακράτεια

ο επικεφαλής αυτών που έχουν αναλάβει την προετοιμασία και το σερβίρισμα σε συμπόσιο ή δείπνο

καθετί που βάζουν στο φαγητό για νοστημιά

βίαιη απόσπαση ξένου πράγματος, απαγωγή

η άρθρωση, κλείδωση

νωθρός, οκνηρός, τεμπέλης

αυτός που δεν συναντά εμπόδια

στρέφω προς τα πίσω, αποκρούω, περιφρονώ

απεσταλμένος, αγγελιοφόρος

αλλάζω φρόνημα, απομακρύνομαι

λύνω δεσμά, απελευθερώνω

εξαγορά, απαλλαγή από δεινά, σωτηρία

καταστρέφω, αφανίζω, εξολοθρεύω

λείπω, δεν υπάρχω

(αποκτείνω=σκοτώνω, εξαλείφω), αυτοί που σκοτώνουν

κουράζομαι

φανέρωση μυστικών

τοποθετώ στην θέση του κάτι που κρατώ

παραδοχή, έγκριση, επιδοκιμασία

φεύγω από την πατρίδα μου

πεθαίνω

λαμβάνω το 1/10 απ’ όλα τα πράγματά μου προς όφελος των ιερέων

πεθαίνω

διώχνω από πάνω μου, απορρίπτω, ρίχνω

(βαίνω), αποβιβάζω, βγαίνω, γίνομαι

(απέρχομαι=φεύγω από κάπου), έφυγε

αυτός που δεν εξετάζει με προσοχή

η προσδοκία

ακτινοβολία, λάμψη, αποτέλεσμα

παραπλανητικός, αυτός που απατά

αποξένωση

διηγούμαι, γνωστοποιώ, ομολογώ

ακούραστος ,φιλόπονος, εργατικός

πετυχαίνω, κατορθώνω κάτι

εργαλείο για σκάψιμο

πάνω πάτωμα σπιτιού

αυτός που δεν υποτάσσεται

απροσποίητος, ειλικρινής

ο χωρίς νερό, ο ξερός

πανομοιότυπο εντύπου, αντίγραφο

παίρνω εχθρική στάση

προβάλλω αντίσταση, δεν υποχωρώ

αντίτιμο της εξαγοράς

αντιβαίνω, είμαι σε αντίθετη θέση

ανταγωνισμός, ζηλοτυπία

δεν συμβιβάζομαι, πάω αντίθετα

αντιλέγω=λέγω εναντίον, αντιστέκομαι

ανταπόδοση ευεργεσίας η κακού

αναπληρώνω, συμπληρώνω, προσθέτω

αυτός που δεν τηρεί τους Θείους νόμους

σηκώνω κάτι όρθιο

αυτός που είναι σηκωμένος όρθιος

αυτός που θέλει ν’ αρέσει σε ανθρώπους

σωρός από αναμμένα κάρβουνα

αντιστέκομαι, εναντιούμαι

άγριος, δύστροπος

αυτός που δεν ελεεί, ο χωρίς έλεος

αυτός που δεν μπορεί να δεχτεί κάτι

αυτός που δεν εξιχνιάζεται, ανεξακρίβωτος

αυτά που δεν λέγονται, ανείπωτα

άμεμπτος, ακατηγόρητος, αθώος

φέρομαι σαν άνδρας

αυτός που υποδουλώνει

φυτρώνω

γυρίζω προς τα πίσω, αναποδογυρίζω

ασυγχώρητος, ανίκανος ν’ απολογηθεί

αυτός που δεν δέχεται αντίρρηση

ανανέωση, αναμόρφωση

ανατρέπω ισχυρισμό η κατηγορία

κατάρα, αφορισμός

ξανανθίζω, ξαναβλαστάνω

(ζώννυμαιη η ζώνομαι =ετοιμάζομαι για μάχη) ετοιμασμένοι για μάχη

ξανανάβω, εμψυχώνω, αναζωογονώ

αναβλύζω, πηγάζω, ξεχύνομαι, αναζωογονώ

και οι δύο

αυτός που διατήρησε την ηθικότητά του

αυτός που δεν έχει μιανθεί πνευματικά & σαρκικά

αμετανόητος

αυτός που δεν χαρίζεται, δεν παίρνει το μέρος κανενός

αυτός που δεν έχει κατηγορία

αδιαφορώ, παραμελώ, ξεχνώ

απώλεια της λάμψης, της αίγλης

αυτός που δεν μαραίνεται, αιώνιος

κατάκτηση, εκπόρθηση, κυρίευση

αυτός που ανήκει σε άλλον, ο ξένος

έκφραση με λόγο η εικόνα ιδεών που υπονοούνται

καύχηση, υπερηφάνεια, έπαρση

κόκορας, πετεινός

κραυγάζω από ενθουσιασμό η λύπη

ημιδιαφανής λίθος κατάλληλος για αγγεία

ανεμπόδιστος, ελεύθερος

ο απερίτμητος, ο μη Ιουδαίος, τα έθνη

αυτός που δεν έχει πρόθεση

αχόρταγος, ανικανοποίητος, άπληστος

αισθάνομαι ντροπή για πράξεις μου

αίρω= υποβαστάζω, αφαιρώ, σηκώνω

εξύμνηση, έπαινος, εγκώμιο

ντροπαλότητα

αδιάλειπτος, αιώνιος, παντοτινός

στεναχωρούμαι, λυπούμαι

παραβαίνω, καταπατώ (όρκο, νόμο, υπόσχεση)

αυτός που δεν είναι νόμιμος. παράνομος

αυτός που δεν έχει διαφθαρεί, ο ακέραιος

αυτός που δεν διακόπτεται

αβεβαιότητα

δεν κοιμάμαι, προσέχω, επαγρυπνώ

ψάρεμα, αλιεία, κυνήγι

καθαρίζομαι εσωτερικά,  (ηθικά)

(άγος= εξάγνιση) ιερός, σεμνός, όσιος

(α+γένος) αυτός που κατάγεται από άσημους

αρετή, χρηστότητα, καλοσύνη

πράττω καλό, ευεργετώ

(α+βυσσός=βυθός) ο χωρίς βυθό