8.Η Επιστροφή των Εθνών
8.Το σχέδιο του Θεού για την επιστροφή των εθνών
Συμπεραίνουμε λοιπόν –από τις προηγούμενες ενότητες,-πως ο Θεός χρησιμοποίησε την περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης και τον λαό Ισραήλ για να φτάσει στα έθνη ανά τον κόσμο και ενώ δεν είχε αφήσει τον εαυτό του ποτέ αμαρτύρητο σε αυτά, (Πραξ.14:17) όμως, τα επισκέφτηκε όπως δείξαμε, «για να πάρει απ’ αυτά λαό για το όνομά του», εγκαινιάζοντας έτσι την περίοδο της Καινής Διαθήκης. (Πράξ.15:14)
Τώρα, την θέση του φυσικού Ισραήλ που ήταν ο περιούσιος λαός του Θεού, την παίρνει ο πνευματικός Ισραήλ. Αυτός είναι τώρα λαός του Θεού! Και αυτά είναι τα παιδιά του Θεού σήμερα, τα οποία βλέπουμε να συνάγει το Πνεύμα το Άγιο δια του μηνύματος του Ευαγγελίου, (Α΄Πέτ.1:23) εις τ’ όνομα και δια χάρη του Ιησού Χριστού (Πράξ.4:12) μέσα απ’ όλα τα έθνη και φυσικά και από τους Ισραηλίτες!
Ο απόστολος Πέτρος λέει απευθυνόμενος προς όλους τους περεπιδημούντες την Ιερουσαλήμ Ιουδαίους και άλλους προσήλυτους την ημέρα της Πεντηκοστής, ενώ αυτοί παρακολουθούσαν την έγχυση του Πνεύματος του Αγίου και απορούσαν για το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς. «Η υπόσχεση είναι προς εσάς και προς τα παιδιά σας (εννοώντας τους ίδιους τους Ισραηλίτες), και προς όλους εκείνους που είναι μακριά, όσους θα προσκαλέσει ο Κύριος ο Θεός μας» ( ενν. τους Εθνικούς). (Πράξ.2:39,11:26)
Αρχής λοιπόν γενομένης με το κήρυγμα του αποστόλου Πέτρου και την στήριξη του Αγίου Πνεύματος, την ημέρα εκείνη, συνέβη το θαυμαστό γεγονός να πιστέψουν με μιας 3.000 ψυχές, ώστε η ημέρα της Πεντηκοστής των Ιουδαίων, (Έξ.23:16) να επαληθευτεί και ως ημέρα θερισμού των Πρωτογεννημάτων και να βαπτιστούν αμέσως στ’ όνομα του Ιησού Χριστού, για να δημιουργηθεί έτσι η πρώτη εκκλησία με έδρα την Ιερουσαλήμ.
Με τις επεμβάσεις του Θεού να γίνονται από κει και πέρα όλο και περισσότερο θαυμαστές, το χαρμόσυνο άγγελμα της σωτηρίας ήταν αδύνατον να μένει περιχαρακωμένο στα μέρη του Ισραήλ και ν’ αποτελεί υπόθεση μόνο των Εβραίων. Οι απόστολοι καθώς και οι μαθητές του Ιησού στο σύνολό τους, στην αρχή δεν γνώριζαν πώς να διαχειριστούν την εξάπλωση του ευαγγελίου, αφού οι παραδόσεις τους απαγόρευαν να έρχονται σε επαφή με τους Εθνικούς. Οδηγήθηκαν όμως με διάφορους τρόπους από το Πνεύμα το Άγιο, υλοποιώντας έτσι το πρόγραμμα του Θεού που ήθελε «να λύεται ο μεσότοιχος του φραγμού», (Εφεσ.2:14) και με επικεφαλής αρχικά τον Πέτρο, ο Χριστός δια του κηρύγματος εγχέεται εις τα έθνη, μεταφέρεται παντού και δέχονται αυτόν μετά χαράς βαπτιζόμενοι στ’ όνομα Του.
-Πρώτα ο Κορνήλιος, ένας Ρωμαίος εκατόνταρχος μαζί με όλους τους οικείους του ο οποίος ζούσε στα μέρη της Καισαρείας. Πριν καν τελειώσει το κήρυγμά του ο απόστολος Πέτρος, άπαντες οι παρευρισκόμενοι και ακούοντες τον λόγο, άρχισαν να μιλούν άγνωστες σ’ αυτούς ξένες γλώσσες και να μεγαλύνουν τον Θεό δια Πνεύματος Αγίου, προκαλώντας μάλιστα έκπληξη στους εκ περιτομής πιστούς, ( ενν. τους Ιουδαίους πιστούς) ότι το Πνεύμα το Άγιο εξεχύθη και εις τα έθνη. (Πραξ.10:1-τέλος)
-Είχε προηγηθεί από τον Φίλιππο, έναν από τους επτά διακόνους της εκκλησίας των Ιεροσολύμων και όπως αποδείχθηκε δεινό ευαγγελιστή, ο προσηλυτισμός ενός ευνούχου Αιθίοπος, άρχοντος της Κανδάκης, ο οποίος είχε σημαίνουσα θέση μεταξύ των συμπατριωτών του, αφού εκτελούσε χρέη επιτηρητή επί του θησαυροφυλακίου της βασίλισσας των Αιθιόπων. (Πραξ.8: 26-τέλ.) Ο άνθρωπος αυτός με την σειρά του συνετέλεσε ώστε να μεταδοθεί το ευαγγέλιο του Χριστού σε όλη την Αιθιοπία.
-Ύστερα την σκυτάλη παίρνουν ο απόστολος Παύλος και απόστολος Βαρνάβας, ο συνοδοιπόρος και συνεργάτης του αποστόλου των εθνών όπως ο Παύλος αργότερα ονομάσθηκε. Διαδίδουν το ευαγγέλιο του Χριστού θεραπεύοντας δια του Κυρίου πάσαν νόσο και πάσα ασθένεια, επιθέτοντας χείρας και εκβάλλοντας δαιμόνια δια του κηρύγματος.
Στην αρχή από την Αντιόχεια της Συρίας, όπου πρώτα εκεί οι μαθητές του Ιησού Χριστού ονομάσθηκαν χριστιανοί. (Πράξ.11:26) Έπειτα στην Πάφο της Κύπρου, μετά στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στο Ικόνιο, τα Λύστρα και την Δέρβη που ήταν μέρη της Γαλατίας στην Μικρά Ασία. (Πραξ.13:1-τέλος)
Με τον απόστολο Παύλο ακούραστο να συνεχίζει αυτό το Θεάρεστο έργο, όχι βέβαια χωρίς δυσκολίες, (Α΄Κορ.11:21-31) τον βλέπουμε να οδηγεί τους νέους του συνεργάτες, τον Τιμόθεο, τον Τίτο και άλλους, στο νέο του ιεραποστολικό ταξίδι και να ρίχνονται με αγάπη και ενθουσιασμό στην διάδοση του ευαγγελίου, περιλαμβάνοντας αυτή την φορά στα σχέδιά τους και την αγαπημένη μας πατρίδα, ενώ ο Κύριος συμαρτυρούσε πάντοτε με ενέργειες θαυμάτων, ιαμάτων και διανομές Πνεύματος Αγίου. Πρώτα στους Φιλίππους της Μακεδονίας, έπειτα στη Θεσσαλονίκη, κατόπιν στην Βέροια για να καταλήξουν στην Αθήνα και στην Κόρινθο. (Πραξ.16:9-τέλ.Κεφ.17,18)
Στο τρίτο του ιεραποστολικό ταξίδι στην Έφεσο έγιναν τεράστια από τα χέρια του αποστόλου Παύλου αφού και μαντήλια η περιζώματα που έρχονταν σ’ επαφή με το σώμα του, όταν τ’ άγγιζαν ασθενείς την ίδια στιγμή θεραπεύονταν, και όσοι είχαν πνεύματα ακάθαρτα αυτά αμέσως εξέρχονταν. Στα τρία χρόνια που έμεινε εκεί ο Παύλος, αν και υπέστη διωγμούς από αρκετούς εκεί στην Έφεσο που είχαν συμφέρον να διατηρούν την αρχαία όσο και μιαρή θρησκεία της πόλεως που συνδεόταν με την λατρεία της θεάς Άρτεμης, συνετέλεσε έτσι ώστε το γόητρό της ν’ ανατραπεί, η λατρεία στο πρόσωπο της να ατονήσει και η επίδρασή της αργότερα να εξαφανιστεί. (Πραξ.19:1-τέλος).
Τέλος από την Ρώμη, (Πραξ.27:16-τέλ.). εκεί όπου μαρτύρησε ο απόστολος των εθνών τον Ιησού Χριστό και φυλακίστηκε για τ’ όνομά του, έγραψε και απέστειλε πολλές από τις επιστολές που και εμείς μελετάμε σήμερα. Έγινε έτσι, αφενός για να στηριχθούν οι ψυχές που δέχθηκαν τον Λόγο του Θεού, έπειτα δε, για ν’ αποτελέσουν οι επιστολές αυτές μαζί με τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης, -τα οποία εγράφησαν από τους μαθητές του Ιησού Χριστού εμπνευσμένοι από το Πνεύμα το Άγιο ,- ο γραπτός Λόγος του Θεού. Το ένα και μοναδικό μέσον, που με την συνδρομή του Πνεύματος του Αγίου ευαγγελίστηκε όλη η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Σε απίστευτα σκληρές για τους χριστιανούς συνθήκες και διωγμούς που υπέστησαν από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, γίνονται και μετά την εποχή των αποστόλων, αμέτρητες άλλες εκκλησίες, κάποιες από τις οποίες, ακόμα και σήμερα διατηρούν τον χαρακτήρα τους και την αποστολή τους, ενώ βρίσκονται στην επίβλεψη του ίδιου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. (Αποκ.1:20&2:1-τέλ.)
Παρατηρούμε δηλαδή πιστούς και αδελφότητες, επιμερισμένες ανά πρασιές από τον Θεό σε όλο τον κόσμο, με σημαντικότερες και πληρέστερες ως προς το θέλημα του Θεού και πλέον αντιπροσωπευτικές ως προς το ακριβέστερο δικό μας βάδισμα για να γινόμαστε τέλειοι, τις εκκλησίες της Φιλαδέλφειας και της Σμύρνης, όπως αυτές περιγράφονται στην Αποκάλυψη του Ιωάννου.
Ιδιαίτερα για την εκκλησία της Φιλαδέλφειας, ο ποιμένας και τα μέλη της εκκλησίας αυτής ανέδειξαν τόση πιστότητα και ταπείνωση απέναντι στο μυστήριο του Σταυρού, που έγινε η πλέον αγαπητή για τον Ιησού Χριστό εκκλησία και το ποιο φωτεινό και μοναδικό παράδειγμα, στο οποίο καλούμεθα κι εμείς σήμερα να μοιάσουμε.
Αν και ζούσαν μέσα σε μια ειδωλολατρική και διεφθαρμένη κοινωνία ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη τους για το ευαγγέλιο που το έκαναν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Δεν είχε να κάνει με την μεγάλη η την «μικράν δύναμή της», όπως της αναγνωρίζει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, αλλά μ’ένα θαυμαστό χαρακτηριστικό της γνώρισμα ότι, «εφύλαξας τον λόγον της υπομονής μου και δεν ηρνήθης το όνομά μου», που την έκανε αξιολάτρευτη στα μάτια του.
Αυτό Τον κάνει η μάλλον Τον υποχρεώνει να την προστατέψει! Και ενώ η εκκλησία της Σμύρνης, μια πολλά υποσχόμενη για την ακεραιότητά της και επίσης αγωνιζόμενη κάτω από αντίξοες συνθήκες εκκλησία, προειδοποιήθηκε ότι πρέπει να «υποφέρει» για διάστημα δέκα ημερών, (Αποκ.2:8-11) προφανώς για να δοκιμαστή η πιστότητά της, εν τούτοις, επειδή αυτό το χάρισμα της πίστεως δεν έλειπε από την εκκλησία της Φιλαδέλφειας, μόνο σ’ αυτήν υπόσχεται:
Πως, «και εγώ θέλω σε φυλάξει εκ της ώρας του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθη επί της οικουμένης όλης, διά να δοκιμάση τους κατοικούντας επί της γης». (Αποκ.3:10) (βλέπε και η αρπαγή Α΄Θεσσα.4:13-τέλος).
Με την πρόρρηση αυτή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού προς την εκκλησία της Φιλαδέλφειας, η περίοδος της Καινής Διαθήκης τελειώνει, κλείνοντας ταυτόχρονα και η περίοδος χάριτος που είχε δοθεί σε όλους!
Οι σωσμένοι, όσοι εδέχθησαν την χάρη του Θεού, Ισραηλίτες και Εθνικοί, μικροί και μεγάλοι, πλούσιοι και φτωχοί, απ’ όλες τις γλώσσες, τις φυλές και τα έθνη του κόσμου, αυτοί είναι πλέον ο λαός, που «έκλεξε για να φέρει τ’ όνομά Του»! (Πράξ.15:17) Αυτοί ασφαλίζονται σ’ έναν τόπο που θα ονομαστεί άγιος τόπος και άνω νέα Ιερουσαλήμ, ενώ ταυτόχρονα θ’ αφαιρεθούν οι εξουσίες και τα βασίλεια από τους ανθρώπους για να δοθούν στους αγίους του Θεού, του οποίου η βασιλεία δεν έχει τέλος.(η χιλιετή βασιλεία επί της γης την οποία θα διαδεχθεί η Βασιλεία των ουρανών στην ολότητά της) (Δαν.7:17,22- Αποκ.20,21 κ.ά.)
Πολλοί είναι εκείνοι που προσχηματικά λένε ότι «ο Θεός είναι αγάπη» και δεν κάνουν τίποτα για να προσαρμόσουν τις ζωές τους στις επιταγές του ευαγγελίου και στο θέλημα του Θεού, αγνοώντας εκουσίως πως ο Θεός είναι και «πυρ κατατρώγον». (Εβρ.12:28-29)
Έτσι, έξω από την Βασιλεία των ουρανών θα μείνουν «οι κύνες, οι μάγοι, οι πόρνοι, οι φονείς, οι δειλοί, οι ειδωλολάτραι και πας ο αγαπών και πράττων το ψεύδος», (Αποκ.22:15) για να κριθούν και να λάβουν κι αυτοί την αντιμισθία της πλάνης τους, επειδή ο Θεός δε εμπαίζεται, αφού «κανένα κτίσμα δεν είναι αφανές μπροστά του, αλλ’ είναι όλα γυμνά και εκτεθειμένα στα μάτια του, προς τον οποίο έχουμε να δώσουμε λόγο». (Εβρ.4:13)
ΤΕΛΟΣ 8ου ΜΕΡΟΥΣ
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΝΟΤΗΤΑ: «9.ΕΠΛΗΡΩΘΗ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΕΠΛΗΣΙΑΣΕ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»