Άδης: Τόπος άφιξης των αμαρτωλών

ᾍδης= Αόρατος: Λέξη αρχαία ελληνική που αποτελείται από το Α- στερητικό πρόθεμα που δηλώνει έλλειψη, απουσία, στέρηση και ἰδεῖν απαρέμφατο του β’ αορίστου εἶδον του ρήματος ὁράω-ῶ = βλέπω

Τι πίστευαν οι αρχαίοι λαοί για τον Άδη

Ο Άδης τόσο στην ελληνική μυθολογία όσο και στις δοξασίες των άλλων αρχαίων πολιτισμών, σήμαινε γενικά τον «κάτω κόσμο», το μέρος όπου μεταβαίνουν οι ψυχές μετά θάνατο, έναν σκοτεινό τόπο που τον κατοικούσαν οι νεκροί.

Λέγοντας «κάτω κόσμο», κυριολεκτικά εννοούσαν έναν χώρο κάτω από την γη στον οποίον κατέληγαν όλοι οι νεκροί ανεξαιρέτως είτε αυτοί ήταν δίκαιοι είτε άδικοι. Στην Ρωμαϊκή μυθολογία η είσοδος στον κάτω κόσμο βρισκόταν στο Αβέρνους, έναν κρατήρα κοντά στην Κύμη της Καμπανίας. Για τους Έλληνες οι νεκροί εισέρχονταν στον κάτω κόσμο διασχίζοντας τον ποταμό Αχέροντα (=χωρίς χαρά) στον σημερινό Μεσοπόταμο του νομού Πρεβέζης με τη βάρκα του Χάροντα, ο οποίος χρέωνε έναν οβολό για το πέρασμα, τοποθετημένο κάτω από τη γλώσσα του νεκρού από τους πιστούς συγγενείς του.

Στον χώρο αυτόν υπήρχαν επίπεδα μεσαία, ψηλά, χαμηλά, που το καθένα απ’ αυτό φιλοξενούσε τους νεκρούς ανάλογα με την τιμωρία τους η την επιβράβευσή τους. Αυτά ήταν οι «λειμώνες με τους ασφόδελους» -κατά το λαϊκότερο το λιβάδι με τα σπερδούκλια,- όπου ήταν ψυχές με μέση ηθική κατάσταση ούτε ενάρετες ούτε κακές, ο Τάρταρος ένα βαθύ μέρος στον Άδη με τα κατώτερα πνεύματα των κακών και ασεβών νεκρών και τα Ηλύσια πεδία, ένας παραδείσιος τόπος που ήταν ο τελικός προορισμός της ψυχής των ηρώων και των ενάρετων.

Τι διδάσκει η Αγία Γραφή για τον Άδη

Οι αντιλήψεις για τον άδη, άλλοτε παρέμεναν οι ίδιες και άλλοτε «χάνονταν» μαζί με την ελπίδα της μεταθανάτιας ζωής, κάτι που φυσικό ήταν να κάνει τους ανθρώπους δυστυχισμένους! Αυτό αφορούσε ποιο πολύ τους ειδωλολατρικούς λαούς της εποχής εκείνης και όχι τους Ισραηλίτες. Η πίστης τους σ’ έναν Θεό, τους επέτρεψε με ότι τους αποκαλυπτόταν από τους προφήτες, να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον τους για το ζήτημα αυτό και να επηρεάσουν μάλιστα τους γειτονικούς πολιτισμούς και όχι μόνο.

Έτσι λοιπόν στο σύνολό της η Αγία Γραφή διδάσκει, πως ο Άδης είναι πράγματι το μέρος που ζούν οι νεκροί, με την Παλαιά Διαθήκη να περιγράφει,- παρ’εκτός από τις ονομασίες,- σχεδόν τα ίδια και χωρίς μεγάλες αποκλίσεις με των άλλων λαών δοξασίες.

Ανεξάρτητα όμως από το αν ήταν η όχι ειδωλολατρική επινόηση ο Άδης,- ο Χριστός ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ την ύπαρξή του λέγοντας π.χ. με αναφορά την Καπερναούμ, ότι αυτή θα καταστρεφόταν, οι κάτοικοί της θα θανατώνονταν κι εξ αιτίας της απιστίας τους θα οδηγούνταν στον Άδη. (Ματθ.11:23)

Η Καινή Διαθήκη βέβαια, ΔΕΝ ΠΕΡΙΟΡΊΖΕΤΑΙ σ’ αυτή την τόσο σημαντική διαπίστωση αλλά κάνοντας και στο θέμα αυτό, την ουσιαστική διαφορά με όποια άλλη σχετική φιλολογία είχε αναπτυχθεί την περίοδο εκείνη προχωρώντας σε αποκαλύψεις λέει:

‘Οχι μόνο είναι ένας τόπος διαμονής τόσο των δικαίων όσο και των αδίκων ψυχών αλλά με πολλές λεπτομέρειες φανερώνει την κατάστασή τους, τον καιρό που διέμεναν, το μέρος που ήταν ο καθένας, καθώς επίσης και τον τελικό προορισμό τους, δηλώνοντας έτσι με ότι διδάσκει και αυτό είναι το σημαντικότερο, την κατάργησή του την ημέρα της μεγάλης κρίσης! (Αποκ.20:14)

Κι ενώ για τους άδικους εξακολουθεί να ΕΙΝΑΙ ένας τόπος τιμωρίας μέχρι την τελική κρίση, για τους δίκαιους και ευσεβείς της Παλαιάς Οικονομίας ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΕ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΣ τόπος ανάπαυσης…

Ποιο αναλυτικά η Αγία Γραφή για τον Άδη δηλώνει πως:

Είναι ένας σκοτεινός χώρος

(Ιώβ 10:21-22)

«πριν πάω….., σε γη σκοταδιού και σκιάς θανάτου·

σε γη σκοτεινή, σαν το σκοτάδι της σκιάς τού θανάτου, όπου δεν υπάρχει τάξη, και το φως είναι σαν το σκοτάδι».

Στην φερόμενη από τον Ιώβ περιγραφή γύρω στα 1600 π.χ. φαίνεται ότι ο Άδης είναι «γη σκοταδιού», μια χώρα σκοτεινή δηλ. όπου βαθύτατο σκοτάδι βασιλεύει και σύγχυση!..Εκεί ακόμα και το φως είναι σαν το σκοτάδι!

«Μέσα σ’ αυτό οι ασεβείς θ’ απολεστούν» λέει κατηγορηματικά η Άννα του Ελ Κανά κατά την διάρκεια δοξολογίας της στον Θεό, επειδή «ο άνθρωπος δεν έχει την δύναμη να το αλλάξει». (Α΄Σαμ.2:9)

Πραγματικά αυτός που εναντιώνεται στον Θεό και προσπαθεί να υπερισχύσει με ότι κάνει, “είναι αδύνατον να το αλλάξει” και στο τέλος να μην καταλήξει στο σκοτάδι.

Ένας σπουδαίος λόγιος, ο βασιλιάς του Ισραήλ Σολομώντας, στο καταστάλαγμα της σοφίας του παρατηρεί, πως «το τέλος της όλης υπόθεσης είναι, να φοβάσαι τον Θεό και να τηρείς τις εντολές του, δεδομένου ότι αυτό είναι το παν τού ανθρώπου»! ΠΡΟΣΕΞΤΕ όμως, γιατί όπως τα νομίσματα που έχουν δύο όψεις, ΔΕΝ γινόταν να πραγματεύεται για την ζωή, χωρίς να κάνει το ίδιο και για τον θάνατο. Συνεχίζοντας λοιπόν τις σκέψεις του, λέει πάλι.

“…κι αν ο άνθρωπος ζήσει έτη πολλά κι ευφραίνεται σ’ όλα αυτά, ματαιότητα είναι,- για λίγο θα τον ωφελήσει δηλ.,- αφού δεν ξεχνά τις ημέρες του σκοταδιού που θάρθουν και που είναι πολύ περισσότερες απ’ αυτές που έζησε, «διότι ήλθεν εν ματαιότητι,-χωρίς σκοπό- και θέλει υπάγει εν σκότει, και το όνομα αυτού θέλει σκεπασθή υπό σκότους». (Εκκλ.6:4,11:8,12:13)

Ο Άδης ΔΕΝ είναι τάφος αλλά το μέρος που βρίσκεται στα βάθη της γης

Για τον περισσότερο κόσμο,- όπως και για μένα τον ίδιο,- ίσως ν’ ακούγεται παράδοξο να υπάρχει αυτό το μέρος των νεκρών κάτω από την γη. Αν όμως αναλογιστούμε, ότι εδώ δεν πρόκειται για τα σώματα των ανθρώπων αλλά για το πνεύμα τους τότε γιατί όχι; Ποιος είναι εκείνος που ξέρει να μας πει, τι είναι ακριβώς ένα πνευματικό σώμα όπως το λέμε και ποια είναι η σχέση του με την ύλη, αν έχει βέβαια. Εν πάση περιπτώσει, η Αγία Γραφή είτε με κάποια μεταφορική έννοια είτε κατά κυριολεξία μας διδάσκει, ότι ο Άδης είναι στην καρδιά της γης και όχι τάφος, όπως αβασάνιστα λένε κάποιοι:

Ο Ιησούς Χριστός προλέγοντας για τον τόπο που θα πήγαινε όταν θα πέθαινε είπε:

«Επειδή, όπως ο Ιωνάς ήταν στην κοιλιά τού κήτους τρεις ημέρες και τρεις νύχτες, έτσι θα είναι και ο Υιός τού ανθρώπου στην καρδιά της γης τρεις ημέρες και τρεις νύχτες». (Ματθ.12:40)

Καταλαβαίνουμε, πως λέγοντας ο Ιησούς «στην καρδιά της γης» δεν εννοούσε τον τάφο αλλά τον Άδη, αφού ο τάφος στον οποίον ενταφιάστηκε ΗΞΕΡΕ εκ των προτέρων,-είχε προφητευτεί,- πως θα ήταν σ’ ένα κοίλωμα βράχου ΕΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΗ. (Ησα. 53:9, Ματθ.27:60)

Για τον Ιησού «η καρδιά της γης» ΕΙΝΑΙ ο Άδης, επειδή «η ψυχή Του» η οποία σημειωτέον κατέβηκε στον άδη «δεν εγκαταλείφτηκε εκεί». (Πραξ.2:27)

Αυτό το επιβεβαιώνει και ο απόστολος Παύλος λέγοντας, ότι «για ν’ ανέβη υπέρ πάντων των ουρανών και να πληρώσει τα πάντα έπρεπε προηγουμένως να κατέβη στα κατώτερα μέρη της γης». (Ρωμ.10:7)

Στο ίδιο νόημα καταλήγει επίσης και το εδάφιο από τον ίδιο που λέει:

«..διά να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων». (Φιλ.2:10)

Κάνοντας αναφορά σε πρόσωπα η οντότητες, με την λέξη «καταχθονίων» δηλώνει τον κάτω από την γη κόσμο, αφού «χθων» σημαίνει γη, έδαφος. Η Αγία Γραφή όταν ομιλεί για τον Άδη χρησιμοποιεί τις λέξεις «κάτω», «κάτωθεν», «κατέβησαν» κ. αλ. πράγμα που επί πλέον φανερώνει, ότι αυτός βρίσκεται κάτω από την γη. Τέτοια παραδείγματα έχουμε:

(Αρ.16:33)

Και κατέβησαν αυτοί και πάντα τα αυτών ζώντες εις τον άδην, και η γη εκλείσθη επάνωθεν αυτών· και ηφανίσθησαν εκ μέσου της συναγωγής.

(Ησ.14:9)

Ο άδης κάτωθεν εκινήθη διά σε, διά να απαντήση την έλευσίν σου…

(Άμ.9:2)

Αν σκάψουν μέχρι τον άδη, από εκεί θα τους αρπάξει το χέρι μου· και αν ανέβουν στον ουρανό, θα τους κατεβάσω από εκεί.

Στον Άδη κατεβαίνουν οι ψυχές των νεκρών

Στον Άδη κατέληγαν ΕΩΣ του Χριστού ΟΛΕΣ οι ψυχές των νεκρών. Δίκαιοι, ευσεβείς, ασεβείς, μικροί και μεγάλοι, πλούσιοι και φτωχοί, δούλοι και ελεύθεροι. Εκεί είναι ο αρχαίος κόσμος τον οποίον ο Θεός κατέστρεψε δια του κατακλυσμού και προς αυτούς κατέβηκε και ο Χριστός αφ’ ότου πέθανε για να κηρύξει ευαγγέλιο.

(Α΄Πετρ.3:19&4:6, Πράξ.2:31)

Εκεί κατέληξαν και ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, οι πατέρες του Ισραήλ, οι προφήτες και οι ευσεβείς της Π.Δ. αποδεικνύοντας με όσα έλεγαν οι Γραφές πως «ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών, αλλά ζωντανών». (Ματθ. 22:32)

Κάποια παραδείγματα:

(Ιώβ 3:17-19)

Εκεί, οι ασεβείς σταματούν να ταράζουν, κι εκεί αναπαύονται οι κουρασμένοι·

εκεί αναπαύονται μαζί οι αιχμάλωτοι· φωνή καταδυνάστη δεν ακούν·

εκεί βρίσκεται ο μικρός και ο μεγάλος· και ο δούλος, που είναι ελεύθερος από το αφεντικό του.

(Ψαλ.9:17)

Οι ασεβείς θα επιστραφούν στον άδη· όλα τα έθνη που ξεχνούν τον Θεό.

(Ησ.5:14)

Γι’ αυτά ο άδης πλάτυνε τον εαυτό του, και άνοιξε υπέρμετρα το στόμα του· και η δόξα τους, και το πλήθος τους, και ο θόρυβός τους, κι αυτοί που εντρυφούν, θα κατέβουν σ’ αυτόν.

(Λουκ.16:23)

Και μέσα στον άδη, καθώς ύψωσε τα μάτια του, ενώ βρισκόταν μέσα σε βάσανα, βλέπει από μακριά τον Αβραάμ, και τον Λάζαρο στην αγκαλιά του·

(Αποκ.20:13)

Και η θάλασσα έδωσε τους νεκρούς που ήσαν μέσα σ’ αυτή, και ο θάνατος και ο άδης έδωσαν τους νεκρούς, που ήσαν μέσα σ’ αυτούς·

Χωρίς δυνατότητα επιστροφής κι επικοινωνίας με τον επάνω κόσμο των ζωντανών

Αντίθετα με ότι ακούγεται από άσχετους η αφελείς ανθρώπους η ακόμα με ότι διδάσκεται από πνεύματα δαιμόνων κι εκείνων που τα υπηρετούν, η Αγία Γραφή δια του αποστόλου Παύλου ΜΕ ΑΠΌΛΥΤΟ ΥΦΟΣ λέει πως: «καθώς είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις» (Εβρ.9:27)

Σε απλά Ελληνικά τα λόγια αυτά σημαίνουν, ότι ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ–ούτε σωματικά ούτε πνευματικά,- ΔΕΝ επιστρέφουν οι νεκροί στον κόσμο των ζωντανών. Τον ισχυρισμό αυτό τον δείχνουν επίσης τα ποιο κάτω εδάφια:

(Β΄Σαμ.12:23) ο Δαυίδ απαρηγόρητος για το παιδί του, που είχε αποκτήσει με την Βηθ-σαβεέ και πέθανε λέει:

«Διά τι να νηστεύω; Μήπως δύναμαι να επιστρέψω αυτό πάλιν; Εγώ θέλω υπάγει προς αυτό, αυτό όμως δεν θέλει αναστρέψει προς εμέ».

(Ιώβ 7:9-10) ο Ιώβ αν και προγενέστερος του Δαυίδ έχει πλήρη συνείδηση του Άδη και της κατάστασης των ψυχών σ’ αυτόν. Λέει λοιπόν..

“Καθώς το νέφος διαλύεται και χάνεται ούτως ο καταβαίνων εις τον τάφον δεν θέλει επαναβή· δεν θέλει επιστρέψει πλέον εις τον οίκον αυτού, και ο τόπος αυτού δεν θέλει γνωρίσει αυτόν πλέον”.

(Ιώβ 10:21) πριν υπάγω όθεν δεν θέλω επιστρέψει, εις γην σκότους και σκιάς θανάτου·

(Ιώβ 16:22) Διότι ήλθον τα ηριθμημένα έτη· και θέλω υπάγει την οδόν, οπόθεν δεν θέλω επιστρέψει.

Υπήρχαν βέβαια και περιπτώσεις νεκρών οι οποίοι αναστήθηκαν με τα σώματά τους, αν και αυτά ήταν ενταφιασμένα, όπως:

1^ον στην περίπτωση του Χριστού τον οποίον ο Θεός ανέστησε: «λύσας τας ωδίνας του θανάτου, διότι δεν ήτο δυνατόν να κρατήται υπ’ αυτού.» (Γεν.3:15,Πράξ.2:24, Α΄Κορ.15:15, Κολ.2:15)

2^ον Όταν η δύναμη της αναστάσεώς Του καθώς λέει ο Ματθαίος ήταν τέτοιας εντάσεως που «η γη σείστηκε, οι πέτρες σχίστηκαν, τα μνήματα άνοιξαν και πολλά σώματα αγίων που είχαν πεθάνει αναστήθηκαν» (Ματθ.27:52) και

3^ον Η ανάσταση του Λάζαρου, που εν ζωή ήταν φίλος του Ιησού Χριστού! (Ιωαν.11:43)

Από τις περιπτώσεις που πέθαναν και τα σώματά τους δεν είχαν ενταφιαστεί ακόμα αλλά οι ψυχές τους επέστρεψαν σ’ αυτά και ζωοποιήθηκαν έχουμε:

Της κόρης του Ιαείρου (Λουκ.8:54) και του υιού της χήρας από την Ναΐν που αναστήθηκαν από τον Ιησού Χριστό. (Λουκ.7:11) Ακολούθησαν ακόμα δύο αναστάσεις καταγεγραμμένες από την Αγία Γραφή η μία της Δορκάδας, μια πιστής χριστιανής από την Ιόππη, από τον Πέτρο (Πράξ.9:40) και του νεαρού Εύτυχου στην Τρωάδα από τον Παύλο. (Πράξ.20:7-12)

Μπορούμε επίσης να θυμηθούμε από την Παλαιά Διαθήκη τον Προφήτη Ηλία και το γιό της χήρας από τα Σαρεπτά της Σιδώνας τον οποίον ανέστησε, (Α’Βασ.17:22). Όπως και τον Προφήτη Ελισσαιέ, που έκανε δύο αναστάσεις, μία όταν ζούσε (Β’Βασ.4:32-37) και μία μετά το θάνατο του. (Β’Βασ.13:20-21)

Σε όλα τα προαναφερόμενα έχουμε να παρατηρήσουμε πως ΟΛΕΣ οι αναστάσεις αφορούσαν ΜΟΝΟ ΑΓΙΟΥΣ Η ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΗΣΑΝ ΑΓΙΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ! Αυτά συνέβησαν τότε για να τροφοδοτούν αέναα και μέχρι σήμερα την ελπίδα της αιωνίου ζωής σε όσους είναι προορισμένοι για την βασιλεία των ουρανών, με τον Ιησού να τους διαβεβαιώνει με απόλυτο τρόπο λέγοντας: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει». (Ιωάν.11:25)

Αντιλαμβάνεστε τον αντίκτυπο που θα έχει μεταξύ των ανθρώπων και το τι θα συμβεί τότε, όταν ο Κύριος κατά την υπόσχεσή Του θα έρθει για δεύτερη φορά στην γη με όλους τους αγίους Του, που κάποιοι τους θεωρούν εξαφανισμένους στην ανυπαρξία και σε άλλα τέτοια; (Α΄Κορ.15:52, Α΄Θεσ.4:16) (Λουκ.8:53)

Μην παίρνεται όρκο για το τι είναι ΖΩΗ!!! Προσωπικά δεν με ικανοποιεί κανένας ορισμός που της έχει δοθεί, αν και υπάρχουν δεκάδες,- και ας μην λέει ΚΑΝΕΝΑΣ ότι την ξέρει.. Εν τω μεταξύ, ας παρατηρήσουμε έστω και για λίγο κάπως μακρύτερα..Ίσως αν πλατύναμε τις καρδιές μας, να εννοούσαμε, ποιο είναι το έργο του Κυρίου και πολλά άλλα ακόμα ανώτερα….!!

Οι ψυχές στον Άδη ΔΕΝ έχουν δυνατότητα επικοινωνίας με τον Θεό

Άλλο ένα μεγάλο θέμα εξ αιτίας του οποίου οι ζωντανοί, έχουν στήσει ολόκληρη φάμπρικα για να εξευμενίσουν ΔΗΘΕΝ τον Θεό. Στην πραγματικότητα εξαπατούν τους αφελείς και απαίδευτους ανθρώπους, στους οποίους υπαγορεύουν να κάνουν εκείνο η το άλλο, προκειμένου οι άνθρωποί τους που έφυγαν απο την ζωή, να βρουν ανάπαυση στις ψυχές τους. Αυτό το νόημα έχουν τα 3ήμερα, τα 9άμερα, τα 40λείτουργα, ο χρόνος κ.αλ., που μεταξύ αυτών των διαστημάτων οι ψυχές πηγαινοέρχονται μέχρι τον Θεό, για να επανεξεταστούν τα ζητήματα της αιωνιότητάς τους. Δυστυχώς αυτά τα λένε κάποιοι,-και είναι αμέτρητοι αυτοί,-που βρέθηκαν να υπηρετούν στο έργο του Θεού. Όμως ποτέ δεν πρόσεξαν στο Πνεύμα το Άγιο που λέει: «Σήμερα, αν ακούσετε τη φωνή του, μη σκληρύνετε τις καρδιές σας..»

Κι ενώ θα έπρεπε να διδάσκονται όσοι ονομάζουν τον Κύριο από το να προσέχουν ενόσω ονομάζεται το «σήμερα», για να μη σκληρυνθεί κάποιος από την απάτη της αμαρτίας, αυτοί άφησαν τις κάθε είδους ειδωλολατρικές συνήθειες και δοξασίες να βρουν θέση στην χριστιανική παράδοση. Περιφρόνησαν την εντολή του Θεού τρέφοντας με φρούδες ελπίδες τους ανθρώπους που εξ αιτίας τους αμαρτάνουν, την στιγμή, που όπως λέει ο απόστολος Παύλος, εάν ισχυριζόμαστε ότι «γίναμε μέτοχοι του Χριστού, πρέπει ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ να κρατήσουμε βέβαιη την αρχή της πεποίθησης».

Με άλλα λόγια, μέχρι και τα δυο μας πόδια να κατέβουν στον τάφο, θα πρέπει να είμαστε συμφιλιωμένοι με τον Θεό, αφού Η ΑΠΙΣΤΙΑ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΕΙΣΕΛΘΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΠΑΥΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ. (Εβρ.3:7-19)

Στην παραβολή του πλούσιου και του φτωχού Λάζαρου, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός αναφέρει, πως όταν και οι δύο πέθαναν, ο μεν Λάζαρος φέρθηκε από τους αγγέλους στον κόλπο του Αβραάμ, ο δε πλούσιος ετάφη! Όπως από την αρχή τοποθετήθηκαν, ο καθένας στον τόπο που τους έπρεπε, ΕΚΕΙ ΕΜΕΙΝΑΝ. (Λουκ.16:19-28)

Ο Άδης, όπως και οι καρδιές των ανθρώπων, είναι έμπροσθεν του Κυρίου λέει ο παροιμιαστής. (Παρ.15:11) ΆΡΑ γνωρίζει ο Θεός πως λειτουργεί αυτός και την θέση της κάθε ψυχής που μένει εκεί. Από την στιγμή που έβαλε τα πράγματα όπως έχουν, δεν φαίνεται από πουθενά ο Κύριος να επικοινωνεί με τις αμαρτωλές ψυχές που τον κατοικούν, αφού όπως είδαμε και θα διαπιστώσουμε επίσης και ποιο κάτω, ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση ΚΑΜΙΑΣ μεταβολής της κατάστασής τους μέσα σ’ αυτόν, καθώς θα παραμένουν το ίδιο μέχρι να κριθούν. (Εβρ.9:27)

Χαρακτηριστικό είναι αυτό που λέει ο Ησαΐας

(Ησ.38:18)

«Αυτοί που κατεβαίνουν στον λάκκο ΔΕΝ θα ελπίζουν στην αλήθεια σου.

Αυτός που ζει, αυτός που ζει, αυτός θα σε υμνεί, όπως εγώ αυτή την ημέρα·.

Κάποια άλλα παραδείγματα:

(Ψαλ.88:5)

εγκαταλειμμένος ανάμεσα στους νεκρούς, όπως οι θανατωμένοι που κείτονται στον τάφο, τους οποίους δεν τους θυμάσαι πλέον, και οι οποίοι αποκόπηκαν από το χέρι σου.

(Ψαλ.115:17)

Οι νεκροί δεν θέλουσιν αινέσει τον Κύριον, ουδέ πάντες οι καταβαίνοντες εις τον τόπον της σιωπής·

Στο μέσον του Άδη είναι οι ψυχές των ασεβών οι οποίες βρίσκονται «εν βασάνοις»

(Ιώβ 10:21-22)

«πριν πάω….., σε γη σκοταδιού και σκιάς θανάτου»

Ο Ιώβ λέγοντας πως είναι τόπος σκοταδιού που τον «σκιάζει ο θάνατος», υποδηλώνει πως πρόκειται αποκλειστικά και μόνο για κατοικία αμαρτωλών ανθρώπων από τον οποίον δεν έχουν να περιμένουν τίποτα άλλο εκτός από περισσότερο θάνατο…

Άλλοι πάλι προφήτες από τον Κύριο λένε, πως κάπου εκεί στο μέσον του Άδη οι νεκροί «κείτονται απερίτμητοι», (Ιεζ.32:21) περικυκλωμένοι από τους «πόνους του Άδη» ΚΑΙ «του θανάτου» (Β΄Σαμ.22:6)

Η Καινή Διαθήκη όχι μόνο συμφωνεί με την αγωνία του θανάτου και τους πόνους που φέρνει αυτή ως υπαρκτή κατάσταση ανάμεσα στους νεκρούς αλλά μας δίνει νέες, ξεκάθαρες και με λεπτομέρειες πληροφορίες, που κάποιες απ’ αυτές λένε, πως οι ψυχές των αμαρτωλών που είναι στον Άδη βρίσκονται «εν βασάνοις», έως την μεγάλη κρίση και την τελική γι αυτούς τιμωρία.

(Λουκ.16:23-28)

Και εν τω άδη υψώσας τους οφθαλμούς αυτού, ενώ ήτο εν βασάνοις, βλέπει τον Αβραάμ από μακρόθεν και τον Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού.

24 Και αυτός φωνάξας είπε· Πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με και πέμψον τον Λάζαρον, διά να βάψη το άκρον του δακτύλου αυτού εις ύδωρ και να καταδροσίση την γλώσσαν μου, διότι βασανίζομαι εν τη φλογί ταύτη· 25 Και ο Αβραάμ είπε: Παιδί μου, θυμήσου ότι απόλαυσες τα αγαθά σου στη ζωή σου και ο Λάζαρος παρόμοια τα κακά· τώρα, αυτός μεν παρηγορείται, εσύ όμως βασανίζεσαι. 28 … έχω πέντε αδελφούς· στείλ’ τον-τον Λάζαρο- στην οικογένεια του πατέρα μου για να δώσει μαρτυρία σ’ αυτούς, ώστε να μη έρθουν κι αυτοί σε τούτο τον τόπο τού βασανισμού.

Ο πλούσιος δεν πήγε σ’ αυτόν τον πόνο της βασάνου επειδή ήταν πλούσιος αλλά για την συμπεριφορά του ενόσω ζούσε και γιατί υπήρξε άδικος, σκληρόκαρδος και ασεβής. Την εικόνα των βασάνων δεν την αναδεικνύει ο Ιησούς από εκδίκηση προς εκείνους που δεν υπακούν στο θέλημά Του αλλά από αγάπη προς τους ανθρώπους ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΩΝΤΑΣ, πως αυτή είναι η πραγματικότητα και καμία άλλη…. Αυτή την αλήθεια οφείλουμε να την λάβουμε στα σοβαρά υπό όψη μας, αποφεύγοντας τους χλευασμούς η τα ειρωνικά σχόλια για πράγματα που δεν ξέρουμε, αφού έτσι ζημιώνουμε τις ψυχές μας. (Λουκ.8:53)

Ο κόλπος του Αβραάμ (η αγκαλιά του Αβραάμ)

Ήταν στα ψηλότερα μέρη του Άδη, ο παράδεισος των ευσεβών της Παλαιάς Διαθήκης

Μένουμε στην παραβολή του πλούσιου και του φτωχού Λάζαρου για να δούμε κι άλλα σημαντικά για τον Άδη που μόνο οι περιγραφές του Ιησού μας δίνουν. Έτσι λοιπόν ο πλούσιος, ενώ ήταν στην μέση του Άδη και σε κακή κατάσταση, «υψώσας τους οφθαλμούς αυτού», είδε σε άλλο χώρο του Άδη από μεγάλη απόσταση και σε ψηλότερο σημείο, τον Αβραάμ και τον Λάζαρο. Έναν φτωχό άνθρωπο, που είχε περάσει μια πολύ δύσκολη ζωή αλλά τώρα η ψυχή του παρηγοριόταν στην αγκαλιά του Αβραάμ.

-Ο ίδιος ο Χριστός ονομάζει τον χώρο αυτό «κόλπο του Αβραάμ» και τον προσδιορίζει ως τόπο ανάπαυσης και παρηγοριάς (Λουκ.16:22-25).

-Εκεί πήγαν ο Αβραάμ και οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης. (Λουκ.16:24, Εβρ.12:23)

-Εκεί πήγε και ο Χριστός αμέσως μετά τον θάνατό του. Λίγες ώρες αργότερα πήγε και ο ληστής που μετανόησε έστω κι αν αυτό ήταν για λίγο αφού, όπως του είχε υποσχεθεί ο Χριστός τον πήρε αμέσως με την ανάστασή του μαζί του στον παράδεισο. (Λουκ.23:43)

Μαζί με τον Χριστό και τον ληστή στον ουρανό πήγαν και οι ευσεβείς της Παλαιάς Διαθήκης, οι οποίοι μέχρι τότε παρέμεναν στον κόλπο του Αβραάμ, γιατί ΔΕΝ είχε φανερωθεί ακόμα o δρόμος που οδηγούσε στ’ άγια, επειδή «η πρώτη σκηνή» στεκόταν ακόμα. Με αυτό εννοείτε, πως τα δώρα και οι θυσίες που προσφέρονταν στον Θεό ως λατρευτικά μέσα, αν και ήταν υπόδειγμα στον τότε παρόντα καιρό, ΔΕΝ μπορούσαν να κάνουν τέλειο κατά τη συνείδηση εκείνον που λάτρευε. (Εβρ.9:8-9)

Άλλοι είναι οι τύποι των επουρανίων και τα χειροποίητα άγια κι άλλο είναι τα ίδια τα επουράνια και τα άγια με την φυσική παρουσία του Θεού. Ο Χριστός δεν μπήκε σε χειροποίητα άγια αντίτυπα των αληθινών, όπως οι ιερείς έμπαιναν σ’ αυτά και ράντιζαν με αίμα τράγων και βοών αλλά μπήκε στον ουρανό προσφέροντας με την θυσία του το δικό του αίμα, για να εμφανιστεί μπροστά στον Θεό για χάρη μας. (Εβρ.9:25) Ο Θεός ευαρεστήθηκε με την θυσία του, την δέχτηκε και από τότε μόνο το αίμα του Ιησού Χριστού καθαρίζει από κάθε αμαρτία, ενώ ο ίδιος έγινε η μόνη οδός που οδηγεί στον Πατέρα. (Εβρ.10:19-20, Ιωάν.14:6)

Κύριος πλέον ζώντων και νεκρών από το γεγονός ότι θανατώθηκε κατά σάρκα, αναστήθηκε και ξανάζησε στον αιώνα, (Αποκ.1:18) ανακήρυξε δίκαιους και τέλειους, με την εξουσία που είχε πρότερα, όλους τους εκλεκτούς του Θεού, ανάμεσά τους και τους αγίους της Παλαιάς Διαθήκης, τους οποίους έθεσε στον παράδεισο του Θεού. (Εβρ. 12:23, Ρωμ.8:29-33, Ησα.50:8)

Στον ίδιο επουράνιο παράδεισο και η θριαμβέυουσα εκκλησία Του για την οποία έλεγε με χαρακτηριστικό τρόπο, ότι «πύλες Άδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της» πράγμα που σημαίνει, ότι ποτέ δεν κατέβηκε στον Άδη χριστιανός που φύλαξε τον Λόγο του Θεού και δεν αρνήθηκε τ’ όνομά του Κυρίου, ούτε καν στον κόλπο του Αβραάμ, ο οποίος με την ανάστασή Του από του νεκρούς έπαψε να υπάρχει. (Ματθ.16:28)

Ο Άδης έγινε ακόμα φτωχότερος και περισσότερο θλιβερός απ’ ότι ήταν, αφού και το λιγοστό φως που διαχεόταν από κει ψηλά που ήταν ο «κόλπος του Αβραάμ» κι έκανε τις ψυχές να φαντάζουν έστω σαν σκιές, έπαψε να υπάρχει αμέσως μετά την κατάργησή του, βυθίζοντας τον Άδη σε σκοτάδι βαθύ και ψηλαφιστό!

Άλλα τμήματα του Άδη

Ο Άδης εκτός από τον «κόλπο του Αβραάμ» που ήταν τόπος ανάπαυσης των ευσεβών ψυχών της Παλαιάς Διαθήκης, σύμφωνα με την η Αγία Γραφή, έχει κι άλλα τμήματα όπως: Την Άβυσσο και τον Τάρταρο που είναι τα κατώτερα μέρη του Άδη.

Η Άβυσσος

Είναι κι αυτή αρχαία ελληνική λέξη και αποτελείται από το στερητικό Α + βυσσός που σημαίνει βυθός η το ποιο βαθύ σημείο η ένας απέραντος και χαώδης τόπος. Πρόκειται μάλλον για τον ίδιο τόπο με τον Τάρταρο που σημαίνει τα έγκατα της γης και στον οποίο αναφέρεται ο απόστολος Πέτρος. (Β΄Πέτ.2:4)

Με την έννοια που τους δίνει η Αγία Γραφή είναι τα κατώτερα μέρη του Άδη, (Ησ.14:15, Ψαλ.88:6) όπου είναι περιορισμένα τα πονηρά πνεύματα σαν σε φυλακή και τα οποία φυλάσσονται για την ημέρα της κρίσεως. Εάν κρίνει κανείς από τ’ όνομα ενός αγγέλου της αβύσσου, «όστις Εβραϊστί ονομάζεται Αβαδδών, που σημαίνει στην κυριολεξία «τόπος ολέθρου» και εις την Ελληνικήν έχει όνομα Απολλύων», καταλαβαίνουμε το τι περίπου είναι η άβυσσος…(Αποκ.9:11)

(Ρωμ.10:7)

Τις θέλει καταβή εις την άβυσσον; τουτέστι διά να αναβιβάση τον Χριστόν εκ νεκρών.(Ο Χριστός κατέβη και στα κατώτερα μέρη του Άδη που είναι η άβυσσος)

(Λουκ.8:31)

και παρεκάλουν αυτόν να μη προστάξη αυτά να απέλθωσιν εις την άβυσσον.

(τα δαιμόνια των οποίων τ’όνομα ήταν Λεγεών, γνωρίζουν την ύπαρξή της και το πώς είναι και τρέμουν στην ιδέα να απέλθουν σ’ αυτήν)

(Αποκ.11:7)

Και όταν τελειώσωσι την μαρτυρίαν αυτών, το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου θέλει κάμει πόλεμον με αυτούς και θέλει νικήσει αυτούς και θανατώσει αυτούς.

( το θηρίο δηλ. ο αντίχριστος βοηθούμενος από τον Διάβολο και από καταχθόνιες δυνάμεις προερχόμενες από την Άβυσσο.)

(Αποκ.20:1-3)

Και είδον άγγελον καταβαίνοντα εκ του ουρανού, όστις είχε το κλειδίον της αβύσσου και άλυσιν μεγάλην εν τη χειρί αυτού.

2 Και επίασε τον δράκοντα, τον όφιν τον αρχαίον, όστις είναι Διάβολος και Σατανάς, και έδεσεν αυτόν χίλια έτη,

3 και έρριψεν αυτόν εις την άβυσσον και έκλεισεν αυτόν και εσφράγισεν επάνω αυτού, διά να μη πλανήση τα έθνη πλέον, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη· και μετά ταύτα πρέπει να λυθή ολίγον καιρόν.(ο διάβολος φυλακίζεται στην άβυσσο για χίλια έτη)