3. από τον Παράδεισο σε αφιλόξενη γη

3. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Η κακή χρήση της ελευθερίας οδήγησε τον πρώτο άνθρωπο τον Αδάμ και την σύντροφό του Εύα στην ανυπακοή στην παράβαση και στον θάνατο

16«Και ο Κύριος ο Θεός έδωσε προσταγή στον Αδάμ, λέγοντας: Από κάθε δέντρο του παραδείσου θα τρως ελεύθερα,

17 από το δέντρο τής γνώσης τού καλού και του κακού, όμως, δεν θα φας απ’ αυτό· επειδή, την ίδια ημέρα που θα φας απ’ αυτό, θα πεθάνεις οπωσδήποτε».(Γέν.2:16–17)

Ο Αδάμ, ο πρώτος άνθρωπος και η Εύα η μητέρα όλων των ζωντανών ανθρώπων δεν άκουσαν στην εντολή του Θεού και έγιναν με το να γνωρίσουν το καλό και το κακό, η αιτία να εισχωρήσει σε αυτούς και στους απογόνους τους και σε όλο τον μετέπειτα κόσμο η αμαρτία, με συνέπεια τον θάνατο. Διότι μέχρι τότε δεν υπήρχε θάνατος, αφού η δύναμή του βρίσκεται στην αμαρτία. Ο απόστολος Παύλος μας λέει ποιο συγκεκριμένα ότι:

 «Διαμέσου ενός ανθρώπου η αμαρτία μπήκε μέσα στον κόσμο, και με την αμαρτία ο θάνατος, και με τον τρόπο αυτό ο θάνατος πέρασε μέσα σε όλους τούς ανθρώπους, για τον λόγο ότι όλοι αμάρτησαν». (Ρωμ.5:12)

Έκτοτε και με την δύναμη του θανάτου να είναι στην αμαρτία, για τους ανθρώπους κατέστει αδύνατον να μην πεθαίνουν, να μην αντιμετωπίζουν δηλαδή τον φυσικό θάνατο που σημαίνει, τον αποχωρισμό του σώματος από την ψυχή. Αλλ’ αυτό για το οποίο θα πρέπει ν’ ανησυχούμε και που μελλοντικά θ’ αποδειχθεί ως χειρότερο και από τον φυσικό θάνατο, είναι ο πνευματικός θάνατος, ο αιώνιος δηλαδή αποχωρισμός της ψυχής από τον Θεό,  για τον οποίο η Αγία Γραφή μας πληροφορεί τα πάντα και μας προειδοποιεί. (Εβρ.9:27,Λουκ.16:26) (βλέπε στην θεματολογία μας. «η ψυχή και ο προορισμός της» ).

Η ανυπακοή και η παράβαση οδηγούν τον  Αδάμ και την Εύα εκτός του παραδείσου

«Γι’ αυτό, ο Κύριος ο Θεός τον έβγαλε έξω από τον παράδεισο της Εδέμ, για να εργάζεται τη γη από την οποία πάρθηκε» (Γέν.3:23)

Πρώτα ο Θεός απευθύνεται στην γυναίκα, επειδή πρώτη αυτή παρέβη την εντολή Του όταν τους είπε: «από τον καρπό του δέντρου, που είναι στο μέσον του παραδείσου, μη φάτε απ’ αυτόν, μήτε να τον αγγίξετε, για να μη πεθάνετε». (Γέν.3:3)

Γι αυτό τις λέει:

16 «Θα υπερπληθύνω τις λύπες σου και τους πόνους της κυοφορίας σου· με λύπες θα γεννάς παιδιά· και στον άνδρα σου θα είναι η επιθυμία σου, κι αυτός θα σε εξουσιάζει.

17 Και στον Αδάμ είπε: Επειδή υπάκουσες στον λόγο τής γυναίκας σου, και έφαγες από το δέντρο, από το οποίο σε είχα προστάξει λέγοντας: Μη φας απ’ αυτό, καταραμένη να είναι η γη εξαιτίας σου· με λύπες θα τρως τους καρπούς της όλες τις ημέρες τής ζωής σου·

18 αγκάθια δε και τριβόλια θα βλαστάνει σε σένα· και θα τρως το χορτάρι τού χωραφιού»· (Γέν.3:16-18)

Τα πρώτα λοιπόν σημάδια της δικαιοσύνης του Θεού αρχίζουν κιόλας να διαφαίνονται, αφού κατά κυριολεξία οι πρωτόπλαστοι εκδιώκονται άμεσα από τον παράδεισο στον οποίο ο Θεός  τους είχε βάλει για να εργάζονται και να φυλάνε, χάνοντας την ευλογημένη σχέση που είχαν μαζί Του, (Γέν.3:8) καθώς και όλα εκείνα τα προνόμια που απολάμβαναν όταν ήταν στην φροντίδα και επίβλεψη του Κυρίου. Τώρα όμως, η εκδίωξή τους πλέον από τον παράδεισο δεν θα ήταν χωρίς συνέπειες,- κάτι που δεν είχαν σκεφτεί,- αφού η κατοίκισή τους στο εξής θα ήταν σε γη αφιλόξενη!

Έχουμε πει πως η γη τότε ήταν σε άριστη κατάσταση! Πως θα γινόταν λοιπόν να είναι για τους πρώτους ανθρώπους γη αφιλόξενη; Απαντάμε: Διότι εξ αιτίας του βάρους που έφερε η παράβασή τους, ο Θεός, και αυτήν την κτίση καταράστηκε, μη δεχόμενος την χωρίς επιστροφή διαμονή του ανθρώπου σ’ αυτή, και λέγοντας, «καταραμένη να είναι η γη εξαιτίας σου», η φύση «υποτάχθηκε στη ματαιότητα», και στην «δουλεία της φθοράς»,(Ρωμ.8:20,21) ώστε από τότε που ξέπεσαν οι πρωτόπλαστοι, «αγκάθια και τριβόλια βλάσταναν». (Γέν.3:18)

Την αμεριμνησία διαδέχεται ο μόχθος και η αγωνία για την επιβίωση. Τα πάντα στο εξής θ’ αποκτούνται από τον άνθρωπο σύμφωνα με το πνεύμα της εντολής:

«Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου, μέχρις ότου επιστρέψεις στη γη, από την οποία πάρθηκες· επειδή, γη είσαι και σε γη θα επιστρέψεις»(Γέν.3:19)

Η απομάκρυνση των ανθρώπων από τον Θεό από πρόσκαιρη να έχει γίνει μόνιμη και η ανάγκη για επιβίωση να συνοδεύεται από πρωτόγονα ένστικτα έως και σήμερα, (Β΄Τιμ.3:1-5) οδήγησαν τους ανθρώπους σε αλόγιστες ενέργειες, σε κατασπατάληση των φυσικών πόρων της γης, σε ασύμμετρες και ολέθριες συνέπειες για πολλούς κατοίκους αυτού του πλανήτη ανθρώπους και σε νέα δυσάρεστα αδιέξοδα για περισσότερους άλλους. (Ματθ.24:6-8) Πλέον ημερομηνία λήξης δεν έχουν μόνο οι άνθρωποι,(Ψαλ.90:10) αλλά και το περιβάλλον που ζουν, μας επιβεβαιώνουν  χωρίς να μπούμε τώρα σε λεπτομέρειες, μελέτες του ΟΗΕ και επιστημόνων απ’ όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου.

Αιώνες αργότερα από την εποχή των πρωτοπλάστων, η Αγία Γραφή δια στόματος του απόστολου Παύλου έρχεται να μας υπογραμμίσει, ότι έχουμε κάνει μια διαδρομή μέχρι τώρα «με  ολόκληρη την κτίση να συστενάζει, και να συμπάσχει με ωδίνες».(Ρωμ.8:22) Και αδυνατώντας να εννοήσει την συμπεριφορά μας έγινε αφιλόξενη και προσπαθεί να μας απορρίψει. Εάν αυτό γίνεται αντιληπτό στους πολλούς δεν το γνωρίζουμε. Έχω όμως την πεποίθηση, πως εάν η ανομία των ανθρώπων που έχει ανέβει πολύ ψηλά, είναι η αιτία των δεινών της (της κτήσης) και δεινών μας, τότε «κακοποιούντες πάσχουμε», λέει ο απόστολος Πέτρος, σε απάντηση πολλών αποριών και ερωτημάτων.( Α΄Πέτ.3:17)

Για τον Ιακώβ, που τόσο πολύ ευλόγησε ο Θεός επειδή έμενε στα προστάγματά Του, οι ημέρες της παροικίας του επί της γης  υπήρξαν «ολίγαι και κακαί»! (Γέν.47:9)

Για κάποιους άλλους ανθρώπους που αντιδρούν στον Λόγο Του Θεού και μένουν μακριά Του, άραγε τι έχουν να πουν για τον καιρό τους επάνω στην γη; Ήταν καλός η κακός; Aς αναλογισθούμε ΤΩΡΑ! «Αι ολίγαι και κακαί» ημέρες της ζωή μας, στα χρόνια της παροικίας μας επάνω στην γη, γίνονται πρέπει να σας πω, ακόμα ματαιότερες, εξ αιτίας της απομάκρυνσής μας από τον Θεό! Εάν αυτή είναι πρόσκαιρη έχει καλώς αλλά εάν γίνει μόνιμη, πόσο μεγαλύτερη ζημιά λέτε και ανεπανόρθωτο κακό και ανυπολόγιστες συνέπειες για τις ψυχές μας  θα έρθουν, όταν για τον λόγο αυτό θα επέλθει, η αιώνια και αμετάκλητη απομάκρυνσή μας από την παρουσία Του σ’ έναν τόπο που ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΑΦΙΛΟΞΕΝΗ ΓΗ, αλλά «ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων». Ο Θεός γνωρίζει τι σημαίνει αυτό, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε και οι άνθρωποι. ( Ματθ.24:51)

ΤΕΛΟΣ 3^ου  ΜΕΡΟΥΣ

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΝΟΤΗΤΑ: «4.Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΑΡΑΔΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ»