στα ίχνη του Θείου δράματος
Ο Ιησούς από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του και πριν από την σταύρωσή του δέχθηκε ανείπωτα μαρτύρια, που εξάντλησαν τον οργανισμό του και προκάλεσαν διαταραχές, οι οποίες αθροιζόμενες τον έφεραν πλησιέστερα στον θάνατο.
Το μαρτύριο πριν την σταύρωση
Από τον Άννα τον αρχιερέα στον Καϊάφα
Χρειάστηκε ένα τάγμα από Ρωμαίους στρατιώτες υπό τις διαταγές χιλίαρχου κι ένα μεγάλο πλήθος εξαγριωμένων Ιουδαίων εξοπλισμένο με μαχαίρια και ρόπαλα, για να συλλάβουν έναν και ΜΟΝΟ άνθρωπο..!Τον Ιησού Χριστό…!Προς στιγμή αντιδράει όπως ό καθένας ίσως μπροστά στην θέα τόσων φανατικών όσο αισχρών ανθρώπων, ρίχνοντάς τους μόνο με τον λόγο του όλους καταγής, όμως ήταν η ώρα που έπρεπε να παραδοθεί σε χέρια αμαρτωλών για να εκπληρωθούν ότι έλεγαν οι γραφές γι αυτόν. Αφήνεται έτσι να τον πιάσουν και αφού το έκαναν, Τον έσυραν δεμένο και κακοποιώντας τον, πρώτα στον Άννα τον αρχιερέα, και μετά στον Καϊάφα.
Κάνοντας αυτό εκπλήρωσαν την προφητεία που τους δόθηκε στα μέσα του 11ου π.χ. αιώνα, που έλεγε: «Με περιέπαιξαν όσοι με βλέπουν· ανοίγουν τα χείλη τους, κουνάνε το κεφάλι τους» (Ψαλ.22:7)
Αλλά και την προφητεία του Ησαίου το 750π.χ περίπου. «Έδωσα τον νώτο μου σ’ αυτούς που μαστιγώνουν, και τις σιαγόνες μου σ’ αυτούς που μαδούν· δεν έκρυψα το πρόσωπό μου από βρισιές και φτυσίματα». (Ησ.50:6)
Στον Καϊάφα τα πράγματα αγρίεψαν ακόμη περισσότερο, αφού εν χωρώ «μερικοί άρχισαν να τον φτύνουν, και να σκεπάζουν το πρόσωπό του, και να τον γρονθοκοπούν, και να του λένε: Προφήτευσε! Και οι υπηρέτες τον χτυπούσαν με χαστουκίσματα στο πρόσωπο». ( Μάρκ.14:65)
Ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός είχε καταλάβει πλέον ότι είχε φτάσει στο τέλος της αποστολής του. Γνώριζε ότι θα πέθαινε και μάλιστα με τον πλέον σκληρό τρόπο. Τι αποθέματα ψυχικής δύναμης χρειάστηκαν για να σταθεί όρθιος και με αξιοπρέπεια, όταν στις ώρες εκείνες της ατελείωτης ταπείνωσης κι εξευτελισμού, όλοι εκείνοι που προηγουμένως είχε ευεργετήσει, συνέχιζαν να τον εξουθενώνουν και να τον βασανίζουν. Το μαρτύριο στις αυλές των αρχιερέων διήρκησε όλο το βράδυ της Τετάρτης έως και το πρωί της Πέμπτης, όπου δεν σταμάτησαν να τον φτύνουν, να τον χαστουκίζουν και με το κεφάλι καλυμμένο να τον γρονθοκοπούν και να τον εμπαίζουν! Ο προφήτης Ησαΐας προαγγέλλοντας τις σκέψεις και τα συναισθήματα του πάσχοντος Ιησού λέει:
«ο Κύριος ο Θεός θα με βοηθήσει· γι’ αυτό, δεν ντράπηκα· γι’ αυτό, έβαλα το πρόσωπό μου σαν σκληρή πέτρα, και ξέρω ότι δεν θα ντροπιαστώ». (Ησ.50:7)
Στον Πιλάτο
Ο Άννας και ο Καϊάφας ήταν η αρχή του πάθους του…Στην συνέχεια κι ενώ ήταν σε κακή κατάσταση από τους βασανισμούς των Ιουδαίων παραδόθηκε στον Πιλάτο. Το μαρτύριό του στον στρατώνα των ρωμαίων κράτησε καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας συνεχίστηκε όλη την νύχτα της Πέμπτης, μέχρι το πρωί της Παρασκευής οπότε και τον σταύρωσαν.
Το μαρτύριο του μαστιγώματος
Ο Πιλάτος πριν την σταύρωσή Του διατάσει να τον μαστιγώσουν. «Τον δε Ιησούν μαστιγώσας παρέδωκε διά να σταυρωθή». (Ματθ. 27:26)
Δεν επρόκειτο για μια απλή μαστίγωση, διότι κάποιοι πέθαιναν κατά την διάρκεια αυτού του βασανιστηρίου…Ο μελλοθάνατος δενόταν σε ένα στύλο, όπου ο βασανιστής του τον μαστίγωνε μ’ ένα μαστίγιο που είχε πέτσινα λουριά και σιδερένια βαρίδια η μικρά κόκαλα ζώων ανάμεσά τους και στις άκρες τους…Καθώς λοιπόν το μαστίγιο έπεφτε μ’ όλη την δύναμη του βασανιστή στην ράχη του καταδίκου, αυτό στην επιστροφή του, έπαιρνε δέρμα και σάρκες σε σημείο, όταν τελείωνε το μαστίγωμα η πλάτη τραυματισμένη και απογυμνωμένη καθώς ήταν να φαίνονται έως και τα οστά του.
Ένας ιστορικός του 3ου αιώνα, ο Ευσέβιος, περιέγραψε ένα τέτοιο μαστίγωμα ως εξής, «Οι φλέβες του θύματος άνοιγαν και οι μύες, τα νεύρα και τα έντερα του θύματος έβγαιναν έξω».
Αν ο Ιησούς Χριστός εξιστορούσε στον ψαλμωδό τη σκληρότητα του μαστιγώματος, θα μπορούσε να το περιγράψει ως εξής: «Πάνω στην πλάτη μου χάραξαν βαθιά αυλάκια, όπως ο γεωργός που οργώνει τη γη. Τα μαστιγώματα έπεφταν βαρύτατα, και τα σημάδια τους έμειναν χαραγμένα στο σώμα μου. (Ψαλ.129:3)
Το μαρτύριο την χλεύης, της κακοποίησης και του αγκάθινου στεφανιού
«Τότε, οι στρατιώτες του ηγεμόνα, συγκέντρωσαν ολόκληρο τάγμα κάπου διακόσιους και παίρνοντας τον Ιησού στο πραιτόριο τον ξέντυσαν και τον έντυσαν με μια κόκκινη χλαμύδα. Κατόπιν πλέκοντας ένα στεφάνι από αγκάθια, το έβαλαν επάνω στο κεφάλι του και του έδωσαν ένα καλάμι στο δεξί του χέρι. Και καθώς γονάτισαν μπροστά του τον περιγελούσαν λέγοντας: “Χαίρε, ο βασιλιάς των Ιουδαίων”. Και, φτύνοντάς τον, πήραν το καλάμι και τον χτυπούσαν στο κεφάλι. Και αφού τον ενέπαιξαν, τον ξέντυσαν από τη χλαμύδα και τον έντυσαν με τα ιμάτιά του και τον έφεραν για να τον σταυρώσουν.» (Ματθ.27:27-31)
Για το «αγκάθινο στεφάνι» να πούμε, ότι από μόνο του ήταν ένα μαρτύριο. Γινόταν όμως ακόμη περισσότερο επώδυνο, αφού τον χτυπούσαν με ραβδιά στο κεφάλι. Καθώς κυλούσαν οι ώρες, το «αγκάθινο στεφάνι» από τα χτυπήματα βυθιζόταν όλο και περισσότερο στην σάρκα, με συνέπεια να προκαλεί εκτός από αβάσταχτο πόνο και πολύ αιμορραγία. Η περιοχή του τριχωτού της κεφαλής, λόγω της πυκνής αγγείωσης, αιμορραγεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο σημείο του σώματος.
Ο Ιησούς, εξαντλημένος από την αϋπνία, την αφυδάτωση και τα βασανιστήρια, με τις πληγές στη ράχη και το κεφάλι του να αιμορραγούν, αναγκάστηκε να κουβαλήσει τον σταυρό του. Ένα βαρύ ξύλινο όργανο εκτέλεσης, που έπρεπε να μεταφέρει μέχρι τον τόπο της σταύρωσης, τον Γολγοθά. Και όμως, ο Ιησούς υπέμεινε αυτό το μαρτύριο ως αθώος, σύμφωνα με τη θεία πρόβλεψη. Ο προφήτης Ησαΐας το είχε προαναγγείλει αιώνες πριν:
«Αυτός, όμως, τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας· ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας· η τιμωρία, που έφερε τη δική μας ειρήνη, ήταν επάνω σ’ αυτόν· και διαμέσου των πληγών του γιατρευτήκαμε εμείς». (Ησ.53:5)
Πορεία προς τον Γολγοθά. Ο Ιησούς καταρρέει για πρώτη φορά
Ο Ιησούς από το βάρος του σταυρού κι έχοντας υποστεί τα πάνδεινα, λίγο έξω από την πόλη στον δρόμο για τον Γολγοθά πέφτει κατά γης από εξάντληση.
«Τα γόνατά μου ητόνησαν από της νηστείας και η σαρξ μου εξέπεσεν από του πάχους αυτής. Και εγώ έγεινα όνειδος εις αυτούς· ότε με είδον, εκίνησαν τας κεφαλάς αυτών». (Ψαλ.109:24-25)
Τότε, οι Ρωμαίοι στρατιώτες αγγάρεψαν τον Σίμωνα τον Κυρηναίο, έναν διερχόμενο αγρότη, να σηκώσει τον σταυρό του Ιησού, ώστε, ακόμη κι έτσι να φτάσει οπωσδήποτε έως του τόπου της εκτελέσεώς του. ( Λουκ.23:26)
Ο Ιησούς καταρρέει στην διάρκεια της πορείας του προς τον Γολγοθά, χωρίς να γνωρίζουμε το τι συμβαίνει με τους δύο ληστές για τους οποίους οι ευαγγελιστές δεν αναφέρουν κάτι παρόμοιο. Η μεταχείριση του Ιησού από τους βασανιστές του δεν χωράει καμιά αμφιβολία πως ήταν ιδιαίτερα σκληρή. Καθώς εξηγούν και ειδικοί, το σκληρό μαστίγωμα που είχε υποστεί, σε συνδυασμό με τα γρονθοκοπήματα και το αγκάθινο στεφάνι του προκάλεσαν σοκ. Οι ίδιοι λένε για ολιγαιμικό σοκ. Βλάβη δηλ. που συνίσταται σε απώλεια αίματος ή υγρών οφειλόμενη σε εξωτερικό τραύμα, εσωτερική αιμορραγία κτλ…Τέτοιου είδους σοκ οδηγούν σε φαινόμενα υπότασης που προκαλεί αδυναμία και λιποθυμία, έπειτα ταχυκαρδία, αφού η καρδιά υπερλειτουργεί στην προσπάθεια της να προωθήσει το αίμα,- ο Ιησούς ήδη αιμορραγούσε, -και τέλος από αφυδάτωση, αφού το άτομο καταλαμβάνεται από μεγάλη δίψα, καθώς το σώμα επιθυμεί να έχει υγρά για να αντικαταστήσει το αίμα που χάθηκε. Διαβάζουμε πως κάθε μορφή shock αποτελεί δυνητικά επικίνδυνη κατάσταση για τη ζωή του παθόντος. Αν παραταθεί μπορεί να επιφέρει πολυοργανική ανεπάρκεια και τελικά το θάνατο. Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς πως σε τέτοια κρίσιμη κατάσταση που ήταν, δεν μπορούσε να μεταφέρει επάνω του το παραμικρό πόσο μάλλον έναν ενιαίο βαρύ σταυρό όπως αυτοί που παριστάνονται σε απεικονίσεις. (βλε. Ο σταυρός μέσον εκτέλεσης και βασανισμού)
Όταν έφτασαν στο λόφο του Γολγοθά
Γολγοθάς λέγεται στα Εβραϊκά «το μέρος της σταύρωσης». Λέγεται όμως και «κρανίου τόπος» στα Ελληνικά, επειδή έμοιαζε με ανθρώπινο κρανίο.(Ματθ.27:33 κτλ.) Το μέρος αυτό είναι ένας βραχώδης λόφος που βρίσκεται έξω από την πόλη προς την πλευρά πιθανότατα του βόρειου τοίχους και κοντά σε δημόσιο δρόμο, καθώς οι Ρωμαίοι σταύρωναν τους καταδίκους σε εμφανή σημεία ως παραδειγματισμό. Σήμερα λένε πως ο τόπος αυτός είναι από το μέσα μέρος του τοίχους που εξακολουθεί να είναι το ίδιο με την εποχή εκείνη και στον χώρο του Αγίου τάφου.(;) Πάντως το ποιο σημαντικό είναι και η Γραφή λέει, πως έπρεπε να σταυρωθεί “έξω της πύλης” πράγμα που έτσι έγινε.(Ιωάν.19:17, Εβρ. 13:12)
Η πομπή με τον Ιησού ν’ απειλείτε από πλήρη κατάρρευση, φτάνει στον τόπο του μαρτυρίου για να του επιβάλλουν το τελικό βασανιστήριο, την ποινή της σταύρωσης. Εκεί, λίγο πριν του περάσουν τους ήλους του προσφέρθηκε να πιεί ξίδι ανακατεμένο με χολή η σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Μάρκο κρασί αναμεμιγμένο με σμύρνα, ένα είδος καταπραϋντικού για να του απαλύνει κατά κάποιο τρόπο τους πόνους του καρφώματος. Όμως εκείνος, ότι και να ήταν αυτό που του έδωσαν, δεν το ήπιε.
«Του έδωσαν να πιει ξίδι ανακατεμένο με χολή· και καθώς το γεύθηκε δεν ήθελε να πιει». (Ματθ.27:34, Μάρκ.15:23)
Πόσο διήρκεσε το μαρτύριο του Ιησού επάνω στον σταυρό;
Στο ερώτημα αυτό ας αφήσουμε το ίδιο το ευαγγέλιο να μας το αφηγηθεί.
«Ήτο δε ώρα τρίτη και εσταύρωσαν αυτόν». (Μάρκ.15:25)
Εάν δούμε ότι το κάθε εικοσιτετράωρο για τους Ιουδαίους άρχιζε στις 6 το απόγευμα, τότε η μέρα χωρίς την νύχτα άρχιζε στις 6 το πρωί. Επομένως, η τρίτη ώρα είναι ( 6+3) η ενάτη πρωινή ώρα.
«Από δε έκτης ώρας σκότος έγεινεν εφ’ όλην την γην έως ώρας εννάτης»· (Ματθ. 27:45)
Την έκτη ώρα (6+6) δηλ.στις 12 το πρωί, έγινε σκοτάδι το οποίο διήρκεσε μέχρι την ενάτη ώρα (6+9) δηλ. έως στις 3 μετά το μεσημέρι. Γύρω λοιπόν απ’ αυτή την ώρα σύμφωνα με τις αφηγήσεις των ευαγγελιστών ο Ιησούς αναβόησε με δυνατή φωνή.
«Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί; τουτέστι, Θεέ μου, Θεέ μου, διά τι με εγκατέλιπες»; (Ματθ.27:45-46)
Μεσολαβεί ένα μικρό διάστημα όπου προσπαθούν να του δώσουν ξύδι για να ξεδιψάσει. Ο Ιησούς καθώς το έλαβε,(δοκίμασε μάλλον) «έκραξε ξανά με δυνατή φωνή, και άφησε το πνεύμα». (Ματθ.27:50)
Η ώρα λοιπόν που έμεινε επάνω στον σταυρό ήταν από την 3η έως την 9η η σύμφωνα με τα δικά μας από τις 9πμ έως στις 3μμ., δηλαδή έξι ώρες.
Ένα βασανιστήριο χωρίς τέλος
Το χρονικό διάστημα των έξι ωρών που παρέμεινε στον σταυρό ο Ιησούς, θα πρέπει να φάνταζε αιώνες. Το αγκάθινο στεφάνι, οι πληγές από τα μαστιγώματα, καθώς και τ’ ανοίγματα στα χέρια και τα πόδια του από τα καρφιά, τον κάνουν να αιμορραγεί συνεχώς. Ενόσω το μαρτύριο συνεχίζεται όλ’ αυτά σε λίγο θ’ αποτελέσουν καταλυτικές αιτίες θανάτου…Επί πλέον η στάση του σώματός του που μη έχοντας κάπου αλλού να στηριχτεί εκτός από τα καρφιά, κάνουν τον ήδη καταπονημένο οργανισμό του να εξαντλείται ταχύτατα. Κρεμασμένος καθώς είναι από τα καρφιά, αισθάνεται το σώμα του να εξαρθρώνεται και την ύπαρξή του στην κυριολεξία να διαλύεται. Όσα τον φέρνουν τώρα κοντά στον θάνατο είναι εξωπραγματικά, βρίσκονται σε βαθμό υπερβολικό με την καρδιά του τελευταία να σπάει! (Ψαλ.22:14,27) «Η δύναμή μου ξεράθηκε σαν κεραμίδι, και η γλώσσα μου κόλλησε στον ουρανίσκο μου. Κι εσύ με κατέβασες στο χώμα τού θανάτου». (Ψαλ.22:15)
Η περιγραφή δείχνει αδυναμία κίνησης και τέλεια ακαμψία η οποία επήλθε, αφού ΜΈΧΡΙ ΕΚΕΊΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΉ ΕΙΧΑΝ ΕΚΠΛΗΡΩΘΕΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΟΣΑ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΕΙΧΕ ΠΡΟΕΙΔΕΙ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΡΌΝΙΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΓΙ ΑΥΤΟΝ.
Είπε «Τετέλεσται· και αφού έγειρε το κεφάλι, παρέδωσε το πνεύμα». (Ιωάν.19:30)
«Ένας από τους στρατιώτες διατρύπησε με την λόγχη την πλευρά του, κι αμέσως βγήκε αίμα και νερό». (Ιωάν.19:34)
Το αίμα και το νερό που ρέουν από τον Χριστό είναι η σωτηρία και η ζωή που αναβλύζουν από τη θυσία Του. Ο απόστολος Πέτρος λέει ότι «η λύτρωση δεν προέρχεται από τη μάταιη πατροπαράδοτη διαγωγή σας με φθαρτά, ασήμι ή χρυσάφι, αλλά με το πολύτιμο αίμα τού Χριστού, ως αμνού χωρίς ψεγάδι και χωρίς κηλίδα». (Α΄Πέτ.1:18-19)
Έτσι λοιπόν Η Εκκλησία γεννιέται από την πλευρά Του, όπως η Εύα δημιουργήθηκε από την πλευρά του Αδάμ (Γέν.2:21-23). Ο Χριστός, ως Νέος Αδάμ, δίνει ζωή στη Νέα Διαθήκη.