Οι απόστολοι: Φωτεινά παραδείγματα αναγεννημένων Χριστιανών

Ένα θέμα, όπως είναι η «αναγέννηση» δεν εξαντλείται με ορισμούς, ούτε εξηγείται με ξύλινα λόγια και πολύ περισσότερο, δεν προσφέρεται ως είδος προς εκμετάλλευση. Δυστυχώς, η σημερινή κατάσταση –εμπορευματοποίηση- του χριστιανισμού, άνοιξε τον δρόμο σε κάποιους, μέχρι και βιομηχανίες «αναγεννημένων» να στήνουν,- προκειμένου να προσελκύουν νέα μέλη στις εκκλησίες τους,- φτιάχνοντας έτσι, ΜΟΝΟ ευκαιριακούς χριστιανούς! «διαβάστε σχετικά, χριστιανισμός και η λογική των Σούπερ Μάρκετ.»

Στους ισχυρισμούς εκείνων που λένε «είμαι αναγεννημένος», υπάρχει η Αγία Γραφή που δίνει την διάκριση.

Η αναγέννηση είναι μια διαδικασία που έχει αρχή και συνέχεια

Σύμφωνα με την ίδια την Αγία Γραφή, η αναγέννηση μπορεί να εκδηλώνεται ως ΜΙΑ αποκαλυπτική ενέργεια από τον Θεό, -για να φωτίσει κάθε ψυχή που ζητά να κατανοήσει το μυστήριο του Ιησού Χριστού,- ωστόσο, ΕΑΝ ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΕΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΗΘΙΝΑ, θα είναι η ΑΡΧΗ μιας διαδικασίας που θα διαρκέσει σ’ όλη του την ζωή!

Οι συγγραφείς του ευαγγελίου έχουν λόγους να επιμένουν στην αληθινή και γνήσια γνωριμία μας με τον Χριστό, ως θεμέλιο της πίστεώς μας, καθώς είναι καταγεγραμμένα αρκετά σχετικά με αυτό παραδείγματα, σπουδαιότερα από εκείνα του Σίμωνος του Μάγου, που ενώ ΠΙΣΤΕΨΕ, όπως λέει η Γραφή και ακολούθως ΒΑΠΤΙΣΤΗΚΕ, εξακολουθούσε να είναι «γεμάτος από κακία και κυριευμένος από αδικία». Στοιχεία σαν κι αυτά, προφανώς και «δεν έχουν καμία σχέση με το ευαγγέλιο» αλλά ούτε και με την αναγέννηση όπως την εννοούμε.  

Ο Ανανίας και η Σαπφείρα, ήταν ένα ΖΕΥΓΑΡΙ ΠΙΣΤΩΝ που ζούσε στην εκκλησία. Όχι σε μια οποιαδήποτε αλλά σε κάποια που συντελούνταν θαύματα, ιάματα και διανομές Πνεύματος Αγίου δια χειρός των αποστόλων. Σε μια τέτοια εκκλησία με βαθειά ευσέβεια στον Θεό, αυτοί δεν εμποδίστηκαν από το να πειράξουν το Πνεύμα το Άγιο παραπλανώντας τους αποστόλους, με τα γνωστά κακά γι αυτούς αποτελέσματα, αφού ο Θεός δεν τους παρείχε περισσότερο χρόνο απ’ ότι νόμιζαν πως είχαν, για να επιστρέψουν από την υποκρισία και τα ψέματά τους…(πράξ.5:1)

Κακή κατάληξη υποθέτουμε πως είχε και ο Ησαύ ο υιός του Ισαάκ. Αυτός καθώς ήταν πόρνος, βέβηλος και αδιάφορος, θέλησε κάποτε,-όταν το θυμήθηκε,- να κληρονομήσει τα δικαιώματά του ως πρωτότοκου, που μέχρι τότε περιφρονούσε και τα οποία εν τω μεταξύ, τα είχε πουλήσει για ένα πιάτο φαί στον αδελφό του τον Ιακώβ που πραγματικά ενδιαφερόταν. ΔΕΝ ΈΠΕΙΣΕ ΟΜΩΣ ΚΑΝΕΝΑΝ, «ΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΕΔΙΩΞΕ ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ»! (Εβρ.12:17, Γέν.27:1-40)

 Στον αντίποδα αυτών των κακών παραδειγμάτων έχουμε τους πρώτους μαθητές και τους αποστόλους

Έχουμε όμως και ζωντανά παραδείγματα με αναφορές σε ανθρώπους, οι οποίοι αν και αρχικά παρουσιάστηκαν αδύναμοι ως προς τον χαρακτήρα και τον σκοπό της κλήσης τους από τον Ιησού Χριστό, αντίθετα με τους  προαναφερόμενους, έδωσαν χειροπιαστά δείγματα αλλαγής! Το μόνο τους εφόδιο, η αγάπη τους για τον Κύριο και την Χάρη με την οποία τους περιέβαλε ο Θεός! (Α΄Κορ.8:3, Λουκ.10:27)

Πρώτα αυτοί έδωσαν το παράδειγμα συνδέοντας την ζωή τους με την ζωή του Ιησού Χριστού επί της γης. Έπειτα ήρθαν κι άλλοι μετά από αυτούς που έγιναν μιμητές των πρώτων όπως και του Χριστού επίσης, όπως λέει ο Παύλος, για ν’ αποκτήσει έτσι η διαδικασία της αναγέννησης διαχρονική αξία και να γίνει υπόθεση όλων των γενεών έως σήμερα, καθώς και του Κυρίου, ο οποίος «άρχισε αυτό το καλό έργο με σκοπό να το τελειώσει».  (Ματθ.7:21-28 κ.αλ.) 

Οι ίδιοι στην αρχή πίστεψαν ότι θ’ απολάμβαναν ανέξοδα και δια παντός χαρές, ευλογίες και δυνάμεις, είτε στην γη είτε στον ουρανό, μαζί με πρωτοκαθεδρίες κι εξουσίες που ούτε το νόημά τους ήξεραν ούτε το τι εξυπηρετούσαν είχαν καταλάβει! Όμως βλέποντας στο παράδειγμα του Κυρίου τα ΠΑΝΤΑ σ’ αυτούς έγιναν κατανοητά…Άλλαξαν..! Και δια του κηρύγματος στην εκκλησία που φανέρωνε ότι «ο δρόμος που οδηγεί στην ομοίωση με το Θεό δεν είναι η έπαρση αλλά η ταπείνωση», έγιναν νέα κτίσματα και οικογένεια του Πατέρα Θεού που ονειρευόταν ν’ αποκτήσει…! Όπως οι άγγελοι στον ουρανό ωθούνται σε μία συνεχή ανοδική πορεία από την «τροφή» που τους δίνει η διαρκή θέα του προσώπου του Θεού, έτσι και οι πιστοί εδώ στην γη, με προεξάρχοντας τους αποστόλους, οδεύουν προς την πνευματική τελειότητα, ζώντας για τον Κύριο, επειδή πιστεύουν ότι «ο άνθρωπος δεν ζει με μόνον άρτον, αλλ’ ο άνθρωπος ζει με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ του στόματος του Κυρίου». (Ματθ.4:4)

Το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου

Για τον εαυτόν του μας λέει πως ήταν ζηλωτής Θεού και ότι μεγάλωσε σύμφωνα με τον πατροπαράδοτο νόμο των Ιουδαίων..! Όμως, ξαφνιαζόμαστε όταν ακούμε για ένα άνθρωπο με αυτή την παιδεία, να κάνει τόσα πολλά και ταυτόχρονα τόσο άσχημα πράγματα!

Ο ίδιος ομολογεί, πως περνούσε τον καιρό του, κακοποιώντας την εκκλησία του Θεού! Και πως εισέβαλε με την συνοδεία του στα σπίτια των χριστιανών, σέρνοντας άντρες και γυναίκες στην φυλακή. (Πράξ.8:3)

 Ισχυρίζεται, επίσης, ότι την κατέτρεξε μέχρι θανάτου (Πράξ.22:4) Και πως στοχαζόταν μέσα του να πράξει πολλά ακόμα ενάντια στο όνομα του Ιησού τού Ναζωραίου, κάτι, που μάλλον θα έκανε σε κάθε ευκαιρία που του δινόταν! (Πράξ.26:9)

Οσο παράδοξο και ν’ ακούγεται αυτός ο άνθρωπος,- αν και με περιπετειώδη τρόπο,- κλήθηκε από τον Θεό  σε ηλικία περίπου 30 ετών, για να Τον υπηρετήσει, ως δάσκαλος, απόστολος κι ερμηνευτής της χριστιανικής πίστεως, με τον ίδιο και τις επιστολές που έγραψε να μνημονεύονται έως σήμερα απ’ όλο τον κόσμο! (Ψαλ.14:2)

Ο ίδιος ο Παύλος μας περιγράφει την εμπειρία της αναγέννησής του λέγοντας πως του συνέβη ένα γεγονός εντελώς ξεχωριστό που τον έκανε να βλέπει και να σκέφτεται διαφορετικά! (Πράξ.9:3-14) Αναγνωρίζει ότι χρειάστηκε μια ξεχωριστή επέμβαση από τον Θεό για να διαπιστώσει, πως η μέχρι τότε ζωή του δεν τον δικαίωνε ενώπιόν Του, αν και ως Φαρισαίος, ήταν αφοσιωμένος στο Νόμο και τους προφήτες! (Πράξ.22:3)

Κάποτε ο Σαύλος, « πνέων έτι απειλήν και φόνον κατά των μαθητών του Κυρίου», πορευόταν με την άδεια των αρχιερέων προς την Δαμασκό με σκοπό να συλλάβει και να κακοποιήσει τους εκεί χριστιανούς. (Πράξ.9:1) Ενώ ήταν καθ’ οδό, ένα εκτυφλωτικό φώς «υπερβαίνον την λαμπρότητα του ηλίου» περιέβαλε αυτόν και την συνοδεία του εντελώς ξαφνικά, εμποδίζοντάς τους να συνεχίσουν τον δρόμο τους, ενώ ταυτόχρονα μια φωνή απευθυνόμενη από τον ουρανό ΜΟΝΟ σ’ αυτόν, τον έλεγξε! (Πράξ.26:13)

Ο Κύριος με την φράση, «είναι σκληρό σε σένα να κλοτσάς σε καρφιά», τον καλεί ν’ αναλογιστεί τις συνέπειες των πράξεών του, εάν συνεχίσει να «Τον διώκει» έστω κι αν ο Σαύλος επονομαστείς και Παύλος, ΝΟΜΙΖΕ πως έτσι «υπηρετούσε τον Θεό»!

Από την εικόνα και μόνο του φοβερού αυτού συμβάντος, όχι μόνο ο Παύλος αλλά ο οποιοσδήποτε θα έπεφτε κατά γης εκλιπαρώντας για έλεος και υποσχόμενος οτιδήποτε από τον τρόμο του!

-Πόσοι όμως θ’ αποδέχονταν τον έλεγχο του Κυρίου εκείνη την ώρα χωρίς να υποκρίνονται;

-Και πόσοι ακόμα από εκείνους που θα υπόσχονταν οτιδήποτε, θα κρατούσαν τον λόγο τους στην συνέχεια, όταν ο Ιησούς κρυβόταν από τα μάτια τους;

Είδαμε και προηγουμένως παραδείγματα που δείχνουν, πως η αγάπη στον Θεό δεν χτίζεται με τον φόβο αλλά με την ταπείνωση και την μεταμέλεια!

Ο Παύλος καθώς το κατάλαβε, ταπεινώθηκε… ΔΕΝ υποσχέθηκε τίποτα αλλά αρπάζοντας την ευκαιρία που εκείνη την στιγμή του δινόταν, ΕΙΠΕ ΜΕ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ, εκείνο που και ο Ιησούς περίμενε ν’ ακούσει: ΚΥΡΙΕ;ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΩ; (Πράξ.9:6) Το αποτέλεσμα ήταν τα πάντα για τον Παύλο να λειτουργήσουν λυτρωτικά και η συνάντησή του με τον Κύριο να εξελιχθεί προς όφελός του.

Με όσα έγιναν στον Παύλο, έχουμε και τον ορισμό της αναγέννησης, αφού συμπεραίνουμε ότι:

Ο Θεός μας συμφιλίωσε με τον εαυτόν Του στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, χωρίς να καταλογίσει στους ανθρώπους τα παραπτώματά τους, ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΝΕΑ. Όταν κάποιος ανήκει  στον Χριστό είναι μια καινούργια δημιουργία. Τα παλιά πέρασαν, όλα έχουν γίνει καινούργια. (Β΄Κορ.5:17)

Τα καινούργια όμως δεν αργούν να παλιώσουν..!Γι αυτό,

-Ας παραδειγματιζόμαστε από τις στρατιές των μαρτύρων της πίστεως που είχαν καλή μαρτυρία,

-Ας τινάξουμε από πάνω μας κάθε φορτίο και την αμαρτία που εύκολα μας εμπλέκει,

-Κι ας τρέχουμε με υπομονή το αγώνισμα του δύσκολου δρόμου που είναι μπροστά μας. (Εβρ.12:1)

Τι λέει ο απόστολος Πέτρος

Ο απόστολος Πέτρος μας διδάσκει ότι «ο τελικός στόχος της πίστεώς μας, είναι η σωτηρία των ψυχών μας». Για να το πετύχουμε, είναι απαραίτητο να ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αφήνοντας πίσω τις επιθυμίες που μας καθόριζαν πριν Τον γνωρίσουμε. Μας καλεί να έχουμε άγια συμπεριφορά, όπως άγιος είναι κι ο Θεός που μας κάλεσε, επιβεβαιώνοντας τη θεία εντολή: «Να γίνεται άγιοι, γιατί εγώ είμαι άγιος»   (Α΄Πέτ.1:16)

Αυτή η αγιότητα απαιτεί διαρκή προσπάθεια και πνευματική πρόοδο. Ο Πέτρος μας προτρέπει να ενισχύουμε την πίστη μας προσθέτοντας αρετή, γνώση, εγκράτεια, υπομονή, ευσέβεια, αδελφική αγάπη και, τέλος, αγάπη για όλους. Αυτές οι αρετές, όταν υπάρχουν σε αφθονία στη ζωή μας, μας καθιστούν δραστήριους και αποδοτικούς στη γνώση του Ιησού Χριστού. Γιατί αν όλα αυτά τα  έχουμε σε αφθονία, θα μας βοηθήσουν να γίνουμε δραστήριοι και αποδοτικοί για να μπορέσουμε να γνωρίσουμε βαθύτερα τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. «Αντίθετα, όποιος δεν τα έχει αυτά είναι τόσο κοντόφθαλμος, που δεν βλέπει κι έχει ξεχάσει ότι καθαρίστηκε, από τις παλιές του αμαρτίες». (Β΄Πέτ.1:5-9)

Η διδασκαλία του Πέτρου είναι ξεκάθαρη: Η πνευματική μας πορεία απαιτεί συνεχή καλλιέργεια και αγώνα, ώστε να παραμείνουμε σταθεροί στην πίστη και να βιώνουμε την αληθινή κοινωνία με τον Χριστό.

ΟΛΟΙ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥΣ!

Το είπαμε στην εισαγωγή μας και το θυμίζω ξανά: είναι φυσικό σε κάποιους η κατανόηση του Ευαγγελίου να έρχεται εύκολα, ενώ για άλλους πιο δύσκολα. Όπως σε κάθε πτυχή της ζωής, έτσι και στην πνευματική πορεία των αναγεννημένων χριστιανών, η κατανόηση βαθαίνει με τον χρόνο και τη μελέτη του Λόγου του Θεού.

Ο Πέτρος είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της διαδικασίας. Αν και ήταν από τους πρώτους μαθητές που ακολούθησαν τον Ιησού, και άνθρωπος της δράσης με πλούσιες πνευματικές εμπειρίες, χρειάστηκε σχεδόν τρία χρόνια για να Τον αποκαλέσει «Κύριο» – τη στιγμή που ο Παύλος, χωρίς καν να Τον έχει δει, Τον αποκάλεσε έτσι από την πρώτη στιγμή.

Πιο συγκεκριμένα:

• Έναμισι χρόνο μετά την πρώτη του συνάντηση με τον Ιησού, ο Πέτρος Τον αναγνώρισε ως «Μεσσία» (Ιωάν.1:41).
• Ένα χρόνο αργότερα, Τον αποκάλεσε «Κύριο» (Λουκ.5:8).
• Έξι μήνες μετά, εξέφρασε τη βεβαιότητά του για τη θεότητα του Ιησού, ομολογώντας ότι ήταν ο «Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος» (Ιωάν.6:68-69).

Η πρώτη του ανταμοιβή δεν άργησε να έρθει. Για τον Ιησού, ο Πέτρος δεν θα ήταν πλέον ο «Σίμων» (που σημαίνει άχυρο), αλλά η «πέτρα» – η ομολογία πίστης πάνω στην οποία θα θεμελιωνόταν η Εκκλησία Του. Όμως, παρά τη θαρραλέα ομολογία του, είχε πραγματικά κατανοήσει το βάθος των λόγων του;

Η απάντηση ήρθε μέσα από δοκιμασίες. Στον κήπο της Γεσθημανής, όταν οι Ιουδαίοι ήταν έτοιμοι να συλλάβουν τον Ιησού, ο Πέτρος, οπλισμένος με μαχαίρι, δεν δίστασε να επιτεθεί, κόβοντας το αυτί ενός από αυτούς (Ιωάν. 18:15-17). Παρά τα θαύματα που είχε δει με τα μάτια του, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο Ιησούς δεν χρησιμοποιούσε τη θεϊκή Του δύναμη για να αποτρέψει τη σύλληψή Του.

 Ήταν άγνοια, ολιγοπιστία ή ένας συνδυασμός αυτών, ενισχυμένος από τη συναισθηματική φόρτιση εκείνης της νύχτας; Όποια κι αν ήταν η αιτία, ο παρορμητικός του χαρακτήρας τον οδήγησε αργότερα σε μια τραγική πράξη: με βίαιο τρόπο και «αναθεματίζων και ομνύων» αρνήθηκε ότι γνώριζε τον Ιησού.

Η πορεία του Πέτρου δείχνει ότι η κατανόηση και η πνευματική ωριμότητα απαιτούν χρόνο, δοκιμασίες και βαθύτερη σχέση με τον Χριστό. Όπως κι εκείνος, έτσι και κάθε χριστιανός καλείται να προχωρά βήμα-βήμα, με υπομονή και πίστη, προς την πλήρη κατανόηση του Θεού και του σωτήριου έργου Του.

Χρήσιμα συμπεράσματα

Για τον Πέτρο και τους αναγεννημένους χριστιανούς, η ομολογία της θεότητας του Χριστού είναι το θεμέλιο της σωτηρίας και η αρχή της πίστης. Ωστόσο, σημασία έχει η συνέχεια—το πώς εποικοδομούμε στο θεμέλιο που λέγεται Χριστός, με έργα που ευαρεστούν τον Θεό και μας οδηγούν στην τελειότητα.

Ο Πέτρος κατανόησε κάποια πράγματα στον καιρό τους, και παρόλο που ίσως ευχόταν να τα είχε εννοήσει νωρίτερα, όταν ήρθε η ώρα, ήταν έτοιμος να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Παρότι έκανε λάθη, κανείς δεν τον ξεπερνούσε σε επιμέλεια. Με τα λόγια του Χριστού στην καρδιά του, μόλις πενήντα ημέρες μετά την ανάληψη του Κυρίου, έγινε αληθινός συνεργός Του.

Η πίστη που απέκτησε μέσα από τις δοκιμασίες, τον μετέφερε από την άγνοια στην επίγνωση του Θεού και από την απλή ζωή του μαθητή στις ευθύνες του αποστόλου και κήρυκα του Ευαγγελίου. Έτοιμος στον χρόνο του Κυρίου, το κήρυγμά του την ημέρα της Πεντηκοστής οδήγησε στη σωτηρία τριών χιλιάδων ψυχών. Τότε κατάλαβε και την υπόσχεση του Χριστού: «Συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου, και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής». (Ματθ.16:18)

Από τότε, ο Πέτρος στάθηκε παρών σε διώξεις, φυλακίσεις και τελικά στον θάνατό του, χωρίς να διστάσει. Η ζωή και οι εμπειρίες του με τον Χριστό μάς διδάσκουν να αποφεύγουμε την άγνοια και την ολιγοπιστία. Η διαρκής προτροπή του είναι να «ευλογούμε πάντοτε τον Θεό και Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που από μεγάλη ευσπλαχνία, μας ξαναγέννησε σε μια καινούργια ζωή, με την ανάσταση του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς» (Α΄ Πέτρ.1:3).

 Σκεφτείτε τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή

Ο ίδιος ο Ιησούς τον είχε ονομάσει  «υιό βροντής». (Μάρκ.3:17)

Και  φαίνεται να σημαίνει, ότι ο Ιωάννης γιός του Ζεβεδαίου, είχε έναν ορμητικό χαρακτήρα, που όμως κατόρθωσε να τον καθυποτάξει.

Τα δύο εκείνα επεισόδια, με τον άγνωστο εκείνο μαθητή που του απαγόρευε να χρησιμοποιεί το όνομα του Ιησού, για να βγάζει δαιμόνια από τους πάσχοντας (Μάρκ.9:38) και της προθυμίας του να κατεβάσει φωτιά από τον ουρανό για να κάψει τους Σαμαρείτες επειδή δεν άκουγαν το κήρυγμά του, (Λουκ.9:54) αποτελούν ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις του χαρακτήρα του. Παρ’ όλα αυτά ο Ιωάννης ήταν ο ένας από τους τρείς οι οποίοι αποτελούσαν τον στενότερο κύκλο των μαθητών του Κυρίου ενώ για τον εαυτόν του λέει πως ήταν ο «μαθητής τον οποίον ηγάπα ο Ιησούς». (Ιωάν.13:23)

Το ευαγγέλιο του, οι τρείς καθολικές επιστολές και το βιβλίο της Αποκάλυψης, είναι θα έλεγα ένα έργο αξιοθαύμαστο κι ετοιμοπαράδοτο…Με το κλειδί στο χέρι…Σε όσους ακούνε επαφίεται να γυρίσουν το κλειδί και να εμβαθύνουν στους θησαυρούς της σοφίας και της γνώσεως του Ιησού χριστού που έχει την δύναμη δια του Πνεύματος του Αγίου ν’ αλλάζει τους ανθρώπους.

 Ο ευαγγελιστής Μάρκος

Ήταν γιός της Μαρίας, κάποιας μαθήτριας της οποίας το σπίτι στην Ιερουσαλήμ χρησιμοποιούσαν σαν τόπο συναθροίσεως οι μαθητές και ανιψιός του απόστολου Βαρνάβα. (Κολ.4:10)

Αν και απαραίτητος, εγκατέλειψε τον Παύλο και τον Βαρνάβα ενώ τους υπηρετούσε στην μέση του πρώτου ιεραποστολικού έργου τους με αποτέλεσμα, όταν ο Μάρκος μετά από έξι χρόνια περίπου θέλησε να ακολουθήσει τον Παύλο στο δεύτερο ιεραποστολικό του ταξίδι , ο Παύλος αρνήθηκε να τον πάρει μαζί του, -προφανώς από έλλειψη εμπιστοσύνης,- γεγονός που προκάλεσε το  χωρισμό των Παύλου και Βαρνάβα. (Πρα.13:5)

Και όμως, ο Μάρκος δώδεκα χρόνια αργότερα, γύρω από το 62μχ βρίσκεται στην Ρώμη με τον Παύλο. (Κολ. 4:10)

Και πέντε χρόνια μετά βλέπουμε τον Παύλο να του ζητά να έρθει κοντά του, (Β΄Τιμ.4:11) συμπεραίνοντας πως στα μεταγενέστερα χρόνια της ζωής του ο Μάρκος, έγινε ένας από τους ποιο αγαπητούς και στενούς βοηθούς του Παύλου. Και όχι μόνο! Διότι ως πνευματικό τέκνο του αποστόλου Πέτρου, για πολλά χρόνια, κατέγραψε με ακρίβεια ότι ακριβώς του περιέγραψε η άκουσε από τα κηρύγματά του, για την ζωή και την διακονία του Ιησού, μεταφέροντάς τα στο ευαγγέλιό του για να  ευλογούνται οι επόμενες γενεές μέχρι σήμερα.

 Ως προς τον καιρόν έπρεπε να είσθε διδάσκαλοι (Α΄Κορ.3:1)

Θα φανεί ως επίπληξη από τον Παύλο και ίσως είναι, χωρίς βέβαια ν’ αναιρούμε τα σχετικά με τον χρόνο που χρειάζεται ο καθένας για να δει τον εαυτόν του ανακαινισμένο.

Η προτροπή του δεν έχει να κάνει με αυτό αλλά με τις αργοπορίες που παρουσιάζουμε ως προς τον χρόνο που χρειάζεται να αφομοιώσουμε ακόμα και τις βασικές διδασκαλίες του ευαγγελίου, την ίδια στιγμή που μας φανερώνεται κι άλλη ανώτερη οδός την οποία πρέπει να γνωρίσουμε… Διδαχές βαθύτερες και αλήθειες της πίστεώς μας πολύ ποιο προχωρημένες από τις αρχικές…

 Να λοιπόν γιατί ο Θεός μας αναγεννάει, επειδή:

Αναδημιουργεί  με νέους όρους, τον ψυχισμό του ανθρώπου προτρέποντάς τον πλέον  να δοκιμάζει πάντοτε το καλό και να απορρίπτει το κακό, αφ’ ενός για να έχει ωραία και ευλογημένα αποτελέσματα  στην ζωή του, η δε ζωή του όμοια με του Ιησού να του χαρίσει την σωτηρία. (Ρωμ.5:10)

Χρόνο έχουμε αλλά δεν είναι απεριόριστος, ιδιαίτερα όταν γνωρίζουμε ότι ο Κύριος έρχεται, είναι πλησίον, όχι μόνο για τον κόσμο ούτε για την εκκλησία του αλλά και για τον καθένα ξεχωριστά!

γιάννης μαστοράκος