Έχουμε ευθύνες

ΘΥΜΑΜΑΙ, πως ήταν Αύγουστος του 2008 όταν η παγκόσμια οικονομική κρίση πέρασε κι από το δικό μας το κατώφλι. Ύπουλα κι εντελώς ξαφνικά μας έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο για να μας πάρει ότι μέχρι τότε είχαμε, τον τρόπο που ζούσαμε και τις συνήθειες που αποκτήσαμε. Την αρχική έκπληξη διαδέχθηκε θάμβος κι αγωνία! Τα πρόσωπα μας χλόμιασαν οι ψυχές μας κάμφθηκαν…Που θα μας οδηγήσει όλο αυτό και σε τι άλλο θα μας πάει κανείς δεν το γνωρίζει και όπως βλέπω, κανένας δεν θέλει να σκέπτεται..!

Σκέφτομαι το παρελθόν για να διορθώσω το μέλλον

Αν δει κάποιος την μεγάλη εικόνα θα καταλάβει πως τα χειρότερα μάλλον είναι μπροστά μας…Η πατρίδα μας λοιδορείται από το σύνολο της διεθνούς «κοινότητας» νύχτα και ημέρα, καταλογίζοντάς της απίθανες και βαριές ευθύνες με τα πραγματικά περιστατικά να μας τα κρύβουν. Ήμαστε στην μέση του κυκλώνα κι αγκαλιά με τόσο κακό που μέχρι και οι κατήγοροί μας άρχισαν να μας λυπούνται! Τι κι αν πήραν τόσα μέτρα-μνημόνια- για το “καλό” μας; Τα «συμπονετικά» τους μάτια «βλέπουν» τώρα ότι ΔΕΝ πρόκειται να την βγάλουμε καθαρή!

Κι ενώ η εικόνα μας για τους «φίλους μας» εκεί έξω είναι κάπως έτσι, εδώ μέσα, στο εσωτερικό της χώρας, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τους χειρότερους φόβους μας…Κάτι αλλάζει θα’ λεγα, όχι όμως για καλό…Και οι ποιο απλές συναναστροφές διακατέχονται από επιθετικότητα, υπονομεύσεις κι άλλα τέτοια περίεργα. Με ύφος περίπου συνωμοτικό κάποιοι προσπαθούν να «κρυφτούν» και κάποιοι άλλοι να τους βγάλουν στον αέρα. Ο καθένας στον μικρόκοσμο τον δικό του, ήδη παριστάνει τον εισαγγελέα και γενικά συμπεριφερόμαστε ο ένας προς τον άλλον με κριτήρια κοινωνικού αυτοματισμού. Απαίσια δηλαδή. Από τι υλικό άραγε είμαστε φτιαγμένοι που να δικαιολογούν τέτοιες συμπεριφορές; Μήπως τα «ξαφνικά» βάρη του χρέους, των δανεισμών και των ελλειμμάτων που μας προέκυψαν να ήταν μια καλή ευκαιρία για ν’ αλλάξουμε πρώτα εμείς ως άτομα, ύστερα η κοινωνία κι έπειτα η χώρα ολόκληρη;

Αφετηρία της αλλαγής είναι η αυτογνωσία

Τώρα που το πάρτι τελείωσε, έτσι λένε για τον προηγούμενο καιρό, επιβάλλεται να ρίξουμε μια ψύχραιμη ματιά στον λογαριασμό που μας ήρθε και καθώς πάμε στο ταμείο να πληρώσουμε, ας κάνουμε δύο πράγματα.

Πρώτα απ’ όλα ν’ ανακτήσουμε τον έλεγχο! Ν’ απομακρύνουμε την χαμηλή αυτοεκτίμησή μας και τα πικρά συναισθήματα που δημιούργησε σε πολλούς η κρίση, επιλέγοντας δρόμους που παρέχουν ασφάλεια για τον εαυτόν μας. Ήδη καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, πολύς κόσμος είναι θορυβημένος για τις απονενοημένες προσπάθειες κάποιων συνανθρώπων μας που βάζουν τέλος στην ζωή τους, καθώς ήρθαν σε απόγνωση εξ αιτίας των συνεπειών της κρίσης. Όσοι δεν μπορούν από μόνοι τους ας ζητήσουν βοήθεια από κάποιους περισσότερο ψύχραιμους η από ειδικούς η να πάνε σε κατάλληλες δομές που τώρα λόγω της κρίσης διαμορφώνονται σε δήμους, εκκλησίες κι ας ηρεμήσουμε….

Να πάρουμε αναπνοές και κάπου εκεί ας κοιτάξουμε μ’ ότι μέχρι τώρα χτίζαμε την ζωή μας, τρέφαμε το πνεύμα μας και γεμίζαμε την ψυχή μας. ΑΣ ψάξουμε να τα βρούμε κι αν αποδειχτούν σκουπίδια, να τα στείλουμε που λέει ο λόγος από κει πού ήρθαν…Να το δούμε κάτι σαν το πλάνο μιας επιχείρησης που αναζητά εναγωνίως ν’ αναπτυχθεί σε νέες βάσεις και όταν το βρίσκει το βάζει σε λειτουργία. Αρχίζοντας από το μίσος και τις καταλαλιές που κόβουμε μαχαίρι, σαν να ευθύνονταν οι άλλοι για όλες τις δυστυχίες μας…Λέγοντας, «είδες αυτός;» η «καλά να πάθουν» εκείνοι κ.αλ., ΔΕΝ κερδίζεις κάτι για τον εαυτόν σου…ΔΕΝ κερδίζεις υπερτονίζοντας με κακιούλες τα παθήματα των άλλων, αλλά εάν προχωρούσαμε σ’ αυτό που οι αρχαίοι το έλεγαν αυτογνωσία, τα λεξικά επίγνωση και το ευαγγέλιο ταπείνωση, τότε ίσως και να υπήρχε κάποια ελπίδα επιστροφής και δικαίωσης τόσο σε ατομικό όσο σε κοινωνικό επίπεδο…! Άς μην ξορκίζουμε τα παθήματά μας με τον λάθος τρόπο…

Όταν χτίζαμε πύργους στην άμμο

Στον καιρό που πέρασε και με τον πλούτο να ρέει, κάποιοι κατάφεραν να εξιδανικεύσουν την πραγματική τους εικόνα χωρίς να υπολογίσουν πως οι υπερβολές και τα ψέματα θα οδηγούσαν τους περισσότερους στα σημερινά προβλήματα! Μια μάλλον θολή εικόνα που είχαμε πάρα πολλοί για τον εαυτό μας η οποία μας εμπόδιζε να δούμε τον λάθος τρόπο με τον οποίο αναζητούσαμε εύκολο και ζεστό χρήμα στην αίσθηση του οποίου ηδυνόμασταν. Παρασυρθήκαμε χτίζοντας πύργους στην άμμο και με την φόρα που είχαμε πάρει δεν βλέπαμε που θεμελιώναμε!

Προνομιούχοι και μη, φτωχοί και πλούσιοι, νεόπλουτοι και παλαιοί αριστοκράτες, ο ένας παρασυρόμενος από τον άλλο έκαναν ότι νάναι, προσβλέποντας σε δουλειές, προοπτικές κι ευκαιρίες χωρίς ηθικό η άλλο στέρεο υπόβαθρο. Δεν ξέρω πόσοι αντιστάθηκαν στο πανηγύρι που γινόταν και πόσοι τελικά γλύτωσαν απ’ αυτά που συνέβαιναν. Όταν με στραβό κοιμηθείς αλλήθωρος θα ξυπνήσεις. Οπότε τι το παράξενο που τέτοιες συμπεριφορές κατέστρεψαν ζωές, περιουσίες, σχέσεις, οικογένειες κ.αλ. Βλέπετε…,ποιος ήθελε μέσα σε μια τρέλα να μειονεκτεί; ΚΑΝΕΝΑΣ! Έτσι δεν έμενε, από το ν’ ανταγωνιζόμασταν ο ένας τον άλλο! Φίλους, γείτονες, αδέλφια, ξαδέλφια και λίγο μας προβλημάτιζε…Είχαμε ανακαλύψει την «δύναμη» του μαμωνά που εκπλήρωνε ακόμη και το ποιο κρυφό απωθημένο. Μεταλλασσόμασταν και δεν φοβηθήκαμε! Με τους κακεντρεχείς εγωισμούς μας και τις αχόρταγες ορέξεις μας αυτό που κάναμε, ήταν να πυροβολούμε συνεχώς τα πόδια μας. ΧΩΡΙΣ να σκεφτόμασταν, ελευθερώναμε στον αέρα την δυσοσμία που απέπνεε η ματαιοδοξία μας, δηλητηριάζοντας κι εκείνους που αγαπούσαμε! Ώς κοινωνία οδηγηθήκαμε σε μια επίπλαστη ευμάρεια και αφηγήματα, όπου το ηθικό στοιχείο είναι ανύπαρκτο. Θα ευχόμουν να το καταλαβαίναμε αυτό, γιατί απ’ όσα είπαμε είναι το ποιο σημαντικό ! Σε όποια κοινωνία έχει συμβεί έτσι, αυτή έχει πεθάνει….(Α΄Ιωάν.2:16)

Η δέσμευση ως κίνητρο για αλλαγή

«Αν θέλετε αυτό», μας λένε οι δανειστές μας, θα πρέπει να δεσμευτείτε σε «κάτι άλλο…» κι αφού τρέχουμε και δεσμευόμαστε με υποσχέσεις και υπογραφές για να πάρουμε αυτό που έχουμε ανάγκη, μας θυμίζουν συνεχώς, ότι «πρέπει να τηρήσουμε τα συμφωνηθέντα»!

Βλέποντας το ποτήρι μισογεμάτο σκέφτομαι, γιατί να μην διδαχθούμε απ’ αυτό δοκιμάζοντας να κάνουμε παρόμοια σε πνευματικό επίπεδο, για να λυτρωθούμε απ’ όσα κάνουν την ζωή μας είτε δύσκολη είτε απειλητική για τον εαυτόν μας; Για τις όποιες καταστάσεις κατά περίπτωση αντιμετωπίζουμε, οι ειδικοί επιστήμονες είναι μια λύση και θα’λεγα μάλιστα η πρώτη, είναι όμως και το ευαγγέλιο του Χριστού το οποίο «είναι δύναμης Θεού προς σωτηρία..» Ο απόστολος Παύλος είχε πει σε κάποιον που έφτασε στ’ άκρα προσπαθώντας ν’ αφαιρέσει την ζωή του, επειδή δεν ανταποκρίθηκε στις ευθύνες που του είχαν ανατεθεί ως εξής: “Πίστεψε στον Ιησού Χριστό και θα ΣΩΘΕΙΣ εσύ ΚΑΙ ο οίκος σου.” Ότι ακολούθησε από κει και ύστερα μόνο ζημιά δεν του προκάλεσαν αυτά τα λόγια, αφού υπακούοντας στην προτροπή του Παύλου, όχι μόνο έσωσε την ζωή την δική του και της οικογένειάς του αλλά κέρδισε για όλους και την μερίδα που τους αναλογούσε μεταξύ των αγίων στον ουρανό! Αν αυτό το καλό έγινε σ’ έναν ταπεινό δεσμοφύλακα των ποιο ανελέητων φυλακών της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, γιατί να μην γίνεται παρόμοια και σε άλλους;

Προσωπικά, εάν είχα την ευκαιρία μια τέτοιας η παρόμοιας συμβουλής θα έκανα οπωσδήποτε κάτι…θα έψαχνα για κάποια λύση…το σίγουρο είναι ότι δεν θα καθόμουν με σταυρωμένα τα χέρια… Όταν αυτά ανοίγουν, ανοίγει μαζί τους και η καρδιά, η αγάπη του Θεού ανεμπόδιστα εισχωρεί σ’ αυτήν, τα σκουπίδια που ταλαιπωρούν φεύγουν, ο φόβος νικιέται, η ύπαρξή σου αναγεννιέται και η ζωή σου μπαίνει σε νέες ράγες! Αυτές είναι οι δικές μου αλήθειες κι εμπειρίες, που σ’ εμένα έκαναν μόνο καλό και τις οποίες μεταφέρω γραπτά και επώνυμα, για να μένουν και να γίνεται καλό και σ’ άλλους…Ο Δαυίδ λέει “επίστευσα διο ελάλησα!” Αν δεν πίστευα, εάν πρώτα εμένα δεν ωφελούσε αυτή η πίστη δεν θα μίλαγα, δεν θα το έκανα, δεν θα είχα λόγο…Αναζητώντας όμως την αλήθεια που θ’ ανύψωνε την ψυχή μου, βρήκα τον Θεό και Σωτήρα μου Ιησού Χριστό. Στο πρόσωπό Του βρήκα τον σύμβουλο για το κάθε τι και την δύναμη για να προσπαθώ και να ξεπερνάω οτιδήποτε και αυτό, χωρίς να κοστίσει τίποτα. “τι πρέπει να κάνω για να σωθώ,” είναι η σωστή κατά την γνώμη μου ερώτηση και όχι «τι θα κάνουμε;», “πως θα ζήσουμε;”, “που πάμε;” κι άλλα τέτοια που στο βάθος δείχνουν μιζέρια και κατάθλιψη. Θέλουμε να ζούμε καλά και με ασφάλεια αλλά πως μπορεί να γίνει αυτό σ’ έναν κόσμο που πνέει τα λοίσθια; Ας αρχίσουμε να κάνουμε κάτι γι αυτό…όχι για να βελτιώσουμε τον κόσμο, αυτό ΔΕΝ γίνεται αλλά καταργώντας μια-μια τις εκκρεμότητες που έχουμε με τον Θεό! Θα δανειστώ έναν επίκαιρο πολιτικό όρο για να πω, ότι χρειάζεται να οικοδομήσουμε και μέτρα εμπιστοσύνης μαζί Του, αφού άλλος τρόπος ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΟΝΤΑ ΠΟΝΗΡΟ και ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ ΑΙΩΝΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης όπως οι άνθρωποι! «Ω πάντες οι διψώντες,» έτσι φωνάζει, «έλθετε εις τα ύδατα…» (Ησ.55:1) Εάν του ζητούσαμε βοήθεια, δεν θα μας κοίταζε στραβά ούτε καχύποπτα. ΔΕΝ θα μας ρώταγε ποιοι είμαστε ούτε από πού ερχόμαστε…ΔΕΝ θα μας ζητούσε να φορέσουμε κάτι καλό επάνω μας, έτσι για να βγούμε ωραίοι στο πλάνο μαζί του…Ούτε τα βουνά να πάρουμε ούτε σε ποτάμια να Τον βρούμε. Τα δώρα και τα τάματα δεν τα θέλησε αλλά την καρδιά σου, αυτήν θέλει κι αυτή θα’θελε να γνωρίζει…ΣΚΕΨΟΥ…«Αν ο Κύριος δεν οικοδομήσει οίκο, μάταια κοπιάζουν αυτοί που τον οικοδομούν· αν ο Κύριος δεν φυλάξει πόλη, μάταια αγρυπνεί αυτός που τη φυλάττει.» (Ψαλ.127:1) κι αυτό είναι γνώση…είναι η αληθινή γνώση που θα σε φυλάξει από το σκληρό παρόν και το προδιαγεγραμμένο σκοτεινό μέλλον του σημερινού κόσμου μας, διότι «Άγγελος Κυρίου στρατοπεδεύει κύκλω των φοβουμένων αυτόν και ελευθερόνει αυτούς». (Ψαλ.34:7)