Ο Χριστός είναι το Πάσχα...Όχι η μέρα! Ο Ίδιος!

Ο Χριστός είναι το Πάσχα…Όχι η μέρα! Ο Ίδιος!

Ζούμε το Πάσχα με ένταση: Νηστείες, κατανυκτικές ακολουθίες, Εγκώμια, Ανάσταση, λαμπάδες, συγκίνηση… Και μετά; Μια μέρα αργία και την Δευτέρα, όλα πάλι όπως πριν. Μάλλον κάτι δεν πάει καλά η κάτι πάει πολύ βαθιά και δεν τολμάμε να το δούμε, διότι αν το Πάσχα δεν αλλάζει τη Δευτέρα σου, τότε δεν κατάλαβες τι γιόρτασες την Κυριακή

Αν ο Χριστός είναι το Πάσχα, γιατί το ζούμε σαν μια μέρα;

Η Καινή Διαθήκη δεν λέει: «Γιορτάστε το Πάσχα μια φορά τον χρόνο.» Λέει: «Ο Χριστός είναι το Πάσχα ημών ο οποίος θυσιάστηκε» (Α΄Κορ.5:7).
Δηλαδή: Ο Χριστός είναι το Πάσχα! Όχι η μέρα! Ο Ίδιος! Και αν Εκείνος δεν πεθαίνει και δεν ανασταίνεται ξανά κάθε άνοιξη αλλά ζει παντοτινά, τότε γιατί εμείς να τον θυμόμαστε με ένταση μόνο για λίγες μέρες;

Το Πάσχα δεν είναι ανάμνηση. Είναι συμμετοχή.

Η Εκκλησία δεν μας καλεί να θυμηθούμε κάτι που έγινε αλλά μας καλεί να ζήσουμε Αυτόν που νίκησε τον θάνατο.

Κάθε φορά που λέμε «Χριστός Ανέστη» δεν μιλάμε για τότε, μιλάμε για τώρα.
Και κάθε φορά που κοινωνούμε, δεν “συμβολίζουμε” την Ανάσταση, την ζούμε μέσα μας.

Το Πάσχα είναι Ζωή…Και αν δεν γίνεται τρόπος ζωής, χάνουμε το νόημά του.

Και γιατί τότε 40 μέρες νηστεία;

Μα για να μάθουμε να πεινάμε για τον Θεό.
Όχι για να τιμωρηθούμε. Όχι για να «αντέξουμε» αλλά για να θυμηθούμε ότι «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ του στόματος του Θεού» (Ματθ.4:4) και ότι τα πάθη μας δεν είναι ο εαυτός μας.

Τα πάθη μας δεν είναι ο εαυτός μας

Αυτό είναι κάτι που αλλάζει τον τρόπο που βλέπεις τον εαυτό σου και τον Θεό.

Πολλοί νομίζουμε ότι οι αδυναμίες μας είναι αυτό που είμαστε.
Ότι ο εγωισμός, η λαγνεία, ο θυμός, η απληστία, η αδιαφορία… είναι η ταυτότητά μας, αλλά όχι…!
Αυτά είναι τραύματα, συνήθειες, πληγές, όχι η ψυχή μας.
Δεν γεννηθήκαμε μ’ αυτά…Τα φορέσαμε στον δρόμο!
Και ο Χριστός δεν ήρθε να μας καταδικάσει γι’ αυτά, αλλά να μας καθαρίσει από αυτά.

Τα πάθη μας είναι ψέματα που μάθαμε να λέμε στον εαυτό μας.

Και η νηστεία, η μετάνοια, η εξομολόγηση, είναι τρόποι να θυμηθούμε ποιοι είμαστε: Όχι σκλάβοι, αλλά υιοί και θυγατέρες του Θεού. Θυμήσου τον πατέρα του άσωτου υιού που δεν του είπε «άλλαξε για να σε δεχτώ» αλλά τον αγκάλιασε, γιατί ποτέ δεν έπαψε να είναι παιδί του.

Η μετάνοια δεν είναι να γίνεις κάποιος άλλος, είναι να επιστρέψεις σε Αυτόν που ήσουν από πάντα: Παιδί του Θεού.

Όπως ο Χριστός νήστεψε 40 μέρες για να ξεκινήσει τον δρόμο Του, έτσι κι εμείς βαδίζουμε με νηστεία, προσευχή, σιωπή, για να μπορέσουμε να Τον αναγνωρίσουμε τη νύχτα του Πάσχα, αλλιώς θα περάσει από δίπλα μας Αναστημένος και δεν θα Τον δούμε ποτέ.

Η Κυριακή είναι Πάσχα κάθε εβδομάδα

Αυτό το ξέρεις αλλά το ζεις;
Η Κυριακή δεν είναι απλώς αργία. Είναι εμπειρία Ανάστασης.

Η πρώτη Εκκλησία δεν είχε “Πάσχα τον Απρίλη”, είχε Πάσχα κάθε Κυριακή.
Και μαζεύονταν για να κοινωνήσουν την Ανάσταση. Η Ανάσταση δεν είναι μόνο γεγονός. Είναι η πρόσκληση για ζωή, πνευματική εμπειρία, αιώνια παρούσα πραγματικότητα…Και όπως έλεγε κάποιος…«Δεν είναι να πιστέψεις ότι ο Χριστός αναστήθηκε αλλά να Τον συναντήσεις Αναστημένο.»

Άρα λοιπόν, το να μην ζούμε το Πάσχα κάθε Κυριακή, είναι σαν να λέμε στον Αναστημένο: «Ωραία ήταν μαζί Σου χθες αλλά σήμερα έχω άλλες δουλειές.»

Γιατί τότε οι Πατέρες επιμένουν τόσο στην εορτή;

Όχι για να περιορίσουν τον Χριστό σε μία μέρα αλλά για να μας ξυπνήσουν.

Η εορτή είναι το καμπανάκι, όχι η ουσία. Οι νηστείες, οι ακολουθίες, τα εγκώμια…ΔΕΝ σώζουν, αλλά ξυπνούν την καρδιά που έχει μουδιάσει…Και μας λένε: «Ξύπνα! Στάσου μπροστά στο Σταυρό… Δες Τον… Άγγιξέ Τον… Άλλαξε.»