5. η Σύγχυση των Γλωσσών
5.Ο διασκορπισμός των ανθρώπων δια της συγχύσεως των γλωσσών
Από την αρχή, όταν ο Θεός έπλασε τον πρώτο άνθρωπο επί της γης, μέχρι την εποχή που οι απόγονοι του Νώε ξεκίνησαν το ταξίδι τους από τ’ ανατολικά μέρη της Μεσοποταμίας για να γνωρίσουν την γη που απλώνονταν μπροστά τους, έως και την κατάληξή τους στην εύφορη πεδιάδα της Σενναάρ, όλοι οι άνθρωποι είχαν μια γλώσσα , μιλούσαν την ίδια γλώσσα.
Στο μέρος αυτό, που υπολογίζεται πως ήταν στην Χαλδαία τα τελευταία όρια της Μεσοποταμίας, αποφάσισαν να παραμείνουν. Με τον πηλό και την άσφαλτο που ανακάλυψαν πλούσια στην περιοχή αυτή, χτίζουν μια πόλη την γνωστή σε όλους μας Βαβυλώνα η οποία αργότερα επονομάσθηκε και «σύγχυση». Στις επόμενες γενεές που ακολούθησαν έως και σήμερα ο απόηχος αυτής της ονομασίας , άφησε την εντύπωση και όχι άδικα, ότι η πρώτη οργανωμένη κοινωνία ανθρώπων που συγκροτήθηκε εκεί κοντά κατά μήκος του Ευφράτη, έβαλε υπερβολικά υψηλούς στόχους, που σύμφωνα με την Αγία Γραφή, δεν θα υπήρχε πλέον τίποτα να « εμποδίσει αυτούς για κάθε τι που σκοπεύουν να κάνουν».(Γέν.11:6)
Διότι αφού είπαν :
«Eλάτε να οικοδομήσουμε όλοι μαζί για τον εαυτόν μας και την φήμη μας, μια πόλη και ένα πύργο, του οποίου η κορυφή θα φτάνει έως τον ουρανό, για ν’ αφήσουμε όνομα εις τους απογόνους μας, πριν διασκορπισθούμε εις το πρόσωπον όλης της γης», ( Γέν.11:4) άρχισαν να κτίζουν, κάνοντας μια καυχησιάρικη επίδειξη των δεξιοτήτων τους.
Πρώτα δηλώνουν με υπεροψία ότι «ήθελαν να οικοδομήσουν για το εαυτόν τους πόλη». Βρήκαν δηλαδή οι λαοί της εποχής εκείνης που μέχρι τότε ήταν μιας γλώσσας, την ευφορότατη αυτή περιοχή της κεντρικής Ασίας και αποφάσισαν να εγκατασταθούν μόνιμα «χτίζοντας πόλη». Βέβαια από τότε οι άνθρωποι έπαιρναν αποφάσεις για τις οποίες μετάνιωναν αργότερα, αφού τους ήταν αδύνατον να προβλέψουν τι είναι καλό μακροπρόθεσμα για «τον εαυτό τους» και τους απογόνους τους. Εάν ο Θεός τους άφηνε να τις ολοκληρώσουν, θα είχαν σαν αποτέλεσμα, την ανορθόδοξη ανάπτυξη των υπόλοιπων περιοχών της γης, μιας και δεν θα υπήρχε κανείς για να την καλλιεργήσει, με αποτέλεσμα να καταλήξει αλλού άγονος και έρημος, ενώ σε άλλα μέρη της άγρια, επικίνδυνη και απροσπέλαστη εξαιτίας της βλάστησης και του «πλήθους των θηρίων του αγρού» (Έξ.23:29-30)
Επίσης, σε συνδυασμό με μια κακώς εννοούμενη υστεροφημία, ότι «για την φήμη μας, πρέπει ν’ αφήσουμε όνομα στους απογόνους μας», με αλαζονικό τρόπο σκέφτηκαν και «πύργο να οικοδομήσουμε του οποίου η κορυφή να φτάνει έως τον ουρανό»,(Γέν.11:6) έφεραν τα σχέδιά τους να είναι αντίθετα με τα σχέδια του Θεού, που ήθελε τους ανθρώπους να διασκορπίζονται παντού, κατακυριεύοντας όλη την γη. (Γέν.9:1,7)
Παραδομένοι σε ανόητες όσο και ζημιογόνες αποφάσεις και υπερηφάνειες, οι πάντοτε αυτοί κακοί σύμβουλοι των ανθρώπων, προκάλεσαν με την διαγωγή τους την επέμβαση Του και την ματαίωση των δικών τους μεγαλεπήβολων σχεδίων, (Ησα.55:8) με συνέπεια την διάσπαση της πρώτης κοινωνίας των ανθρώπων, τον διαχωρισμό του ενός από του άλλου και την εκπλήρωση των σχεδίων του Θεού, ο οποίος ύστερα από μια πραγματικά θαυμαστή ενέργειά του, επέφερε την σύγχυση των γλωσσών και χάριν της ασυνεννοησίας τον τελικό διασκορπισμό τους σε όλο το πρόσωπο της γης. (Γέν.11:8-9)
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως όλ’ αυτά καταγράφηκαν, με σκοπό ν’ αποδείξουν στις επόμενες γενεές και ειδικότερα σ’ εμάς,- ως έσχατοι ιστορικά άνθρωποι που έχουμε μια ποιο σφαιρική αντίληψη της ιστορίας μας,- ότι ο Θεός, αντίθετα με ότι ισχυρίζονται πολλοί, προνοεί για τους ανθρώπους, αγρυπνά και προετοιμάζει τα πεπρωμένα των λαών. (Ιώβ 12:13 ,ψαλμ.33:10)
Και επειδή απ’ όσα γίνονται και πραγματοποιεί ο Θεός, δεν είναι τίποτα που να μην αποσκοπούν στο καλό του ανθρώπου, αυτή την φορά, την αλαζονική συμπεριφορά τους, καθώς θέλησαν με τον πύργο που έφτιαχναν να φτάσουν «μέχρι τον ουρανό», δεν την χρησιμοποίησε για να τους καταστρέψει!
Αλλά ενθυμούμενος τον πριν από 100χρ.περίπου κατακλυσμό της γης και την υπόσχεση που είχε δώσει στον Νώε, λέγοντας,
«δεν θέλω καταρασθή πλέον την γην εξ αιτίας του ανθρώπου· διότι ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού», ( Γέν.8:21)
τώρα τους διαχωρίζει και τους διασπείρει σε όλη την γη, για να τους θέσει σε οροθέσια, ώστε αυτόνομοι, ελεύθεροι και ανεξάρτητοι μέσα σε αυτά,
«να ζητούν τον Κύριο, ίσως μπορέσουν να τον ψηλαφήσουν και να τον βρουν· αν και δεν είναι μακριά από κάθε έναν από μας ξεχωριστά», μας λέει ο απόστολος Παύλος. (Πράξ.17:26,27)
Ο Θεός στους έσχατους καιρούς ενώνει τους ανθρώπους δια του βαπτίσματος στο Πνεύμα Το Άγιο και της εκδηλώσεως της γλωσσολαλιάς
Εάν σ’εκείνη την πρώτη επίσκεψη και κάθοδό του ο Θεός μεταξύ των ανθρώπων δημιούργησε για τους λόγους που προαναφέραμε «σύγχυση», χωρισμό και απομόνωση, σήμερα το ευαγγέλιο μας διαμηνύει με το κήρυγμά του, ενότητα και επικοινωνία η οποία πραγματοποιείται στα πλαίσια της εκκλησίας.
Αυτό σημαίνει και όσο θα πλησιάζει η επιφάνεια του Κυρίου μας θα γίνεται όλο ένα και ποιο φανερό, ότι η εκ νέου ενότητα μεταξύ των ανθρώπων επιτεύχθηκε με την ενανθρώπηση του Χριστού, τον Σταυρό, τον θάνατο, την Ανάστασή Του και την έλευση του Αγίου Παράκλητου.
Το πνεύμα το Άγιο έρχεται και άρει τα αδιέξοδα που κάνει τους λαούς να είναι διαιρεμένοι και απομακρυσμένοι μεταξύ τους, με την ενότητα που χαρίζει η εκδήλωση της γλωσσολαλιάς. Και ενώ οι λαοί καθώς είναι σχηματισμένοι σε έθνη, εξακολουθούν να κρατούν τα ιδιαίτερα προσωπικά τους στοιχεία και την διαφορετικότητά τους όπως είναι η γλώσσα η πατρίδα κτλ., εν τούτοις, τους δίνεται η δυνατότητα, προσεγγίζοντας το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού να αποτελέσουν μια παγκόσμια ολότητα δια της εκκλησίας.
Η Εκκλησία είναι ο νέος ευλογημένος τόπος, με χαρακτηριστικά θα λέγαμε του παλαιού επίγειου Παραδείσου, διότι μέσα σ’ αυτήν, ο άνθρωπος ανακτά πολλά από την χαμένη του αθωότητα, ως αποτέλεσμα μιας πραγματικής και ειλικρινούς κοινωνίας που έχει με τον Θεό και τους συνανθρώπους του και με την απόκτηση μιας άλλης γλώσσης, που είναι αποτέλεσμα του βαπτίσματος του Αγίου Πνεύματος.
ΤΕΛΟΣ 5ου ΜΕΡΟΥΣ
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΝΟΤΗΤΑ: «6. Ο ΛΑΟΣ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ Π. ΔΙΑΘΗΚΗΣ»