Ένα ενύπνιο που γεννάει πολλές σκέψεις
Το παρακάτω ενύπνιο δόθηκε στις 25-11-2020
Βρέθηκα σε έναν χώρο λουσμένο από άπλετο φως, ανάμεσα σε πολλούς αδελφούς τους οποίους αν και γνώριζα δεν μου δόθηκε η δυνατότητα να τους θυμάμαι. Ήξερα μέσα μου ότι επρόκειτο για «μικρούς» και «καθημερινούς» ανθρώπους, αυτούς που συχνά προσπερνάμε στο δρόμο, στη δουλειά, στην εκκλησία…! Το φως που τους φώτιζε έδειχνε καθαρά τα πρόσωπά τους να λάμπουν από χαρά. Ξαφνικά, κι ενώ όλοι κοίταζαν ψηλά, ακούστηκε ένας δυνατός πάταγος. Τα πρόσωπα των αδελφών πάγωσαν από θαυμασμό και σαστισμένοι απορούσαν για το τι ήταν εκείνο που είχε προκαλέσει τόσο μεγάλο θόρυβο. Ξύπνησα χωρίς να κατανοήσω πλήρως το όραμα. Τότε παρακάλεσα τον Κύριο για την εξήγηση του ονείρου…
Η Απάντηση του Κυρίου
Προς το τέλος της μέρας ο Κύριος μ’ επισκέφτηκε και μου είπε! «Υιέ ανθρώπου ήλθον ενώπιόν σου δια να σου δώσω την ερμηνεία του ονείρου. Οι αδελφοί σου κοίταζαν ψηλά και θαύμαζαν εκείνους που έβλεπαν. Τ’ ότι ακούστηκε θόρυβος δυνατός σαν πάταγος, ήταν εκείνοι που στέκονταν ψηλά κι έπεσαν και το πέσιμό τους ήταν μεγάλο σφόδρα!»
Οι Ταπεινοί και οι Υψωμένοι
Το όραμα ξεχωρίζει δυο κατηγορίες ανθρώπων: Από την μια απλοί, ταπεινοί και γεμάτοι φως αδελφοί, ζουν με ειρήνη στο φως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και χαίρονται σ’ αυτόν. Από την άλλη, εκείνοι που είχαν υψωθεί! Πιθανόν πρόσωπα με διακονίες, όπως κήρυκες, ευαγγελιστές, προφήτες οι οποίοι έπεσαν με θόρυβο μεγάλο!
Αδελφοί…Βρισκόμαστε σε καιρό όπου ο Κύριος «ανασυντάσσει τις δυνάμεις Του» και όλοι όσοι φέρνουμε τ’ όνομά Του ας εξετάσουμε «ποιου Πνεύματος είμαστε» και να διαλέξουμε «στρατόπεδο», ιδιαίτερα τώρα που τα γεγονότα μαρτυρούν πως ο Κύριος πλησιάζει! (Ρωμ.13:11)
Το Χάρισμα και η Παγίδα του
Ο Θεός μας χάρισε διακονίες και χαρίσματα για να υπηρετούμε τους αδελφούς και να οικοδομείται το έργο Του. Όμως, πόσο βέβαιοι είμαστε αν αυτές οι ευλογίες δεν έγιναν πρόσκομμα σε κάποιους άλλους…Πρέπει να αναρωτηθούμε: Μήπως κάποτε κάναμε τα δώρα του Θεού είδωλα; (Ιακ.1:17) Διότι απ’ ότι αρχικά μας είχαν δοθεί για την πνευματική μας πρόοδο, έχασαν με τον καιρό την λάμψη τους όπως και την δύναμή τους… Μήπως προχωρήσαμε βιαστικά σε θέσεις και τίτλους χωρίς την αντίστοιχη πνευματική ωριμότητα; (Ιακ.3:1)
Τέτοιου είδους παραδείγματα υπήρξαν στο παρελθόν κι εύχομαι να μην επαναληφθούν στο μέλλον, διότι θυμάμαι πόσο έντονα αντιπαρατάχθηκαν κάποιοι στα χρόνια που πέρασαν, διεκδικώντας ο καθένας για τον εαυτόν του την «διακονία του αποστόλου» λόγου χάρη..!!Το μόνο που τους έλειπε σύμφωνα μ’ αυτούς ήταν τα θαύματα…Κάποιοι από άλλες ομολογίες ξεπέρασαν αυτή «την τεχνική λεπτομέρεια» και ακολουθώντας τον δρόμο του Βαλαάμ, προχώρησαν σε παραγωγή θαυμάτων Χολιγουντιανού τύπου! Ο Κύριος να τους ελεήσει…
Το Παράδειγμα από μια Σύναξη
Θυμάμαι μια εμπειρία από τα πρώτα χρόνια μιας μικρής εκκλησίας της Πεντηκοστής στην Ηλιούπολη, περί το 1995. Μια μέρα μας ανακοινώθηκε ότι θα ερχόταν ένας κήρυκας από την Αφρική γνωστός για τα θαύματά του να μας μιλήσει. Εκείνο το βράδυ στην συνάθροισής μας δεν έπεφτε καρφίτσα., Ξεκινώντας την ομιλία του, μας άφησε εμβρόντητους μ’ ότι πολύ γρήγορα μας είπε:
«Καθώς ερχόμουν, ο Κύριος μ’ έφερε σ’ όραση και μου έδειξε την εκκλησία σας. Ύστερα μου έδειξε όλους εσάς, τον άμβωνα αυτό, και τον ίδιο να είναι επάνω στον άμβωνα και να σας κηρύττει. Μέχρι που ήρθα εγώ και του ζητήσατε να κατεβεί για να μιλήσω εγώ….!» (Ιερ.17:5)
Ένα Ταπεινό Κάλεσμα
Ότι λέμε δεν είναι για να κρίνουμε…ΤΟ δικαίωμα στην κρίση ΜΟΝΟ ο Κύριος το έχει επειδή σ’ αυτόν ΜΟΝΟ δόθηκε…Έτσι λοιπόν, τιμούμε τους πάντες ΕΚΤΟΣ από την κακή νοοτροπία, την υποκρισία, το ψέμα και την φαντασίωση τα οποία απορρίπτουμε…Όλοι μας έχουμε παραλείψεις. Ας αναγνωρίσουμε τις αστοχίες μας και ας συμφιλιωθούμε με τους αδελφούς μας, (Παρ.28:13) υπηρετώντας τις εκκλησίες του Χριστού με ειλικρίνεια και αγάπη, όχι από φιλοδοξία ή ιδιοτέλεια. (Φιλ.2:14-15)
Η γνωστή φράση του λαού που λέει «ότι όλοι στην πορεία χαλάμε» κρύβει πολλή αλήθεια μέσα της, και όσοι ησυχάζουμε σαν να μην έχει τρέξει ποτέ και τίποτα το επιλήψιμο μ’ εμάς, απλά να θυμίσω την ρήση του αποστόλου Παύλου που λέει: «Αδελφοί, η συνείδησίς μου δεν με ελέγχει εις ουδέν· πλην με τούτο δεν είμαι δεδικαιωμένος· αλλ’ ο ανακρίνων με είναι ο Κύριος.» (Α΄Κορ.4:4, Ματθ.7:22-23)
επίλογος
Επιδιώκουμε την συναναστροφή με τους αδελφούς μας επειδή τους αγαπάμε με τους όρους του ευαγγελίου και όχι με δικούς μας, ομολογούμε επειδή αγαπάμε την Σωτηρία του Ιησού Χριστού, ευαγγελίζουμε επειδή αγαπάμε τους ανθρώπους, υπηρετούμε με κάθε τρόπο τον Κύριο γιατί αγαπάμε να είμαστε συνεργοί του Θεού, ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ…!
Γιάννης Μαστοράκος