Ο σπόρος της Βασιλείας «επί τα πετρώδη»

«Ο σπόρος που σπάρθηκε επάνω σε πετρώδες μέρος, αυτός είναι που ακούει τον Λόγο, και αμέσως με χαρά τον δέχεται· δεν έχει, όμως, μέσα του ρίζα, αλλά είναι πρόσκαιρος· και όταν γίνει θλίψη ή διωγμός εξαιτίας τού Λόγου, αμέσως σκανδαλίζεται». (Ματθ.13:20-21)

Τα λόγια αυτά, με το παραβολικό τους περιεχόμενο, αποτελούν μέρος της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού για τα «μυστήρια» της Βασιλείας των Ουρανών. Απευθύνονται στους μαθητές Του, στους οποίους εξηγεί με σαφήνεια ότι υπάρχουν άνθρωποι που «αμέσως με χαρά θα δεχθούν το Ευαγγέλιο», αλλά γρήγορα θα το εγκαταλείψουν.

Σύμφωνα με τον Ιησού, η εγκατάλειψη αυτή οφείλεται σε θλίψεις και διωγμούς που εξαντλούν τις δυνάμεις τους και καταργούν την επιθυμία τους να προχωρήσουν μαζί Του. Όσο ο Λόγος φαινόταν εύκολος και ωφέλιμος, όλα πήγαιναν καλά. Όταν όμως χρειάστηκε να εφαρμόσουν την πίστη στην πράξη, δυσκολεύτηκαν και άρχισαν να λένε: «Σκληρός είναι αυτός ο λόγος, ποιος μπορεί να τον ακούει;» (Ιωαν. 6:60).

1. Οι Θλίψεις και οι Διωγμοί

Ο Ιησούς δεν έκρυψε ποτέ ότι η πίστη συνοδεύεται από δυσκολίες. Οι απόστολοι, έχοντας περάσει σκληρές δοκιμασίες, διακήρυτταν ανοιχτά: «Διά πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλθωμεν εις την Βασιλείαν του Θεού» (Πράξ. 14:22). Επίσης, ο απόστολος Παύλος τονίζει: «Πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή» (Β΄ Τιμ. 3:12).

Είναι λοιπόν βέβαιο πως όλοι οι πιστοί θα αντιμετωπίσουν θλίψεις και διωγμούς. Αυτά τα γεγονότα, όσο δύσκολα κι αν είναι, δεν αποτελούν δικαιολογία για να εγκαταλείψουμε τον αγώνα της πίστεως. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Μένουμε στα δύσκολα ή φεύγουμε;

2. Η Απόφαση να Μείνουμε

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα στάσης απέναντι στη δοκιμασία είναι η απάντηση του Πέτρου στον Ιησού, όταν Εκείνος ρώτησε: «Μήπως κι εσείς θέλετε να φύγετε;» Ο Πέτρος ανταποκρίθηκε: «Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; Συ έχεις λόγους ζωής αιωνίου» (Ιωαν. 6:68).

Όλοι έχουμε βρεθεί σε στιγμές αμηχανίας, αμφιβολίας και πειρασμών. Οι δυσκολίες μπορεί να μας κάνουν να ολιγοπιστήσουμε, ιδίως όταν εστιάζουμε μόνο στις στιγμές θλίψης και όχι στη συνολική εικόνα. Ωστόσο, αν κάνουμε έναν απολογισμό, θα διαπιστώσουμε πως οι ευλογίες που έχουμε λάβει από τον Κύριο υπερτερούν των δυσκολιών.

3. Ο Ρόλος της Εκκλησίας

Η διατήρηση της πίστης δεν είναι αποκλειστικά προσωπικός αγώνας. Όλοι χρειαζόμαστε τη στήριξη της εκκλησίας, που αποτελεί το «σπίτι του Πατέρα». Εκεί βρίσκουμε καταφύγιο, ακούμε τον Λόγο του Θεού και συμμετέχουμε στην προσευχή. Η σύνδεσή μας με τον Χριστό προϋποθέτει τη σύνδεση με το σώμα Του, δηλαδή την εκκλησία (Ψαλ. 26:12, Πράξ. 9:31).

Η πρώτη εκκλησία «ενέμενε στη διδαχή των αποστόλων, στην κοινωνία, στην κλάση του άρτου και στις προσευχές» (Πράξ. 2:42). Αυτό το πρότυπο παραμένει ο ασφαλέστερος δρόμος για όσους επιθυμούν να εισέλθουν πλουσίως στη Βασιλεία των Ουρανών.

4. Η Επιμονή στον Καλό Αγώνα

Όταν η πίστη μας κλονίζεται, η εκκλησία είναι ο τόπος όπου μπορούμε να βρούμε στήριξη, να ανανεώσουμε το θάρρος μας και να περιμένουμε τον Κύριο (Ψαλ. 27:13). Είναι σημαντικό να μην εγκαταλείψουμε την πορεία μας στη μέση, όπως κάποιος που ξεκινά να χτίζει ένα σπίτι αλλά το αφήνει μισοτελειωμένο.

Η Βασιλεία των Ουρανών απαιτεί προσήλωση και θυσία. Χρειάζονται αρετές όπως η ταπείνωση, η πίστη, ο αγιασμός και η υπομονή στις δυσκολίες. Αυτές οι αρετές δεν είναι έμφυτες, αλλά αποκτώνται μέσα από την παραμονή στον Λόγο του Θεού.

Συμπέρασμα

Ο σπόρος που πέφτει «επί τα πετρώδη» δεν μπορεί να ριζώσει βαθιά. Αν προσεγγίσουμε επιπόλαια τη Βασιλεία των Ουρανών, θα κινδυνεύσουμε να εγκαταλείψουμε την πίστη μας όταν έρθουν δοκιμασίες. Αντίθετα, όσοι μένουν σταθεροί στον Λόγο, ενωμένοι με την εκκλησία και στηριζόμενοι στον Χριστό, θα έχουν τη δύναμη να ξεπεράσουν κάθε εμπόδιο και να κερδίσουν την αιώνια ζωή.

Ας κρατήσουμε βαθιά στην καρδιά μας τον Λόγο του Θεού, επιδιώκοντας να παραμείνουμε πιστοί μέχρι τέλους, για να λάβουμε τον στέφανο της ζωής (Αποκ. 2:10).

γιαννης μαστοράκος