4. η Διαχείρηση του κόσμου παραδίνεται στους ανθρώπους
4.Ο κόσμος και η διαχείρισή του παραδίνεται στους ανθρώπους με κύρια χαρακτηριστικά οι κακές επιλογές και οι χωριστικές τάσεις
Είδαμε λοιπόν, πως εξεδιώχθησαν οι πρωτόπλαστοι από τον επίγειο παράδεισο, αφού προηγουμένως έγιναν παραβάτες του θελήματος του Θεού. Οι άνθρωποι όμως έπρεπε να προχωρήσουν στην ιστορία τους. Γι αυτό και ο κόσμος που προήλθε τέλειος από τα χέρια του Δημιουργού, καθώς και η διαχείρισή του, παραχωρείται τελικά στον άνθρωπο. Σ’ εκπλήρωση της υποσχέσεως του Θεού (Γέν.1:28), άρχισαν να πληθύνονται, κατέλαβαν σημαντικά μέρη της τότε γνωστής γης, δημιουργώντας τις πρώτες οργανωμένες κοινωνίες τους.
Συμμετοχή σ’ αυτό το ιστορικό γίγνεσθαι και πρώτο ρόλο έχει βέβαια ο Θεός, που δεν έχει πάψει ποτέ ν’ αγωνίζεται για την γεφύρωση του χάσματος που έχει δημιουργήσει με την πτώση του ο άνθρωπος. Με μια νέα υπόσχεση που στην πραγματικότητα είναι μια καινούργια διαθήκη που κάνει στον Αδάμ, από την εκπλήρωση της οποίας εξαρτάται η επιστροφή του ανθρώπου και πάλι στην υπακοή του θελήματος Του, δηλαδή, «μήπως απλώσει το χέρι του και πάρει από το δέντρο τής ζωής και φάει, και ζήσει αιώνια»· (Γέν.3:22) Και αφού λέει:
«θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα ( στο κακό και στον διάβολο που το εκπροσωπεί) και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της ( στον Χριστό)· αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι,( τον θάνατο επάνω στον σταυρό) κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του», (Γέν.3:15) εγκαινιάζει το τέλος μιας περιόδου της οποία κύριο συστατικό ήταν η αθωότητα, για να την διαδεχθεί η οικονομία της συνείδησης που στο εξής θα διαμορφώνεται κάτω από το βάρος της ανθρώπινης διακυβέρνησης.
Αυτή είναι μια χρονική περίοδος σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι μπορούν να εργάζονται την γη, να αποκτούν εμπειρίες και γνώσεις που αφορούν το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος, το δίκιο και το άδικο. Ήταν αυτεξούσιοι και ελεύθεροι να παίρνουν τις οποιαδήποτε αποφάσεις επιθυμούσαν. Αλλά καθώς ζούσαν μακριά από τους ελέγχους του Θεού γέμισαν την γη με διαφθορά και σκληρότητα. Ασχημονώντας κάθε μέρα προκάλεσαν με την κακή συμπεριφορά τους τον Θεό και καταστάσεις επικίνδυνες με τραγικά για τους ίδιους επακόλουθα.
Η πορεία του ανθρώπου από την αρχική του κατάσταση συνεχίζει να είναι πτωτική και χαρακτηρίζεται από μια αλυσιδωτή διάσπαση των σχέσεών του σε όλα τα επίπεδα.
Πέρα από την πρωταρχική του διάσπαση της σχέσης του με τον Θεό στον Παράδεισο, βλέπουμε την διάσπαση της σχέσης άντρα, του Αδάμ, με την γυναίκα της Εύας, με εξουσιαστική επιβολή του πρώτου στην δεύτερη. (Γέν.3:16).
Την διάσπαση της σχέσης μεταξύ των αδελφών Κάιν και Άβελ, που φτάνει μέχρι την αδελφοκτονία ,(Γέν.4:8) την οποία διαδέχθηκε μετά από λίγο καιρό,(τέσσερις γενεές) οι δολοφονίες με πρωταγωνιστή τον Λάμεχ.(Γέν.4:23,24).
Από την γενεαλογία του Κάιν άρχισε και η πολυγαμία, (Γέν.4:19) ενώ αργότερα, μαζί με όλ’ αυτά, ήρθε και η ανατροπή της φυσικής τάξης του κόσμου από τους παράνομους γάμους των Υιών του Θεού με τις θυγατέρες των ανθρώπων! (Γέν.6:2).
Αλλά και ο κατακλυσμός, (Γέν.7:11) από τα νερά του οποίου ο Θεός επέτρεψε να πλημμυρίσει όλη η γη και να πνιγεί κάθε ζωντανός οργανισμός που κινείτο επάνω σε αυτή. Ήταν το απαύγασμα ενός τρόπου ζωής των ανθρώπων που συνειδητά και χωρίς φραγμούς εξέλιξαν τον χειρότερο εαυτό τους. Χωρίς ποτέ να λάβουν υπ’ όψη τους τις προειδοποιήσεις του Θεού, ο οποίος δια του Νώε για 120 συνεχή χρόνια τους καλούσε να επιστρέψουν από την έκφυλη και άνομη ζωή τους, έγιναν για μια ακόμη φορά και πάλι η αιτία να χάσουν, -αλλά και οι ίδιοι να χαθούν-, το μέρος εκείνο της γης που κατοικούσαν. Την πρώτη φορά ήταν ο επίγειος παράδεισος που χωρίς όρους, τους είχε τοποθετήσει ο Θεός για να τον εργάζονται και να φυλάττουν. Τώρα ήταν η γη, που μετά την εκδίωξή τους από τον παράδεισο, με πολύ κόπο απλώθηκαν και κάποιο μέρος της ανέκτησαν.
Ο πραγματικός όμως πρωταγωνιστής της ανθρώπινης ιστορίας που ήταν από την αρχή ο Δημιουργός Θεός, δεν άφησε ούτε τότε τον εαυτό του αμαρτύρητο. Όταν μέσα από την πρόσκαιρη διάρκεια του βόρβορου κόσμου, (Γέν.6:6) αναδεικνύεται ο Νώε κήρυκας δικαιοσύνης, ο Θεός είδε στο πρόσωπό του, εκείνον με τον οποίο θα μπορούσε να συνεχίσει να εργάζεται και να ευλογεί το ανθρώπινο γένος. Μπορούσε και πάλι να υποσχεθεί, να κάνει νέα διαθήκη σ’αυτόν και στους απογόνους του, από την οποία θα επωφελούνταν όλες οι επόμενες γενεές και να την κρατήσει για πάντα. Και ευλόγησεν ο Θεός τον Νώε και τους υιούς αυτού· και είπε προς αυτούς: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γήν·
και ο φόβος σας και ο τρόμος σας θέλει είσθαι επί πάντα τα ζώα της γης, και επί πάντα τα πτηνά του ουρανού, επί παν ό,τι έρπει επί της γης, και επί πάντας τους ιχθύας της θαλάσσης· εις τας χείρας σας εδόθησαν»· (Γέν.9:1-2)
«και στήνω τη διαθήκη μου σε σας· και στο εξής δεν θα εξολοθρευτεί καμιά σάρκα από τα νερά του κατακλυσμού· ούτε θα υπάρξει πλέον κατακλυσμός για να φθείρει τη γη.
12 Και ο Θεός είπε: Τούτο είναι το σημείο τής διαθήκης, που εγώ κάνω ανάμεσα σε μένα και σε σας και σε κάθε έμψυχο ζώο, που είναι μαζί σας, σε αιώνιες γενεές.
13 Βάζω το τόξο μου στο σύννεφο, και θα είναι σε σημείο διαθήκης ανάμεσα σε μένα και στη γη» (Γέν.9:11-16)
Παρ’ όλα αυτά η πτώση του ανθρώπου συνεχίστηκε. Ο μετακλυσμιαίος κόσμος δεν έκανε λιγότερα ίσως από τις προηγούμενες γενεές. Κακές επιλογές και χωριστικές τάσεις διαπιστώνουμε πολύ γρήγορα με την διάσπαση της σχέσης πατέρα- γιού όπως στην περίπτωση του Νώε και Χαμ. (Γέν.9:25) Και τέλος, την πλήρη διάσπαση της ανθρώπινης κοινωνίας, που επήλθε 100χρόνια μετά από τον κατακλυσμό. (Βλ πύργος της Βαβέλ). (Γέν.11:9)
ΤΕΛΟΣ 4ου ΜΕΡΟΥΣ
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΝΟΤΗΤΑ: «5. Ο ΔΙΑΣΚΟΡΠΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ»