2. ο επίγειος Παράδεισος
η οικονομία της αθωότητας
Ο δρόμος προς την Βασιλεία των ουρανών καθώς φάνηκε από το σχέδιο του Θεού, έπρεπε να ξεκινήσει με τους πρωτόπλαστους από έναν επίγειο παράδεισο, στον οποίο ο Θεός φρόντισε να βάλει τον άνθρωπο, αφού ο ίδιος έκρινε, πως αυτό ήταν από την αρχή το περιβάλλον που του ταίριαζε! Η γη την περίοδο εκείνη ήταν σε άριστη κατάσταση, (Γέν.1:12,25,31) αλλά ο κατ’ εικόνα του Θεού πλασμένος Αδάμ και κορωνίδα της δημιουργίας Του, (Γέν.3:27) έπρεπε να προικιστεί μ’ έναν τόπο διαμονής πολύ ποιο σημαντικό από οποιοδήποτε άλλο μέρος, στο οποίο θα ξεχώριζε η παρουσία του Θεού! (Γέν.3:8) Αν και όπως θα δούμε, η έκπτωτη φύση του ανθρώπου δεν επέτρεψε στην συνέχεια, την σχέση του με τον Θεό όπως αυτή αρχικά ήταν, ο Κύριος, παρ’ όλα αυτά ήταν ΠΑΡΩΝ ΠΑΝΤΟΤΕ, σε όλους τους αιώνες, πιστός κι έτοιμος να συνεργαστεί με τις γενεές εκείνες που θα επιθυμούσαν να συνεργαστούν μαζί Του σ’ ένα έργο για οποίο χαρακτηριστικά λέει η Αγία Γραφή:
«Ιδέτε μεταξύ των εθνών και επιβλέψατε και θαυμάσατε μεγάλως, διότι εγώ θέλω πράξει έργον εν ταις ημέραις σας, το οποίον δεν θέλετε πιστεύσει, εάν τις διηγηθή αυτό». (Αββ.1:5 )
Σήμερα, ως επιτομή του έργου του Κυρίου, βλέπουμε πως είναι η εκκλησία του Ιησού Χριστού, αφού παρόμοια στοιχεία μ’ εκείνα του επίγειου παραδείσου μπορούμε να βρούμε μόνο στο δικό της περιβάλλον.
Εκεί έχει διορίσει ο Θεός τόπο να δοξάζεται, και να φανερώνει την σωτηρία Του! (Πραξ.2:47,7:38,12:28, Αποκ.1:20 κ.αλ) Εκεί ο χριστιανός, ως μόνος κληρονόμος των υποσχέσεών Του προς τον Αδάμ, αναπτύσσεται πνευματικά και οδεύει σε ομοίωση του Θεού για να κάνει δικά του, «εκείνα που μάτι δεν είδε, και αυτί δεν άκουσε, και σε καρδιά ανθρώπου δεν ανέβηκαν, τα οποία ο Θεός ετοίμασε γι’ αυτούς που τον αγαπούν». (Α’ Κορ.2:9)
Αύριο, στο εγγύτατο κατά την γνώμη μου μέλλον, για όλα τα εν ζωή παιδιά του Θεού, στον δρόμο τους για την Βασιλεία των ουρανών, η εκκλησία, θ’ αντικατασταθεί με την φυσική παρουσία του Ιησού Χριστού επί της γης, (Πραξ.1:11) ο οποίος θα έρθει για να καταστρέψει τα έργα του διαβόλου και να κάνει αποκατάσταση στα πάντα.. (Πραξ.3:21) Ο δρόμος προς την Βασιλεία των ουρανών φαίνεται να τελειώνει χίλια χρόνια μετά, (Αποκ.20:4) με την είσοδο των αγίων στους κόλπους του Πατέρα Θεού και στον ουράνιο παράδεισο του Κυρίου για να τον βλέπουν καθώς είναι, πρόσωπο με πρόσωπο και ν’ αναπαύονται από την παρουσία Του εις τους αιώνες των αιώνων! (Αποκ.21:1-27,22:4,5)
Οι επιλογές και τα παθήματα των προηγούμενων γενεών απ’ όσες εργάστηκαν με τον Κύριο, έχοντας για οδηγό τους στην αρχή την Π. Διαθήκη και το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού αργότερα, το δίχως άλλο μας δείχνουν,- όπως θα δούμε ποιο κάτω,- τον μοναδικό δρόμο που οδηγεί στην επουράνια Βασιλεία Του, έχοντας ως κριτήριο την συνεχή παρουσία Του Θεού σ’ αυτόν, αρχής γενομένης από τον επίγειο παράδεισο!
Ο Θεός λοιπόν φύτεψε έναν παράδεισο στην Εδέμ προς τα Ανατολικά, και έβαλε εκεί τον άνθρωπο που έπλασε και έκανε διαθήκη μαζί του την οποία ποτέ δεν ανακάλεσε.
«Και τους ευλόγησε ο Θεός· και είπε σ’ αυτούς ο Θεός: Αυξάνεστε και πληθύνεστε και γεμίστε τη γη, και κυριεύστε την, και εξουσιάζετε επάνω στα ψάρια τής θάλασσας, κι επάνω στα πουλιά τού ουρανού κι επάνω σε κάθε ζώο που κινείται επάνω στη γη». (Γέν.1:28)
Ήταν μια άνευ όρων διαθήκη, την οποία προκάλεσε η απέραντή Του αγάπη για τα πλάσματά του, η εκπλήρωση της οποίας δεν θα εξαρτιόταν από την υπακοή των ανθρώπων αλλά όπως είπαμε, αποκλειστικώς από την πιστότητα του Θεού.
Ένας μεγάλος ποταμός διέσχιζε ποτίζοντας τον παράδεισο της Εδέμ, ο οποίος διαχωριζόταν σε τέσσερις άλλους, τον Φισών και τον Γιών που τώρα δεν υπάρχουν και τους Τίγρη και Ευφράτη οι οποίοι διασώζονται έως σήμερα.
«Και ο Κύριος ο Θεός έκανε να βλαστήσει από τη γη κάθε δέντρο ωραίο στην όραση, και καλό στη γεύση· και το δέντρο τής ζωής στο μέσον του παραδείσου, και το δέντρο τής γνώσης τού καλού και του κακού.
19 έπλασε από τη γη όλα τα ζώα τού αγρού, και όλα τα πουλιά τού ουρανού, και τα έφερε προς τον Αδάμ, για να δει πώς θα τα ονομάσει· και ότι όνομα θα έδινε ο Αδάμ σε κάθε έμψυχο, αυτό και να είναι το όνομά του.
20 Και ο Αδάμ έδωσε ονόματα σε όλα τα κτήνη, και σε όλα τα πουλιά τού ουρανού και σε όλα τα ζώα τού χωραφιού». (Γέν.2:9-20)
Η περίοδος αυτή για πολλούς μελετητές της Αγίας Γραφής ονομάσθηκε και ως «οικονομία της αθωότητας» αφού χαρακτηρίστηκε από απλότητα και υπακοή εκ μέρους του Αδάμ απέναντι στο θείο θέλημα.
Τον δημιούργησε κατά την εικόνα Του ο Θεός, κατά την ομοιότητά Του. Του έκανε γνωστά τα δικαιώματά του και τις υποχρεώσεις του. Και σε κατάσταση πλήρους ελευθερίας και με δικαιώματα επιλογών, πράγμα που φαίνεται από τον περιορισμό που τους επέβαλε για να μην φάνε από τον καρπό του δέντρου της γνώσεως του καλού και του κακού, ο Κύριος ο Θεός «πήρε τον άνθρωπο, και τον έβαλε στον παράδεισο της Εδέμ για να τον εργάζεται, και να τον φυλάττει». (Γέν.2:15)
ΤΕΛΟΣ 2ου ΜΕΡΟΥΣ
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΝΟΤΗΤΑ: «3. ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΕ ΑΦΙΛΟΞΕΝΗ ΓΗ»