Καλώς ήλθατε στον ιστότοπό μας και στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση fonhbowntos.gr  η οποία από σήμερα 1η Σεπτεμβρίου του 2011 είναι στο διαδίκτυο για να φιλοξενεί αρχές κι αλήθειες του ευαγγελίου όπως τις γνώρισα και τις κατάλαβα, ασχολούμενος  με την μελέτη της Αγίας Γραφής από το 1990.

Η ιστοσελίδα  «φωνή βοώντος» δεν ανήκει σε κανένα δόγμα η ομολογία η παράδοση η εκκλησία αλλά είναι προσωπική, ανήκει σ’ εμένα τον ίδιο και καθώς ο καιρός θα περνάει και σ’ όποιον του κεντρίζει το ενδιαφέρον…! Η προσπάθειά μου να μεταδώσω ότι γνώρισα κι έχω εμπειρευτεί ξεκίνησε από την αγάπη μου για το ευαγγέλιο, η οποία ήρθε μέσα μου μ’ αφορμή όσα αληθινά συνέβησαν και σας διηγούμαι παρακάτω.

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

Το γεγονός ότι γεννήθηκα στην Ελλάδα, αυτό με έκανε Έλληνα κι όχι Χριστιανό. Τ’ ότι βαπτίστηκα σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση, δεν μου πρόσθεσε τίποτα στην πίστη του Ιησού Χριστού αφού ως βρέφος δεν είχα..!Ότι έμαθα αργότερα ‘κατηχούμενος’ χλιαρά από παιδί ως χριστιανός, το απεμπόλησα με ευκολία ως έφηβος από έλλειψη γνώσεως. Οι ανολοκλήρωτες εικόνες και θολές έννοιες της χριστιανικής μου πίστης για έναν Θεό που δεν γνώριζα, για θαύματα που δεν έβλεπα και το κυριότερο, για μια εκκλησία που περισσότερο έμοιαζε με “εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή” απομακρύνονταν η μια μετά την άλλη από το μυαλό μου μη έχοντας πλέον καμία τύχη. Φυσικό επακόλουθο ήταν για μένα να κινδυνεύω…Στεκόμουν μέχρι τότε μετέωρος επάνω σ’ ένα σαθρό υπόβαθρο χωρίς επίγνωση, μακριά από μια ασφαλή και θωρακισμένη πίστη, με αποτέλεσμα να οδηγηθώ στην συνέχεια της ζωής μου σε δεκάδες άλλα ακούσματα και θεωρίες, που έλεγαν πάρα πολλά αλλά-όπως αργότερα αποδείχθηκε,- ανόητα κι ανωφελή πράγματα! Ως εκ τούτου η σχέση μου με τον Θεό υπήρξε τραγική. Ένα πρώτο παράδειγμα…Ήμουν από τους ανθρώπους που δεν βλαστημούσαν τα θεία ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΛΟΓΟ…ΔΕΝ ήθελα να δίνω υπόσταση στον Θεό μέσω της βλασφημίας, καθώς έτσι αποδεχόμουν την ύπαρξή του! Τέτοια τρέλα.. Αλλά όταν δεν σε κερδίζει ο Χριστός σε κερδίζει υποχρεωτικά ο Κόσμος. Με αυτό εννοώ, ότι πριν την ουσιαστική αλλά και σωτήρια ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,-ήμουν τότε 33 χρόνων,-είχε προηγηθεί ΕΝΑ ‘ΤΑΞΙΔΙ’ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ

ΤΟ ‘ΤΑΞΙΔΙ’ 

Πριν από το 1990 αυτή την ομολογουμένως ευλογημένη χρονιά, το ενδιαφέρον μου να μαθαίνω πάντοτε νέα πράγματα, είχε στραφεί κυρίως στην μελέτη συγγραφέων με προοδευτικές σκέψεις που χωρίς να το καταλάβω,-δεδομένου ότι ήμουν και πολύ νέος,-μου απέσπασαν εξ ολοκλήρου την προσοχή μου, αφού οι ‘ευσεβείς’ πόθοι τους και τα ‘ευγενικά’ κίνητρά τους αποτέλεσαν τότε για μένα, τα ιδανικά για τα οποία άξιζε κανείς να ζει και φυσικά ν’ αγωνίζεται. Έτσι, οι ατελείωτες συζητήσεις, πολιτικές κυρίως, ήταν μέρος της ζωής μου, ενώ αισθανόμουν καθήκον μου την συμμετοχή μου σε  κοινωνικές διεκδικήσεις,- με αριστερό πάντοτε πρόσημο-για την εξάλειψη των ανισοτήτων, την ελευθερία, την δημοκρατία, την ειρήνη κι άλλα παρόμοια. Όλ’ αυτά μέχρι που συνέβη κάτι εξαιρετικά αναπάντεχο! Αυτό  μου ανέτρεψε όσα γνώριζα μέχρι τότε και στον καιρό που συντελούνταν οι κοσμογονικές αλλαγές του΄89 -κάποιοι θα το θυμούνται,- διέκοψα το ‘ταξίδι’, κατεβαίνοντας στην πρώτη στάση που βρήκα!

Ομολογώ πως δεν λυπήθηκα καθόλου. Τα συναισθήματα που δημιούργησε στην ψυχή μου η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ήταν μόνο έκπληξη…Για κάποιους ήταν σαν να χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια τους, για μένα απετέλεσε την λύτρωση που χρειαζόμουν, αφού όπως αποδείχτηκε, το καινούργιο που ήρθε στην ζωή μου ήταν δυνατότερο από το παλιό! Η αίγλη που είχα δώσει με την φαντασία μου σ’αυτό το οικοδόμημα που φτιάχτηκε στην βάση του υπαρκτού σοσιαλισμού, φάνηκε πως ήταν ψεύτικη. Θα ήταν λοιπόν ανόητο, εάν συνέχιζα να υπηρετώ το ίδιο ψέμα υποστηρίζοντας στερεότυπα που κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος τότε! Οι γνώσεις μου, η διαλεκτική σκέψη που είχα αποκτήσει για την ζωή, τον πλούτο, την φτώχεια, τα ιδανικά και για ότι άλλο κάποιοι άνθρωποι λογαριάζουν ως μέσον για να επιβάλουν την ευημερία ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΠΛΕΟΝ ΟΥΣΙΑ, στην πραγματικότητα ξέμειναν από στηρίγματα! Γι αυτό και τις άφησα πίσω μου ως ανόητες, δόλιες και ψευδεπίγραφες, μαζί με τις λιγοστές ευτυχώς και καθόλου ευχάριστες από εκείνη την περίοδο εμπειρίες μου…Κατάλαβα πως ξετύλιγα το κουβάρι της ζωής από λάθος άκρη και είπα, έως εδώ!

Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ:ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ

Η Ιθάκη του ποιητή, όπως εγώ την συλλογιζόμουν, ξαφνικά μου έγινε πολύ φτωχή. Tο “ταξίδι” της ζωής, της “αλλαγής¨ και της “προόδου” ΜΕ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΕΙΔΑ πως ήταν προβληματικό..και όχι άδικα! Αποδείχτηκε άλλωστε από τα χρόνια που πέρασαν. Σκεφτόμουν τότε, πως ήταν η ώρα: Η ενός νέου συμβιβασμού για την άνευ όρων παράδοση της συνείδησής μου στις ψευτό-υποσχέσεις  των νεότευκτων καρεκλοκένταυρων μιας βαρύθυμης κοινωνίας που ήδη αναπτυσσόταν παράλληλα με την βία, τον νεοπλουτισμό και την ανηθικότητα, καθώς από πάντοτε μ’ ενδιέφερε η κοινωνική ανέλιξη μέσα από τα πολιτικά δρώμενα η της εναπόθεσης κάθε μου ελπίδας  μ’ εμπιστοσύνη στην ΝΕΑ δυναμική που αναπτυσσόταν μέσα μου, μ’ αφορμή την θαυμαστή όσο και απρόσμενη εκείνο το διάστημα γνωριμίας μου με το Ευαγγέλιο! ΈΝΙΩΘΑ πως ήταν ένας κόμβος, που καμιά φορά όταν τον συναντάμε εμείς οι άνθρωποι πρέπει ν’ αποφασίζουμε από πού θα πάμε. ΈΠΡΕΠΕ  λοιπόν να πάρω μια απόφαση! Η ΠΑΡΑΜΕΝΩ ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΚΙ ΑΦΗΝΩ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ  ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΩΡΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΟΤΙ ΗΞΕΡΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΧΑΡΑΚΟΝΩ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ-γι αυτή αρνιόμουν μέχρι τότε ότι υπάρχει,- ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΠΟΥ ΑΠΕΠΝΕΕ Η ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΚΑΙ Σ’ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΥΠΟΣΧΟΤΑΝ!

Όπως θα καταλάβατε, επέλεξα ν’ ακολουθήσω ότι μου υπαγόρευαν από κοινού ο νους μου και τα συναισθήματά μου, αφού μ’ έναν ανεξήγητο ενθουσιασμό, ρουφούσα στην κυριολεξία κάθε γιώτα και κάθε κεραία της Αγίας Γραφής, μιας και δεν υπήρχε κεφάλαιο που να μην με συνεπαίρνει. Σας λέω πως από τότε δεν το μετάνιωσα, γιατί έως σήμερα, απ’ αυτή την σχέση που αργότερα κατάλαβα πως λεγόταν <αναγέννηση> αναπτύχθηκε ένας δεσμός, για τον οποίον πιστεύω πως εάν εγώ ΔΕΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΩ,-ο Θεός δεν εγκαταλείπει ποτέ πρώτος κανέναν,- με τον καιρό θ’ αποκτούσε προστιθέμενη αξία!

Η πρώτη επιβράβευση αυτής μου της απόφασης,-έχει αξία να τα λέμε αυτά,-ήρθε με την αποκατάσταση της υπόληψής μου ως ανθρώπου, αφού μαζί με ότι σας προανέφερα, για πρώτη φορά αποδέχθηκα, -τιμώντας έτσι τον εαυτόν μου και τους προγόνους μου,- ότι δεν καταγόμουν από πίθηκο αλλά από τον παππού μου τον μπάρμπα- Γιάννη…..

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ: ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΘΑΥΜΑ

Πέρα από την πλάκα, αν και δεν είναι, αφού σ’ αυτό το σαθρό θεμέλιο οικοδομούσα την ζωή μου με τα αμφιλεγόμενα όπως σας διηγούμαι αποτελέσματα, θυμάμαι χαρακτηριστικά  άλλο ένα καλό που μου έγινε, καθώς τότε  ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΑ από το κάπνισμα! Δυόμιση πακέτα την ημέρα. Τόσα κάπνιζα. Καμιά φορά που ξενύχταγα,-είχα νυχτερινό μαγαζί,- κάπνιζα και παρά πάνω. Να σας πω που είναι το θαύμα εδώ…Χωρίς καμία απολύτως προσπάθεια, σε διάστημα τριών με πέντε ημερών αφ’ ότου άρχισα να προσεύχομαι και να διαβάζω το ευαγγέλιο, παρατήρησα στο κάθε τσιγάρο που άναβα ότι μου προκαλούσε τέτοια αηδία, μέχρι που μη μπορώντας να υποφέρω άλλο την γεύση του το πέταξα χωρίς να το ξαναδοκιμάσω για 30 χρόνια έως τώρα. Πάμε όμως στα ποιο σοβαρά..

ΟΤΑΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΣΑ ΜΕ ΠΟΝΗΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ

Η γνωριμία μου με το ευαγγέλιο μόνο τυχαία δεν ήταν, αφού πριν απ’ αυτό είχα αναπτύξει- παραδόξως,- μια επικοινωνία με δαιμονιώδη πνεύματα! Λέω παραδόξως, γιατί αυτό σε καμία περίπτωση δεν ταιριάζει με την διαλεκτική, τον υλισμό η τον άκρατο αθεϊσμό που είχα τότε! Οπως δεν πίστευα στην ύπαρξη του Θεού, το ίδιο ακράδαντα δεν πίστευα και στον διάβολο και στα πνεύματα κ.ο.κ. Κάποιοι φίλοι μου όμως είχαν αντίθετη γνώμη από εμένα, και η επιμονή τους ήταν τέτοια που αν μη τι άλλο μου εξίταραν την περιέργειά μου. Για να τους αποδείξω κι εγώ πόσο ανόητοι ήταν με το να πιστεύουν διάφορα ανυπόστατα, αποφάσισα να πειραματισθώ μ’ ένα εγχειρίδιο που μου έδωσε ο ένας από αυτούς για να δω τι ακριβώς συνέβαινε. Όταν το έκανα διαπίστωσα πως ήταν αλήθεια όσα μου έλεγαν, αφού όταν καλούσα πνεύματα αυτά παρουσιαζόντουσαν! Ακόμα μια μεγάλη ανατροπή σ’ ότι πίστευα μέχρι τότε! Η ΠΡΩΤΗ όπως εξηγώ ήταν η κατάρρευση του Μαρξισμού και του υπαρκτού σοσιαλισμού. Η ΔΕΥΤΕΡΗ προήλθε από έναν άγνωστο και αόρατο για όλους τους ανθρώπους κόσμο, τον οποίο όμως γνώρισα από την ανάποδη, μιας και η πρώτη μου επαφή με αυτόν, ήταν μέσω πονηρών και κακών πνευμάτων με παρ’ ολίγο τραγικές συνέπειες: Τι εννοώ. Καθώς τότε αντιμετώπιζα και οικονομικό πρόβλημα, οι επαφές μου μαζί τους έγιναν συχνότερες. ΔΕΛΕΑΣΤΗΚΑ βλέπετε από την βοήθεια που μου προσέφεραν, καθώς μου παρουσιάζονταν σαν πνεύματα που ήξεραν το ανθρώπινο παρελθόν και γνώριζαν περιοχές με κρυμμένους θησαυρούς !!! Σ΄ αυτό έβαλαν το χεράκι τους και οι “φίλοι” μου…Μ΄ έπεισαν, ότι μέσω εμού κι αυτών,(των πνευμάτων δηλ.) θα οδηγούμασταν σ΄επιτυχίες. Περιττό να σας πω, ότι η ιδέα αυτή από την στιγμή που υλοποιήθηκε έγινε εμμονή και η αρχή της ταλαιπωρίας μου. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ όμως τον Θεό, διότι για καλή μου ‘τύχη’ έγινε ότι έγινε ΚΑΙ η αφορμή της σωτηρίας μου. Όταν ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός  στον καιρό που ΑΥΤΟΣ έκρινε ΠΑΡΕΝΕΒΗ, ΜΕΤΑΣΤΡΕΨΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΕ ΑΓΑΘΟ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΝΩΝΤΑΣ ΜΕ ΑΠΟ ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΤΑΔΙΚΗ!

ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ: ΟΤΑΝ ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΟΥΝ

Η εξερεύνηση λοιπόν για θησαυρούς, ξεκίνησε όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, αρχικά ως λύση ανάγκης από τα οικονομικά προβλήματα, συνεχίστηκε ως περιπέτεια κι εξελίχθηκε όπως είπα απρόσμενα ως εμμονή, σε σημείο ώστε όταν τελευταία βγαίναμε οι “φίλοι” για σκάψιμο, άλλοι είχαν γκασμάδες και κάποιοι άλλοι ήταν οπλισμένοι με καραμπίνες για τον φόβο των υπολοίπων! Δεν εμπιστευόμασταν πλέον ο ένας τον άλλο..! Είναι σαν να λέμε πως είχε γυρίσει το μάτι μας και το δικό μου ίσως περισσότερο. Είχα τρομάξει μ’ έναν ανεξήγητο φόβο που εισχωρούσε κάθε μέρα όλο και ποιο πολύ μέσα μου, από μια απροσδιόριστη αγωνία και την μάλλον,-απ’ ότι μπορούσα να καταλάβω,- συνεχιζόμενη ταλαιπωρία με τα ψέματα των πονηρών πνευμάτων. Κάποια στιγμή,-αυτό έγινε σχετικά σύντομα,- έβλεπα να χάνω κι άλλα νορμάλ στοιχεία του εαυτού μου. Οι επικλήσεις στα πνεύματα των πεθαμένων,- έτσι μου συστήνονταν,-μεγάλωσε σε υπερθετικό βαθμό την επιμονή μου γι αυτά τα πράγματα και καθώς αυτή γιγαντώθηκε, εξελίχθηκε σε κάτι σαν τρέλα η παράνοια η παράκρουση,-πείτε το όπως θέλετε,-καθώς άρχισα να ακούω φωνές, να γίνομαι καταθλιπτικός, να έχω τάσεις αυτοτιμωρησμού, απομονωτισμού και ψευδαισθήσεις, σε μια περίοδο μάλιστα που είχα να διαχειριστώ δυο εν λειτουργία καταστήματα. Θυμάμαι τον εαυτόν μου σαν νέος ς 28 χρόνων που ήμουν τότε, φρεσκοπαντρεμένος με παιδί χωρίς προηγούμενο ψυχιατρικό ιστορικό και χωρίς να προμηνύεται οτιδήποτε που θα μ’ έκανε να βρεθώ έτσι ξαφνικά σ’ αυτή την παράλογη κατάσταση κι αναρωτιόμουν, από πού άραγε να προέρχονται αυτά τα κακά που πέρναγα…;; Ο Λόγος του Θεού βέβαια το απαντάει λέγοντας “από έλλειψη γνώσεως,” πλήν όμως εγώ επειδή τότε δεν ήξερα, κοίταξα ν’ αντιμετωπίσω το πρόβλημά μου αλλιώς. Τό’ριξα για λίγο στα χάπια τα οποία όμως αντί να με διευκολύνουν στις καθημερινές μου δραστηριότητες, αυτά με κοίμιζαν…Όσο και να το προσπαθούσα δεν μπορούσα να λειτουργήσω η να εργαστώ φυσιολογικά. Κι ενώ η κατάστασή μου χειροτέρευε, παρ’ όλα αυτά συνέχιζα την επικοινωνία με τα πνεύματα. Τα βράδια πλέον δεν κοιμόμουνα γιατί έκανα επικλήσεις! Είχα μόνιμο άγχος και για όσους γνωρίζουν, μ’ έπιαναν κρίσεις πανικού και η αίσθηση του θανάτου! Φυσικά όλ’ αυτά φόβιζαν την γυναίκα μου,-η οποία ήταν έγκυος στο δεύτερο μου παιδί,-προβλημάτιζα στα σοβαρά έναν δύο καλούς φίλους που μου είχαν απομείνει, προξένησα ανεπανόρθωτη ζημιά στην δουλειά μου και κάπου εκεί, άρχισε να ψιθυρίζεται κιόλας στο στενό κύκλο του μέρους που ζούσα ότι “ο Γιάννης τάχανε’…!!

ΣΚΕΨΕΙΣ  ΚΑΙ  ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ

Με ήξεραν οι πάντες…”Από καλό παιδί, οικογενειάρχης και δραστήριος επιχειρηματίας που ήταν”, ΈΛΕΓΑΝ, τώρα τι γίνεται μ’ αυτόν;

Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που αισθανόμουν καλά και η παράκρουση που βρισκόμουν μου επέτρεπε κάποιο διάλειμμα, τότε ντρεπόμουν για ότι μου συνέβαινε…Πάλευα γι αυτό…Προσπάθησα να επιστρατεύσω κάθε τι που θα μου ήταν χρήσιμο.. Πήρα ένα βάρος που ΔΕΝ μου έπρεπε, ΔΕΝ το είχα ανάγκη, ΔΕΝ μου αναλογούσε, ΔΕΝ είχε καμία σχέση μ’ ότι ονειρευόμουν κι εγώ, χωρίς να το καταλάβω, έτσι απλά, το πήρα και
κατέβηκα την κατηφόρα. Κατρακύλησα που λένε, χωρίς μάλιστα ιδιαίτερη προσπάθεια…Και τώρα; Εδώ στον πάτο που έφτασα, τι θα μπορούσε να με κάνει να ανέβω και πάλι; Ποια δύναμη θα μπορούσε  να με ανορθώσει; Μήπως η δική μου; Καταλάβαινα πάντως, πως πηγή ΌΛΩΝ των βασάνων μου ήταν η κακή επιρροή των πνευμάτων με τα οποία ακόμα ερχόμουν σ’ επαφή!Ήξερα όμως πως δεν ήμουν σε θέση ν΄ απαλλαχτώ απ’ αυτά μόνος μου. Τι άλλο μπορούσα να κάνω; Και τι δεν άκουγα σε όποιον τόλμησα να εκμυστηρευτώ τα όσα πέρναγα! Οι λύσεις που μου πρότειναν είχαν να κάνουν με εξορκισμούς, με διαβάσματα, λευκή μαγεία και διαλογισμό…Ότι κορόιδευα δηλαδή….αν πάλι χρησιμοποιούσα τον παλιό καλό τρόπο της διαλεκτικής; Αλλά κι αυτή μόνο πεπερασμένες εικόνες επεξεργάζεται και όχι μεταφυσικά πράγματα. Η σκέψη της έχει αρχή και τέλος και ποτέ μα ποτέ δεν υπερβαίνει όρια. Έτσι όμως δεν μπορεί να εξηγήσει την παρουσία των υπερφυσικών οντοτήτων που εγώ καταλάβαινα…
ΞΕΜΕΙΝΑ ΑΠΟ ΕΠΙΛΟΓΕΣ …Έκανα και λίγο αθλητισμό θυμάμαι, τίποτα δεν με ωφελούσε…Τίποτα απ’ ότι προσπαθούσα δεν απέδιδε..Ήμουν σ’ αδιέξοδο, όμως δεν είχα παραδώσει ακόμα…

ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ Ν’ ΑΡΠΑΧΘΩ ΑΠ’ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ…

Θυμάστε που έλεγα ότι όλ’ αυτά, αν και τα γνώρισα από την ανάποδη, μου ανέτρεψαν την άποψή μου για τον Θεό; Σκεφτόμουν…Υπάρχουν κακά πνεύματα; Αν όλο αυτό το κακό προέρχεται από κακά πνεύματα πως γίνεται να μην υπάρχουν και καλά πνεύματα; Κι αν υπάρχουν και καλά πως θα μπορούσα να τα βρω; Κι αν τα έβρισκα πως θα τα ξεχώριζα από τα κακά; Έχοντας εξαντλήσει πολλές άλλες επιλογές αποφάσισα για μια φορά ακόμα να μοιραστώ με κάποιους ανθρώπους το πρόβλημά μου, θέτοντάς το όμως τώρα σε νέες βάσεις κι έχοντας υπ’ όψη μου συγκεκριμένες ερωτήσεις. Ζητιανεύοντας την οποιαδήποτε  βοήθεια απ’ όπου κι αν προερχόταν, είπα να τελειώνω με τις ντροπές και τα σχετικά! Κι έτσι, όπου βρισκόμουν, όπου στεκόμουν κι όπου καθόμουν, ζητούσα πληροφορίες για την ύπαρξη του Θεού συνεχώς,-είχα αρχίσει να ονομάζω το καλό έτσι,- απ’ όποιον έβλεπα ότι μπορούσε να μου δώσει κάποια χρήσιμη πληροφορία…Κι εκείνο που μου προκάλεσε εντύπωση ήταν, πως δεν ήξερε κανείς να μου απαντήσει! Αντίθετα μάλιστα, υπήρχαν άνθρωποι που με απέτρεπαν, λέγοντάς μου ‘τι τα θές αυτά,’ ‘ποιος τον έχει δει,’ ‘δεν υπάρχει,’ ‘μην ασχολείσαι θα τρελαθείς’! Ακούστε…Τι μου έλεγαν οι Χριστιανοί..!!! Που εγώ τότε, σας το είπα, είχα πάρει τα βουνά…! Τι άλλο θα μπορούσα να πάθω περισσότερο εάν μου έλεγαν οτιδήποτε για τον Θεό; Τι στο καλό…, τόση πολύ πίστη; Και μετά έλεγα τον εαυτό μου άθεο…Απογοητεύτηκα…Μέχρι κάποιος στο τέλος, ένας που δεν είχε ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ, μου είπε αυτή την κουβέντα που δυστυχώς δεν είχε περάσει μέχρι τότε καν από το μυαλό μου. ΠΑΡΕ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ! Πρέπει να σας πω, ότι αμέσως μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση για δύο λόγους! Πρώτον, γιατί η βοήθειά μου θα ερχόταν από ένα βιβλίο που μέχρι τότε περιφρονούσα και δεύτερον, επειδή ο άνθρωπος που με προέτρεψε να διαβάσω το ευαγγέλιο, ο ίδιος, δεν το είχε ανοίξει ποτέ! Εν πάση περιπτώσει εγώ την φράση, ‘πάρε το ευαγγέλιο αυτό θα σε βοηθήσει’ την τύπωσα για τα καλά μέσα μου και το κύριο μέλημα μου από κει και πέρα δεν ήταν άλλο από το να ψάξω να βρω ένα ευαγγέλιο! Για να ζητούσα από κανέναν το ξεχνάμε τελείως η μάλλον εδώ γελάμε..Τι να ρώταγα δηλαδή; Αφού δεν ήξεραν καλά-καλά αν υπάρχει Θεός! Οι ποιο ‘ενημερωμένοι’ απ’ αυτούς μου έλεγαν για κάποιο ‘τετραυάγγελο,’ και κάποιοι άλλοι για τα “δώδεκα ευαγγέλια.” Επισκέφτηκα και δύο βιβλιοπωλεία της πόλεως τα μόνα που υπήρχαν, κι εκτός από την προσπάθειά τους να μ’ αποτρέψουν απ’ ότι ζητούσα μου έκαναν ξεκάθαρο ότι ποτέ μέχρι τότε δεν είχαν προμηθευτεί Ευαγγέλια και Αγίες Γραφές, γιατί όπως μου είπαν, ποιος θα τα έπαιρνε; Να μην σας λέω τώρα και γι άλλες δυσκολίες που 
αντιμετώπισα αλλά βρε αδερφέ…Εάν δυσκολευόμουν να βρω το ευαγγέλιο που είναι εδώ στην γη πως θα έβρισκα ΕΚΕΙΝΟΝ για Τον οποίον μιλούσε που ήταν στον ουρανό;Ήταν δυνατόν; Σκέφτηκα να πάω αλλού σε καμιά μεγαλύτερη πόλη, γιατί έτσι όπως έψαχνα για το βιβλίο αυτό παρά λίγο να γίνω ντελάλης στο χωριό…Τι στο καλό…Όμως η επιθυμία μου να πάρω το ευαγγέλιο στα χέρια μου και να το διαβάσω, ήταν μεγαλύτερη από την ταλαιπωρία μου να το βρω, και καθώς  κατάλαβα ότι η κοινωνία που ζούσα ήταν ποιο πολύ κοσμική παρά χριστιανική, αυτό με όπλισε με περισσότερη επιμονή ώστε να μην σταματήσω την προσπάθειά μου!

ΟΤΑΝ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΗΡΘΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ

Σήμερα, μετά από 30 χρόνια που σας λέω αυτά, τι πιστεύετε, υπάρχουν αδιέξοδα; Τι λέτε; Μην βιαστείτε να βγάλετε αρνητικά συμπεράσματα…Γιατί δρόμοι με εμπόδια υπάρχουν, αδιέξοδα όμως; Κοιτάξτε την συνέχεια. Βρισκόμουν στο σπίτι μου μετά από εκείνες τις ημέρες κάνοντας τα δικά μου, εκείνα που σας έχω ήδη περιγράψει. Εκεί λοιπόν που ανακάτευα κάτι πράγματα κι άνοιγα κάποια συρτάρια, τι λέτε ότι βρήκα..καλά καταλάβατε..μια μικρή Καινή Διαθήκη! Έμεινα εκστατικός…δεν ήξερα πως ήταν εκεί…Όμως εκείνη την ώρα δεν μ’ ενδιέφερε να μάθω…Εστίασα στ’ ότι την βρήκα επιτέλους και μάλιστα ανέξοδα και στο σπίτι μου. Πώς να το πει κανείς; Σύμπτωση; Ευτυχή συγκυρία; Θεία πρόνοια; Τέλος πάντων, την πήρα στα χέρια μου ξεφυλλίζοντάς την στα γρήγορα, έτσι, μια πρώτη ματιά που λένε και κάπου είδα που έγραφε, ‘Αρχή του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, Υιού του Θεού.’ (Μάρκ.1:1) Είπα αυτό είναι! Έτσι που χάρηκα εκείνη την στιγμή είχα να χαρώ πολύ καιρό! Αμέσως ένιωσα ανακούφιση και κάτι σαν πίστη…Δεν ξέρω αλλά εκείνη την ώρα, κάτι  μου έλεγε μέσα μου ότι έπρεπε να το εμπιστευτώ μ’ όλη μου την ψυχή! Ακολούθησα το ένστικτό μου…ΆΛΛΩΣΤΕ ΒΡΉΚΑ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΈΨΑΧΝΑ…Δεν είχα να χάσω τίποτα, ήμουν στον πάτο. Πήρα λοιπόν ως δεδομένο, πως ότι έλεγε ήταν αλήθεια και κλείστηκα στο δωμάτιό μου για να μην με αποτρέψει κανείς απ’ ότι έκανα, αν και αυτή την φορά πίστευα πως ήταν για καλό. Άρχισα να το διαβάζω από την αρχή χωρίς να παραλείπω ούτε ένα γιώτα ούτε μια κεραία. Κάποια στιγμή, μετά από κάνα δύο μέρες ανάγνωσης κι έχοντας καταλάβει λιγοστά  πράγματα μέχρι τότε, έφτασα διαβάζοντας στην Α΄ επιστολή του Ιωάννη στο 4^ο κεφ. και εδ. 2&3 που έλεγαν:  “2. Εκ τούτου γνωρίζετε το Πνεύμα του Θεού· παν πνεύμα, το οποίον ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί, είναι εκ του Θεού·3 και παν πνεύμα, το οποίον δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί, δεν είναι εκ του Θεού· και τούτο είναι το πνεύμα του αντιχρίστου, το οποίον ηκούσατε ότι έρχεται, και τώρα μάλιστα είναι εν τω κόσμω”. (Α΄Ιωάν.4:3)

ΔΟΚΙΜΑΣΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΔΑΚΤΥΛΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ ΤΩΝ ΗΛΩΝ

Κατάλαβα ΑΜΕΣΩΣ πως είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να διακρίνει κάποιος με ασφάλεια ένα πονηρό πνεύμα, ακριβώς επειδή ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙ, ότι ο προερχόμενος από τον ουρανό Ιησούς Χριστός και υιός του Θεού του ζώντος γεννήθηκε, περπάτησε και στο τέλος θανατώθηκε εδώ στην γη ως άνθρωπος με σάρκα και οστά! Κρύβοντας το πονηρό πνεύμα την αλήθεια αυτή, στην πραγματικότητα κρύβει από τους ανθρώπους την σωτηρία του Ιησού Χριστού, αφού ανάσταση χωρίς να έχει προηγηθεί θάνατος του σώματος δεν υπάρχει.

Η διάκριση του Ιωάννη θα ήταν και δική μου διάκριση και ο τρόπος που ξεσκέπαζε τα πονηρά πνεύματα θα γινόταν ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΤΡΟΠΟΣ. Είχα πεισθεί, πως αν τον χρησιμοποιούσα θ’ απελευθερωνόμουν από τις κακές επιρροές των πονηρών πνευμάτων του αοράτου κόσμου. Πως; Μα θα τα καλούσα και θα τους έκανα την ποιο πάνω ερώτηση…Πράγμα που έκανα αμέσως χωρίς κανένα δισταγμό. Για σιγουριά μάλιστα τους επανέλαβα την ερώτηση τρεις και τέσσερεις φορές,..Μάταια όμως, πάντοτε έπαιρνα αρνητική απάντηση! Αρνούνταν δηλαδή να ομολογήσουν τον ερχομό του Ιησού Χριστού στην γη ως άνθρωπος! Είχα παγώσει…Τότε κατάλαβα με τι είχα μπλέξει…Αυτά τα πράγματα δεν είναι παίξε- γέλασε…Έτσι, για πρώτη φορά στην ζωή μου ενσυνείδητα και χωρίς δεύτερη σκέψη, γονάτισα στην άκρη του κρεβατιού μου ζητώντας από τον Θεό,-για τον οποίον μετά απ’ αυτό δεν είχα καμία αμφιβολία για την ύπαρξή του,- να μου στείλει ένα καλό πνεύμα για να με ελευθερώσει, μην γνωρίζοντας τι άλλο να πω…Και μετά…Ω Θεέ των θεών…Μετά ανασηκώθηκα και κάλεσα πάλι τα πνεύματα, μην μπορώντας, όντας εξαρτημένος απ’ αυτά ν’ αντισταθώ σε μια ακόμα επικοινωνία μαζί τους…Μόνο που αυτή την φορά είχαν γνώση οι φύλακες! Έκανα λοιπόν την ίδια ερώτηση όπως προηγουμένως, για να διακρίνω τι ήταν…Δεν καταλαβαίνεται την έκπληξή μου όταν αυτό το πνεύμα που είχα μπροστά μου ομολογούσε ότι ο Ιησούς Χριστός  ήλθεν εν σαρκί…Ο φόβος μου μεγάλωσε ακόμα περισσότερο…Η απάντηση βλέπετε τώρα ήταν θετική και σύμφωνη με το πνεύμα του ευαγγελίου…Κατάλαβα πως απέναντί μου αν και δεν το έβλεπα ήταν ένα καλό πνεύμα! Πως όμως θα το αντιμετώπιζα; Αλλά και η παρουσία που αισθανόμουν στο δωμάτιο ήταν διαφορετική από τις προηγούμενες, ήταν πολύ δυνατή. Σαν να είχε σταματήσει η γη να κινείται κι εγώ το ίδιο ακίνητος σαν να βρισκόμουν σ’ ένα κενό με απόλυτη σιωπή περιμένοντας να ανακοινωθεί κάτι βαρυσήμαντο! Ίσως και να αισθανόμουν έτσι από το δέος που ένιωσα στην σκέψη ότι μπορεί να ήταν κι ο Θεός ακόμα! Τώρα είπα, Θεός είναι αυτός, θα ξέρει τα πάντα που έχω μέσα μου…Θα διαβάζει τις σκέψεις μου που εκείνη την στιγμή από ντροπή προσπαθούσα να συγκρατήσω…Αισθανόμουν γυμνός…Μέχρι που τόλμησα μια δεύτερη ερώτηση, για το ‘εάν υπάρχει στ ’αλήθεια’. Η απάντηση ήταν ‘ναι’…! Κι όταν ρώτησα τρίτη φορά, ‘εάν υπήρχε πάντα,’μόλις ψέλλιζα τα λόγια. Μου απάντησε όμως και πάλι ‘ναι’. Είδα τότε που πέρασαν κάποιες στιγμές χωρίς να πάθω τίποτα και αναθάρρησα, έτσι,- καθώς μ’ απασχολούσαν έντονα και τ’ άθλια οικονομικά μου,- έκανα ο άνθρωπος την ερώτηση της ημέρας, για το ‘εάν υπάρχει θησαυρός,’ απαντώντας μου κι αυτή την φορά ‘ναι’. Θ’ αντιλαμβάνεστε την έκπληξή μου για όλες τις απαντήσεις που πήρα αλλά να υπάρχει και θησαυρός; Προσπάθησα να εκμαιεύσω από αυτό το καλό πνεύμα, ‘που ήταν αυτός ο θησαυρός’ αλλά δεν πήρα από κει και ύστερα καμία άλλη απάντηση. Το σύστημα έπαψε πια να δουλεύει και τα πνεύματα, αν και δοκίμασα κι άλλη- κι άλλη και πάλι κι άλλη συνεδρία, έπαψαν να παρουσιάζονται! Κατάλαβα πως ότι έκανα μέχρι τότε, αυτό είχε φτάσει στο τέλος του! Ο Θεός δεν επέτρεπε πλέον την επαφή των πονηρών πνευμάτων μ’ εμένα πλέον! Με άλλα λόγια μ’ ελευθέρωσε από την παρουσία τους! Από την μεριά μου πάλι κατάλαβα πως έπρεπε να κάνω το ίδιο. Γι αυτό δεν ξαναπροσπάθησα ποτέ από εκείνες τις ημέρες και ύστερα να έρθω σ’ επαφή με τον ίδιο τρόπο, ούτε με κανέναν άλλο από εκείνους που έλεγε το εγχειρίδιο των φίλων μου. Ούτε στα σοβαρά ούτε στ’ αστεία…Είτε αυτό να ήταν καλό πνεύμα είτε πολύ περισσότερο κακό πνεύμα. Πως όμως θα ερχόμουν σ’επαφή με τον Θεό; Πήρα βέβαια την τρομάρα της ζωής μου αλλά αυτή η επαφή, μου άφησε μια γλυκύτητα που επιθυμούσα με όλη μου την καρδιά να ξαναδοκιμάσω! Ποιος θα ήταν ο καινούργιος τρόπος επικοινωνίας;Έπειτα, είχα θεραπευτεί; Βέβαια να μεγάλο βήμα είχε γίνει. Μέσα μου, βαθιά μέσα στην ψυχή μου καταλάβαινα πως είχα ευεργετηθεί αλλά το σώμα μου ακόμα έπασχε. Και μετά, για να μην ξεχνιόμαστε, η υπόσχεση του θησαυρού ότι υπάρχει, οι χρυσές λύρες και τα φλουριά τα κωνσταντινάτα που γυρόφερναν στο μυαλό μου, που τα πάτε αυτά…Μάλλον τίποτα δεν τελείωσε ακόμα! ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΠΕΜΕΝΕ ΝΑ ΕΝΝΟΗΣΩ ΤΗΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΩ ΤΙΣ ΠΡΟΤΑΙΡΕΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΣΤΟ ΕΞΗΣ ΘΑ ΈΠΡΕΠΕ Ν’ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩ! Αυτό λοιπόν θα το ζούσα στο αμέσως επόμενο διάστημα.

ΕΝΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ

Καθώς πέρασαν κάποιες μέρες, από τα τελευταία απίστευτα γεγονότα, υποχρεώθηκα ν’ ανέβω στην Αθήνα για κάποιες δουλειές. Το τι επακολούθησε και μάλιστα πολύ γρήγορα, δεν περιγράφεται! Χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα κάποιο απόγευμα ν’ ακούω ένα κήρυγμα από το ευαγγέλιο στην εκκλησία της Πεντηκοστής Πειραιώς. Τελευταία φορά που βρέθηκα σ’ εκκλησία ήταν πριν 23 χρόνια παπαδάκι όταν ήμουν, στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας στα Μανιάτικα του Πειραιά, και η χαρά μου ήταν μεγάλη όταν κάποιοι χριστιανοί μου είπαν να την επισκεφτώ! Δεν φαντάζεστε όμως την έκπληξη που δοκίμασα, όταν την ίδια εκείνη ώρα του κηρύγματος ένιωθα ότι από τον άμβωνα έβγαινε μια δύναμη όμοια με αυτήν που είχα γευθεί, όταν μίλαγα μ’εκείνο το καλό πνεύμα που μου είχε στείλει πριν από λίγες μέρες ο Θεός στο σπίτι μου, στο χωριό και στην κάμαρά μου…Από την αρχή του κηρύγματος καταλάβαινα καθαρά ότι δεν ήταν ο κήρυκας αλλά ο Θεός που μιλούσε με το στόμα του, απευθυνόμενος μάλιστα σε μένα προσωπικά…Γιατί το λέω αυτό; Μα επειδή το κήρυγμα εκείνης της ευλογημένης ημέρας ήταν ‘ο θησαυρός στον αγρό’. Σύμπτωση; Κάποιος έλεγε, πως σύμπτωση είναι ο τρόπος που σου γνέφει ο Θεός.…Για μένα,-όπως το πήρα εγώ,- ήταν η ημέρα που με καλούσε ο Θεός να παρουσιαστώ σ’ αυτόν! Μπροστά Του και με τον τρόπο τον δικό Του! Για να γνωρίσω την δικαιοσύνη Του και την σωτηρία Του! Η καρδιά μου έσπασε, τα γόνατά μου λύγισαν, τα μάτια μου αναλύθηκαν από τα δάκρυα κι εγώ παρέμεινα σ’ αυτήν την θέση χάνοντας την αίσθηση του χρόνου και του τόπου που βρισκόμουν, μέχρι το τέλος του κηρύγματος, παρακαλώντας συνέχεια τον Ιησού Χριστό να με συγχωρέσει, να μ’ ελεήσει και να μου δώσει δύναμη, ώστε εις το εξής να διακρίνω το δικό του θέλημα. Έκτοτε ο καιρός που πέρασε υπήρξε διαφορετικός από τον προηγούμενο. Οι δυσκολίες παρέμεναν δυσκολίες αλλά εγώ ένιωθα ευλογημένος, επειδή κάθε φορά νικούσα και από μία. Αισθανόμουν ασφαλής επειδή δεν ήμουν μόνος. Μπορεί οι παλαιοί φίλοι μου να σκόρπισαν και να χάθηκαν από την ζωή μου όταν με είδαν που άλλαζα αλλά αυτό, μαζί με τις παλιές συνήθειες που άφησα πίσω μου, ουδόλως με πείραξε. Ο νέος φίλος μου και σωτήρας μου Ιησούς Χριστός που είχε βάλει την ψυχή του για μένα, έμελλε ν’ αποδειχτεί καλύτερη παρέα μου. Με τον καιρό θεραπεύτηκα τελείως και ψυχικά και σωματικά, όχι μόνο από τις επιρροές των πονηρών πνευμάτων αλλά και από άλλες ασθένειες, οι οποίες όπως ξαφνικά εμφανίστηκαν αμέσως εξαφανίστηκαν! Καμιά φορά σκέφτομαι, πως τίποτα απ’ όσα συμβαίνουν δεν γίνονται χωρίς λόγο, αφού όπως λέει και ο ψαλμωδός: « καλό ήταν σε μένα ότι ταλαιπωρήθηκα, για να μάθω τα διατάγματά σου».(Ψαλμ.119:71)

Εύχομαι να έρθουν σε όλους εσάς, οι τίμιες και μέγιστες επαγγελίες του Κυρίου μας Ιησού Χριστού χωρίς τις ταλαιπωρίες μου..

Γιάννης Μαστοράκος

Μεσίτης Ακινήτων